nie juis nie.”
Dit klink bietjie soos ’n afjak. Danielle kan aan niks verder dink om te sê nie.
“Ek sal bietjie hieroor moet dink. Voordat ek enige besluit neem, sal ek jou natuurlik wil ontmoet.”
“Moenie te lank wag nie. Dalk word ek deur die volgende persoon opgeraap,” antwoord Danielle liggies.
“Ek sal dit in gedagte hou,” antwoord hy ernstig.
Lank nadat hy die selfoon doodgedruk het, sit Meyer nog op dieselfde plek en dink. Hy sou die konneksie nie gemaak het as hy Magdeleen Krause nie al ontmoet het nie. Soms praat Nicolaas hom om om saam te gaan na skemerpartytjies toe, en dis by een van dié geleenthede waar hy aan haar voorgestel is. Hy onthou nou dat sy die klassieke skoonheid van ’n Grace Kelly het en uiters suksesvol as redakteur van Mode Vandag is. Ook dat hy geen aanklank by haar kon vind nie. Nicolaas het hom vertel dat sy nie onderskat moet word nie en dat sy die leer na sukses geklim en baie ander mededingers en werknemers die loef afgesteek het. Hy was beïndruk deur haar pragtige, gesofistikeerde voorkoms en haar modieuse uitrusting, maar het dadelik besef dat sy hard en yskoud is. ’n Vrou sonder ’n sagte kern. Latere ontmoetings het nie sy eerste indrukke verander nie.
Dit is beslis nie onmoontlik dat Danielle se storie waar is nie. Maar as dit inderdaad Danielle Krause is wat hy oor die pad sien loop het, is daar nie baie fisieke ooreenkomste tussen die twee susters nie. Afgesien miskien daarvan dat hulle albei baie grasieus beweeg.
Sou hulle egter susters wees, is sy moontlik op dieselfde patroon geknip as haar suster, is sy net so behep met haarself en om ’n suksesvolle loopbaan uit te kerf.
Hy skud sy kop ergerlik. Hy het nagelaat om Danielle uit te vra oor haar loopbaan. Sy wil soggens vry wees, maar sy het nie genoem waarvoor nie. Watter loopbaan kan sy net soggens volg? Dit maak nie vir hom sin nie.
En om twee seuntjies op te pas, sou tog ook haar oggende vry gelaat het?
Die storie klop nie. Vertel sy onwaarhede of weerhou sy belangrike inligting oor haarself?
3
“Ek het ’n vis wat knibbel aan die hoek,” rapporteer Danielle aan Jesse.
“Sowaar?” Jesse is opreg verstom. “Iemand wat op jou advertensie gereageer het?”
“Ja. Hy wil my ontmoet voordat hy besluit,” vertel sy met ’n koppie stomende koffie in haar hand.
“Dit klink belowend. En in watter van al daai beautiful huise bly hy toe?”
“Weet jy, ek het nie ’n idee nie. Toe hy bel, het ons oor ander goed gepraat. Dit sou ongeskik geklink het om dit sommer trompop te vra. Maar ek kon hom seker sy adres gevra het,” voeg Danielle verleë by. Dit was die laaste ding waaraan sy gedink het.
“En hoeveel kinders het hy?”
“Ek … ek het nie gevra nie. Hý het mý eintlik tot in my onderklere uitgevra. Daar was nie juis kans om hóm iets te vra nie,” probeer sy verduidelik.
“Tot in jou onderklere?” Jesse lag uit haar maag uit. “Dit klink belowend.”
“Moenie idees kry nie,” waarsku Danielle vinnig.
“Hmm. Ek dink nou net: hoekom het die man gebel en nie sy vrou nie? Dis tog seker sý wat ’n substituut wil hê sodat sy kan, wel, wie weet wat? Brug speel? Tennis speel? Met haar minnaar kafoefel?”
