en maak dan sy perd agter die wa vas voordat hy saam met Estie en Dawid op die wa klim.
Die wa het ’n seiltent op soos ’n ossewa, maar word deur ’n pragtige span perde getrek.
Estie is klein van postuur, nog korter as Magriet, en Herman – wat bitter min kennis van vrouens het – skat haar ouderdom dus maar op vyftien of sestien.
Sy is spontaan en vriendelik en Herman kan haar nuuskierigheid aanvoel.
Hy kyk glimlaggend na haar. “Daar by ons op Walvisbaai het ons net ou Morris se winkel. Ek wonder of daar altesaam vyftig mense op die dorp is. My broers gaan dink ek jok vir hulle as ek van al hierdie baie winkels en mense moet gaan oorvertel,” sê hy half skaam vir sy onkunde.
Dit is bietjie meer as ’n uur voordat hulle uit die Kaap self is. Die oop veld bring rustigheid in sy gemoed en dit is asof hy weer diep en vry kan asemhaal. Hier en daar is ’n plaashuis wat skel afsteek teen die groen van die wingerde.
Herman het nog nooit soveel groen in sy hele lewe gesien nie. Dit voel asof al die groen verf, wat vir die hele aarde bedoel was, per ongeluk hier omgeval het.
Die ongeduld kriewel in hom. Dit is nou sowaar ’n lastigheid, hierdie ding wat hy moet kom doen. Hy begin al hoe meer twyfel aan die wysheid van hierdie besluit van hom, maar die koppige Van Rensburg-streep het hom ook maar goed bygekry. Sy pa het geglo as jy ’n ding doen, doen jy dit goed en op die regte manier. In hierdie geval is die regte manier ongelukkig die enigste manier.
Dawid trek die wa onder ’n groot boom in en Estie klouter agterin en kom met ’n kosmandjie te voorskyn.
Herman, wat nou die honger aan sy maag kan voel, laat hom nie twee keer nooi nie en laat die een sny bruinbrood na die ander vinnig saam met die louwarm koffie verdwyn.
Dawid het sy beker koffie gevat en stap ’n entjie die veld in, asof hy alleen wil wees en los vir Herman en Estie in mekaar se geselskap sonder om verskoning te maak.
“Jou oupa sê die plaas behoort aan ’n mevrou Vermeer? Is daar nie ’n meneer Vermeer nie?” vra Herman uit.
“Nee, tant Amalia Vermeer se man is dood. Sy is so oud soos oupa! ’n Jaar of twee jonger, miskien. Sy en haar kleinkind, Leana, woon alleen op Meerlust. Tant Amalia se man is baie vroeg dood. Hulle het net die een seun gehad, Anton. Hy was baie sieklik en is dood toe Leana maar ’n kleuter was. Leana se ma, tant Amalia se skoondogter, is so ’n paar jaar gelede weer getroud en woon nou in Switserland.”
“Die kleindogter … hoe oud is sy? Is sy al getroud?” vra Herman hoopvol.
“Leana is so oud soos ek … Nee, sy is nog nie getroud nie.”
“En jy?” vra Herman, uitgehonger vir geselskap. “Het jy nog broers en susters en is julle almal daar op die plaas?”
Haar gesiggie versomber. “Nee, ek … ek is ook al kind en my ouers is albei dood. My oupa het my grootgemaak vandat ek twaalf jaar oud was.”
“Ek is jammer om dit te hoor,” sê Herman en probeer die atmosfeer weer lig en vrolik kry. “My ouers is ook albei dood, maar ons het ’n oom Bennie gehad wat na ons omgesien het. Ons is darem vyf broers, so dit was nie te eensaam nie.”
Estie pak die kosmandjie op en Dawid kom klim weer voor op die wakis.
Die son hel al ver oor na die weste toe hulle by die imposante hekke van Meerlust inry.
Herman probeer nie eers om sy ongeloof en verbasing weg te steek nie. So iets het hy in sy lewe nog nie gesien nie. Nie eers ’n koning kan ’n mooier kasteel hê nie, besluit hy kinderlik. Dit is ’n enorme tweeverdiepinghuis wat bokant die omgewing uittroon. Met sy spierwit mure, swart grasdak en asemrowende tuin, is dit vir Herman absoluut ’n sprokie, iets wat nie in menslike taal beskryf kan word nie.
