het die knus karavaanhuisie gevul met warmte en liefde. Dit was daardie mooi aand voordat sy na Eilat toe sou vertrek.
Die volgende dag is sy op pad na Eilat aangeval deur Arabiese terroriste. ’n Opportunistiese aanval op ’n onskuldige toeris, het die koerante dit beskryf.
Sy byt op haar lip. Dit voel so lank terug. Maande ná daardie ongelukkige voorval, veilig terug in Suid-Afrika, het sy ’n pakkie in die pos ontvang. Marlise het die blou keramiekkershouers wat sy so bewonder het daardie aand in fyn sneespapier toegedraai en aan haar gestuur. Aangeheg was ’n kaartjie: “Ons is so dankbaar jy is veilig en weer op die been. Gebruik hierdie blou goed wanneer jy Shabbat hou en dink aan ons.”
Hoe kosbaar is hul vriendskap nie.
Die klop aan die deur ruk haar gedagtes terug na die hede. Haar Joodse vriende is hier. Hulle is vir haar net so kosbaar.
Hulle kuier en sing en eet van haar geurige Kaapse bredie. Die aand vlieg verby. Die Vrede van die Shabbat daal oor haar huisie neer terwyl die sagte lig van die Shabbat-kerse weerkaats in die groot, elegante rooiwynglase. Hulle bid God se seën oor mekaar af en toe gaan haal sy die nagereg. Die souskluitjies se kaneelgeur vul die huisie. Later sit almal knus op haar bont kussings om die kaggel en kuier. Sy is deesdae dankbaar vir elke mooi oomblik en sy drink dit in. Die lewe is so kosbaar en kan so kort wees. Sarah geniet elke minuut van hierdie aand.
Net ná elf groet sy almal by die voordeur en gooi dan weer ’n paar houte op die vuur in die kaggel. Sy sak voor die vuur neer en toe Ounooi by haar voete kom opkrul, draal haar gedagtes weer na die gebeure van verlede jaar. Sy vryf met haar duim oor die ryk borduurwerk op een van die kussings langs haar. Ari’el het die oortreksel in haar rugsak gestop voor haar vertrek. Die wynrooi en oranje skakerings is met gouddraad geborduur.
“Sodat jy my nie kan vergeet nie,” was sy woorde met ’n knipoog. Dierbare dokter Ari’el.
Haar voet het darem genadiglik goed herstel. Sy droom oopoog en lomerig oor Ari’el. Waar sou hy vanaand wees? Met die onrus wat opnuut in Jemen opvlam, voel sy soms regtig begaan oor sy veiligheid. Verlede jaar nadat hy haar in Kaïro op die lughawe afgelaai het, het sy gehoop om gou weer van hom te hoor. Maar tot vandag toe het sy nog niks van hom verneem nie. Sy leun teen een van die groot kussings op die bont Afgaanse mat. Met ’n skewe glimlag kyk sy na haar snoesige sitkamertjie. Al die ryk kleure sal haar altyd aan die tent in die woestyn herinner. Die tent wat vir soveel maande haar tuiste was en waar sy haar hart verloor het. Waarom het hy dan uit haar lewe verdwyn? Of was die boodskap saam met die kussing net ’n skertsery? ’n Ligter flirtasie van verbygaande aard?
In die middel van die nag word sy styf-koud voor die dooie kaggel wakker. Sy roer stram, strek haar uit en sien Ounooi loer met skrefiesoë na haar toe sy opstaan. Slaperig loop sy deur die huis na haar slaapkamer toe, waar sy vinnig haar slaapklere aantrek en onder die dik duvet inklim. Ounooi kom lê met ’n plof op haar kussing langs die bed.
OR Tambo-lughawe
Vrydag 17 Junie 2011, 22:55
Geïrriteerd en ongeduldig trommel die lang donker man in die blou pak op sy rekenaarsak wat op sy skoot lê. Hulle vliegtuig het lankal geland en hy verstaan nie wat die oponthoud is nie. Die deure is nog nie oopgemaak nie en die lugwaardin het die passasiers gevra om geduld te gebruik, nog ’n paar minute te wag voordat hulle opstaan om die vliegtuig te verlaat. Hy weet hy sal moet wikkel as hy nog deur die doeane moet kom om die aansluitingsvlug na Kaapstad betyds te vang. Hy haal die kaartjie vir die aansluitingsvlug van Johannesburg na Kaapstad uit sy binnesak. Die vlug vertrek reeds om 23:45. Met ’n vlugtige kyk na sy polshorlosie dink hy daaraan dat dit ’n wonderwerk van Bo sal wees as hy die vlug vanaand haal.