“Ek weet nie,” moet Danielle weer eens erken. “Soos ek vir jou gesê het, het hy die woord gevoer en my met honderd en twaalf vrae bestook. Dit het nie eens by my opgekom om hóm iets te vra nie. In elk geval is daar nog baie tyd om alles oor hom en sy huishouding uit te vind. Dis nie asof ek klaar die joppie gekry het nie.”
“Nee, maar miskien moet ek saamgaan wanneer jy hom ontmoet. Dalk is hy ’n opperste skelm en ontvoer hy jou helder oordag. Mens kan deesdae nie versigtig genoeg wees nie!”
“Oukei. Wanneer, of liewer ás hy weer bel en ’n afspraak maak, sal ek jou laat weet.”
Met Jesse stry ’n mens nie as sy eers iets in haar kop gekry het nie.
Meyer dink die volgende paar dae oor Danielle se advertensie. Tot sy argwaan wonder hy egter meer oor die vrou as oor haar bekwaamheid. En of dit die vrou in die straat was. Op die selfoon was haar stem heserig, amper ’n Laurika Rauch-stem, wat sal pas by warm goudblonde hare.
Etlike kere kyk hy na sy selfoon en die nommer wat in die geheue gebêre is, maar onderdruk die begeerte om Danielle te bel. As hy ’n au pair aanstel, sal dit ’n belangrike verandering in hulle lewe beteken. Dit is dus nie iets waaroor hy ligtelik kan besluit nie. Wat hy behoort te doen is om op die internet te soek na ’n agentskap wat opgeleide kinderversorgers adverteer. En dan ’n ouer dame met grys hare aan te stel om Nina se behoeftes te hanteer. Om die dertigjarige Danielle Krause weer te bel sou wees om sy nuuskierigheid te bevredig.
Hy sug en staan op. Wanneer hy saans by die huis is, verwag die kok en die huishoudster dat hy saam met sy dogter sal aandete eet. Dis ’n ligte ete, maar die ritueel is vir die dogtertjie belangrik, want dis soos dit in haar ma se tyd gedoen is. Vir hom is dit amper ’n marteling, want die ritueel herinner hom te veel aan sy verlies.
Elke aand volg hulle dieselfde patroon. Hulle skep vir hulleself sop of slaai in en dan gaan hulle by die tafel sit.
“Het jy ’n lekker dag gehad?” vra hy altyd.
“Ja, Pappa,” antwoord sy gewoonlik.
“Wat het jy vandag in die skool geleer?” vra hy daarna asof dit baie belangrik is.
Vanaand verras Nina hom egter. Na die twee gebruiklike vrae en antwoorde, het sy nog ’n vraag.
“Pappa? Het my mamma geleer dans?”
“Geleer om saam met my te dans, bedoel jy?” vra hy en sien pynlik voor sy oë hoe hy en Estelle op hulle troudag die dansbaan open.
“Nee. Ballet gedans. Toe sy nog klein was, soos ek.”
“O!” hy dink ’n bietjie na. “Ek weet nie.” Selfs die bekentenis dat hy nie alles van Estelle geweet het nie, maak seer.
“Ek wil balletleste toe gaan.”
Hy dink onmiddellik aan haar beserings en die breuk in haar arm wat met terapie tog mettertyd genees het. Gelukkig dat dit nie haar bene was nie. Balletoefeninge kan seker nie skadelik wees nie? En in alle waarskynlikheid sal sy een of twee keer gaan en dan sal haar belangstelling kwyn.
“Dis nie leste nie, maar lesse, en jy kan as jy wil,” antwoord hy. Innerlik sug hy. Nog een van daardie onbegryplike behoeftes waarvan hy geen kennis dra nie.
“Al die ander maatjies in my klas neem ballet. Mart-Marie sê dis net ek wat nie ballet neem nie. En dis baie lekker. Mens kry spesiale sagte, swart balletskoene en pienk kouse en wanneer dit konsert is, kry jy pienk skoene en ’n mooi rokkie wat wýd uitstaan.”
“Dit moet mooi wees,” sê hy stug. Dit word by die oomblik meer gekompliseerd. En wie gaan dié klere en skoene koop of maak?
“En as ek verjaar, wil ek