Die tuin is iets wat hy glad nie kan verwerk nie. Daar by hulle in die Namib, waar water maar skaars is, was die eerste tuin wat hy gesien het, Magriet se groentetuin.
Hy het nie geweet dat ’n mens sulke blomme so netjies in akkers kan plant nie. Hy het nie eers geweet dat ’n mens soveel soorte blomme kry nie!
Die grasperke lyk in die laatmiddaglig soos ’n lusernland en toe hy nader kom, soos ’n fluweelmat. So iets het hy nog nie gesien nie. Hier sal hy maklik tien koeie deur die winter aan die lewe kan hou.
Iewers veraf blaf ’n hond en dwing hom stadig terug na die hede. Hy skud sy kop ongelowig en staar net verdwaas na die prag en weelde om hom. Al word hy ’n honderd jaar oud, sal hy nie genoeg woorde kan vind om dit wat hier voor hom oopgesprei lê, te beskryf nie. Nie eers Magriet sal woorde hiervoor hê nie, troos hy homself.
Estie kyk met verwondering na hom en die trots lê oop op haar gesiggie. “Dit is mooi, nè? Ek het ook so gevoel die eerste dag wat ons hier gekom het.”
Hulle ry om die huis en trek die wa onder die boom in.
Herman spring af en kom agterom gestap en maak die flap van die seil oop.
“Dankie, kind, ons sal môre afpak. Die mense sal kom uitspan,” sê Dawid en klim stram van die wa af. “Estie, vat vir Herman huis toe, ek sal hom môre aan mevrou Vermeer gaan voorstel. Dit is nou te laat.”
“Ek wil net my perd afsaal, oom Dawid. Is hier iewers ’n plek waar hy kan bly?”
“Ja, kom ons vat hom sommer na daardie onderste stalle toe. Hierdie een is net vir die stoetgoed.”
Hulle gaan sit die perd in die onderste stalle en dan kom Dawid terug om te kom seker maak of alles reg is by die opreg geteelde diere. Die stalle is ’n belewenis vir Herman. Nie eers hulle huis op Jakkalswater is so mooi en netjies, selfs nadat Magriet dit onder hande gehad het nie. Alles is silwerskoon en elke dingetjie is presies op sy plek.
Herman trek sy asem vinnig in as hy die pragtige perde elkeen in sy netjiese stal sien staan. Daar is twee staljongens wat hulle versorg, roskam en borsel en dan ’n netjiese blou kombersie oor elkeen hang.
Herman stap verwonderd nader en staan eers vir ’n paar oomblikke doodstil sodat die perd aan sy reuk gewoond kan raak voordat hy sy hand baie stadig uitsteek na die pragtige silwerwit dier toe, en hom baie liggies tussen sy oë vryf.
“Jy is pragtig!” Sy stem is sag en vol verwondering en die dier snork liggies maar gee nie pad nie, hy vroetel net met sy lippe sag in die palm van Herman se hand.
Herman kyk oor sy skouer want hy kan aanvoel dat iemand hom dophou. Estie en Dawid staar hom ongelowig aan.
“Jy het definitief ’n slag met perde!” Dawid klink ingenome. “Venus keur nie enigeen goed nie.”
“Daar is baie wilde perde in die woestyn, oom. Ek en my broers gaan vang vir ons as ons nodig het en dan breek ons hulle in en …” Herman is sowaar verleë as hy kop onderstebo sy sin klaarmaak. “Ek … Daan, my ouboet, glo dat net ek dit kan doen. Hy sê ek praat met my hart, daarom verstaan hulle my.”
Dawid kyk hom stil aan. “Jy het nie kennis van hierdie opreg geteelde diere nie, nè?”
“Nee, oom, maar ek is bereid om te leer.”
“Ons moet nog eers oor die salaris praat …” sê Dawid as Herman klaar is en druk hom by ’n klein kantoortjie