Hoewel dit laataand is, bly dit steeds naweek en Ari’el het geen idee hoe besig die lughawens hier in Suid-Afrika deesdae is nie. Buite sukkel die lughawe se spreiligte om deur Johannesburg se besoedelde lug te breek. Soos daardie dag toe hy haar op Kaïro se lughawe afgesien het. Daardie vuil stad se nuwe lughawe was toe nog nie voltooi nie, alles was so gejaagd en deurmekaar en die mistroostige weer het nie juis gehelp nie.
Sy gedagtes gaan terug na hoe hy haar oë bruusk vermy het omdat hy die vrae daarin nie kon beantwoord nie. Hy sug hoorbaar en weet dit is hoekom hy nou al die pad Kaapstad toe onderweg is. Dis net haar veiligheid wat vir hom dringender is as die behoefte om al die dinge tussen hulle wat ongesê is op te klaar. Daarom is dit so belangrik om so gou moontlik in Kaapstad te kom. Die dreigbriewe wat hy van die terroriste ontvang het, neem hy glad nie ligtelik op nie.
Uiteindelik kondig die vlugkaptein aan dat die vliegtuigdeure nou oopgemaak gaan word en hy maak ook verskoning vir die oponthoud, alles weens onvoorsiene omstandighede. Daar was blykbaar ’n krisis op die lughawe en hulle moes wag dat die lughawe toestemming gee dat die passasiers uitstap.
Terwyl Ari’el so hoflik moontlik maar met haastige treë tussen die ander passasiers deur vorentoe beur op die loopwurm, sien hy uit die hoek van sy oog deur een van die vensters die flitsende blou ligte van polisievoertuie op die aanloopbaan. Sou dít die oponthoud wees?
Uiteindelik kan Ari’el op die vliegtuig na Kaapstad klim.
Dit is Saterdag, reeds 07:30.
As gevolg van die oponthoud was hy nie betyds vir sy aansluitingsvlug na Kaapstad nie. Sy kaartjie kon nie na ’n volgende vlug oorgedra word nie omdat die vlugte vol was, en hy was boosaardig van woede.
Sarah se veiligheid hang van hom af, net van hom, en hy móés net so gou as moontlik vlieg.
Hy het die ure in die deurgangslokaal omgewens en daar was nie sprake van slaap nie. Telkens het hy gewens dat hy iemand in Kaapstad kan vertrou. Iemand om ’n ogie oor Sarah te kan hou tot hy daar is. Aan die ander kant wil hy niemand met hierdie sensitiewe saak vertrou nie. Sy mense in Jemen hanteer die onderhandelinge daar.
Hy glimlag skeef toe hy dink aan gisteraand. Die lughawe hier in Johannesburg sal hom nie maklik vergeet nie.
Eers nadat hy ’n klein herrie opgeskop het, het die grondpersoneel vir hom op die eerste volgende vlug ’n sitplek bewimpel. Hoe, weet hy nie en hy gee ook nie om nie. Maar dít was eers vanoggend se vlug. Die nagvlugte was vol.
Ari’el plak hom in sy sitplek langs die venster neer nadat hy sy klein oornagtas en rekenaarsak in die oorhoofse kabinet geplaas het. Hy maan homself om kalm te bly terwyl hy die lugwaardin se vriendelike aanbod vir ontbyt van die hand wys. Hy bestel net ’n filterkoffie. Kos kan hy om die dood nie nou oor sy lippe kry nie. Hy verwyt homself nou dat hy nie maar vir Sarah gebel het voor hy aan boord gegaan het nie. Dan kon hy haar ten minste waarsku.
Wel, dis nou te laat. Wat sal haar reaksie wees as sy hom uit die bloute oor ’n telefoon hoor? Hy sal liewer ’n SMS stuur sodat sy hom darem kan verwag. Maar hy gaan haar tog maar bel voor hy in Kaapstad aankom – reaksie of te nie – dan kan hy haar maan om versigtig te wees.
Sy vlug sal 09:30 in Kaapstad land en daar sal dit ook seker weer hoe lank neem om uiteindelik sy bagasie te kry, dan ’n motor te huur en na haar toe te ry. Hy het op die GPS uitgewerk dat dit hom min of meer vyf en veertig minute tot ’n uur behoort te neem om in die Saterdagoggendverkeer tot by haar huis te ry. Gelukkig was hy al vir ’n paar mediese seminare en kursusse in Kaapstad en behoort hy darem nie veel te sukkel om daar oor die weg te kom nie. Hy sluk die laaste louwarm koffie vinnig af, maak sy sitplekgordel los en staan op om sy rekenaarsak uit die bagasieruim bokant sy sitplek te haal.
Hoofstuk 3
❧
Saterdagoggend, 18 Junie
