Middeljarige vrou met ’n swart rok en ’n spierwit valletjies-voorskoot kom geluidloos nader.
“Mevrou Vermeer …?”
Die vrou is klaarblyklik heeltemal uit die veld geslaan, want hierdie jong man met sy kakieklere aan kan nie iemand wees wat vir die Vermeers sal kom kuier nie.
Herman frons liggies as iets vir nie reg voel nie. “Is … is u nie mevrou Vermeer nie?” vra hy fronsend.
“Wie is dit, Hester?” ’n Vrouestem klink van agter af op en Herman rek sy nek om te kan sien wie dit is.
’n Jong vrou kom vinnig nader. Dit is die mooiste mens wat Herman nog in sy hele lewe gesien het. Sy is selfs mooier as Magriet! Haar hare is swart en blink, sodat die sonlig daarin weerkaats. Haar vel is sag en wit en die bruin oë wat hom nou kwaai aangluur, is fluweelagtig soos dié van ’n kalf.
“Wie is jy?” Sy kyk hom vies op en af asof hy nou net in die modder gerol het.
Herman, daarenteen, staar haar aan asof sy nou net uit die hemel geval het.
“Ek praat met jou …” Die vrou se sissende stem bring hom stadig na die werklikheid terug.
“Ekskuus … Ek is Herman van Rensburg en mevrou Vermeer wil my sien.”
“In verband met …?” Haar stem is yskoud.
“Meneer Conradie het my gestuur …”
“O! Dan is jy die nuwe afrigter. Van wanneer af kom die werkers by die voordeur in, meneer Van Rensburg?” Sy lê onnodig klem op die meneer.
“Dankie, Leana! Ek sal self verder onderhandel. Kom binne, meneer Van Rensburg.” ’n Baie waardige en netjiese ou dame staan kiertsregop agter die jong vrou.
Die een wat as Leana aangespreek is, swaai woedend om en haar skraal heupe word beklemtoon deur die netjiese rydrag wat sy aanhet.
Dan is dit die kleindogter! dink Herman, en moet sluk aan die vernedering en ongemaklikheid wat in hom opstoot maar blatant verdring word deur die bewondering wat beslis oorheers.
Hy kyk half smekend na die ouer vrou. “Het ek nou iets verkeerd gedoen?” vra hy kinderlik.
Amalia Vermeer knik liggies in sy rigting en maak of sy nie die ongemak sien nie. “Kom in. Hester, vat hom deur studeerkamer toe,” beveel sy en Herman stap gedwee agter die vrou met die swart rok aan.
Hy gaan sit ongemaklik op die een stoel en staan vinnig op as Amalia Vermeer by die vertrek inkom. Sy moet in haar laat sestigs wees, maar sy is flink en regop en ’n mens sal jou maklik met haar ouderdom misgis.
Sy skuif agter die groot lessenaar in en beduie vir hom om te sit.
“Dawid sê jy kom van Duitswes af en soek werk.”
“Ja, tan- … mevrou.”
Amalia moet die glimlag wat om haar mond wil kruip, met mening verwyder. “Dawid sê ook dat jy ’n natuurlike aanvoeling vir diere het.”
Herman antwoord haar nie. Sy hele wese is nou daarop ingestel om hier te kan bly. Die noodlot sou hom nie verniet hier na Meerlust gelei het nie. Hy moet eenvoudig daardie pragtige meisie beter leer ken. Ten spyte van haar houding is sy voete geheel en al onder hom uitgeslaan.
“Ek verstaan jy boer daar, maar het ’n taak om hier te kom verrig?” probeer sy meer van hierdie aantreklike jong man te wete kom.
“Ja, mevrou. My plaas is nog onbewerk en dit is hoekom ek nou maar hierdie ou takie wil kom afhandel.”
“Mag ek weet wat die taak is?”
Herman is ongemaklik. Hoe op aarde kan hy vir haar sê dat hy vir hom ’n vrou kom soek en dat hy seker daarvan is dat hy haar nou net gekry het?
Amalia sien sy ongemak en verander die onderwerp. “Dawid word oud en ek wil nie hê hy moet so hard werk nie. Laat hy jou alles leer wat nodig is. Dalk hou jy van hierdie wêreld en besluit om permanent hier te bly.”
“Ek … ek glo nie, mevrou …”
“Is jy getroud?” vra sy. Daar was iets in Leana se houding netnou … iets wat haar laat wonder. Haar woorde en oë het twee verskillende dinge gesê. Hierdie aantreklike, ongekunstelde man is dalk net wat sy nodig het.
“Nee, mevrou.”
“Daar is nie iemand spesiaals wat vir jou wag nie?” vra sy as daar skielik baie moontlikhede voor haar opduik.
“Nee, mevrou.” Hy lag verleë. “Daar by ons is vrouens skaars. Dit is …” Hy bly stil as hy besef wat hy nou wou sê.
“Hester sal jou wys waar jou kamer is. Dit is hier onder …” Sy beduie met haar hand in ’n rigting. “Jy kan jou maaltye saam met die ander huispersoneel neem.”
“Ek … ek kan nie dalk by meneer Conradie bly nie?” vra hy ongemaklik om nie ondankbaar te klink nie.
Sy kyk hom peinsend aan en sug dan liggies. “Dit lyk my julle is uit dieselfde hout gekap,” sê sy dubbelsinnig.
“Bo-op die stalle is ’n volledige huisie. Die vorige afrigter het daar gebly. Trek dan eers daar in. Hester kook vir die personeel en daar is ’n eetvertrek waar julle kan eet.”
Herman kyk vinnig na haar omdat sy dan nou so seergemaak klink.
“Ek is nie ondankbaar nie, mevrou, ek … ek is net rou en kom uit die bos uit. Ek doen verkeerde dinge en dan gee ek aanstoot.”
“Ek verstaan, my kind. Ons is egter nie almal koud en hovaardig nie. Onthou dit net!”
“Wat is my pligte, mevrou?”
“Dawid en Estie sal jou inlig. Dawid sal ook jou salaris en sulke goed reël. Ek … ek hoop jy sal gelukkig wees hier en ek hoop jou taak hou jou ’n rukkie hier by ons,” sê sy vriendelik. Sy lui ’n silwerklokkie op die tafel en na ’n paar minute kom Hester vinnig in.
“Hester, meneer Van Rensburg is nou in ons diens. Maak hom bietjie touwys. Hy gaan eers in Clive se huis bly. Hy neem sy maaltye saam met die ander personeel.”
Sy wag vir Herman en lei hom deur die huis tot in die kombuis. Sy beduie na die stoel. “Drink eers koffie, dan sal ek jou gaan wys waar alles is.” Sy wag nie vir ’n antwoord nie maar stoot die koffie oor die witgeskropte kombuistafel.
“Ek is jammer oor die onaangenaamheid netnou,” maak Herman verskoning. “Ek weet nie van sulke goed nie. By ons is almal by die voordeur welkom. ’n Mens sal dink ek het in die kraal rondgerol.”
“Ag, moenie jou aan haar steur nie, ek dink haar ma het geskrik toe sy klein was en sy moes toe suur melk drink, sy het nog nooit weer reggekom nie.” Hester klink so ernstig dat Herman dit uitskater van die lag en dan vinnig sy hand voor sy mond druk.
“Ek verstaan jy kom van Duitswes af. Dit is anders hier, kind. Hier tel status en geld baie. Ons is net werksmense en ons moet ons plek ken. Jy sal maar in die vervolg van die agterdeur gebruik moet maak.” Hester stoot
