en hy voeg gelykmatig by: “Ek wou jou dit vanoggend al vertel het.”
“Maar hoekom het jy nie?”
“Jy het my nie eintlik kans gegee nie, het jy?”
Sy bloos en haar oë lyk verskonend.
“Dit spyt my. Nee, ek het nie. Ek was te behep met my eie nuus. Maar ek is nietemin baie bly om jou onthalwe, Neil. Ek weet hoeveel dit vir jou beteken.”
“Ja.”
’n Kort, ongemaklike stilte volg en dan sê sy huiwerig: “Jy het gesê jy wou my ook iets gevra het.”
“Ja.”
“Wat was dit?”
Hy kyk haar strak aan.
“Omstandighede het verander. Dit maak nou nie meer saak nie.”
Weer ’n kort stilte en dan vra sy: “Wanneer … wanneer gaan jy met die navorsing begin?”
“So gou ek alles gereël kan kry. Gelukkig hou my lesings oor twee maande op en kan ek begin.” Hy draai deur toe. “Jammer dat ek jou so laat uit die slaap gehou het. Goeienag.”
Toe die voordeur agter hom toeklik, sak Deidre weer terug op haar stoel en hierdie keer laat sy toe dat die trane haar oorweldig. Sy weet maar te goed waarom sy huil. Sy huil oor Neil … want sy weet dat sy hom vir altyd verloor het. Baie beslis gaan hul paaie skei, het reeds begin wegdraai. Al gaan sy ook waar in die wêreld, kry sy watter nuwe vriende, sal sy nooit weer ’n vriend so opreg en getrou soos Neil Maritz vind nie. En skielik lyk haar toekoms nie meer so aanloklik en skitterend nie. Sy sug en stap na haar slaapkamer. Sy is nou verspot. Die een of ander dag sou dit noodgedwonge gekom het. Dit het net gouer gebeur as wat sy of hy verwag het. Sy en Neil kon tog nie vir ewig so voortgaan nie. Die een of ander dag sou daar ’n verandering moes intree.
Wanneer sy eindelik in die bed is en die lig afgeskakel het, lê en kyk sy deur die venster na die maan wat soos ’n silwer bal aan die naghemel hang. Skynglans van die maan. Doelbewus draai sy om sodat haar rug na die venster gekeer is, en sluit haar oë. Sy gaan nie toelaat dat Neil se verspotte vergelyking ’n skaduwee oor haar drome werp nie. Daar is niks om te vrees nie.
Norman Zietsman, ’n kenner, het vertroue in haar stem, en met sy hulp en bystand en ervaring het sy niks te vrees nie. Natuurlik kan sy sonder Neil Maritz klaarkom. Sy het maar net deur die jare te gewoond geraak aan hom, dis al.
Toe Norman Zietsman die volgende oggend stiptelik om tienuur aan haar woonsteldeur klop, is dit ’n sprankelende Deidre wat die deur vir hom oopmaak. Sy het al die somber gedagtes van die vorige aand doelbewus op die agtergrond geskuif en besluit dat sy van hierdie dag af net op haar eie toekoms en al die wonderlike moontlikhede wat daarin opgesluit lê, gaan fokus.
Norman voel in sy hart verlig toe hy dit opmerk, want hy was ’n bietjie bekommerd oor die besoek van die professor die vorige aand. Hy het van die eerste oomblik af geweet dat hy en die professorvriend van Deidre nooit langs een vuur sal kan sit nie en dat die antagonistiese gevoel wederkerig was. Hy was bang dat die ander man allerhande negatiewe gedagtes in Deidre se kop sou plaas nadat hy weg is. As hy dit gedoen het, het hy klaarblyklik nie baie sukses behaal nie. Deidre is vanoggend nog vuur en vlam vir hul planne en hy neem hom in stilte voor: hoe gouer sy onder hierdie vriend van haar se invloed uitkom, hoe beter. Professor Maritz kan ’n speek in die wiel steek en dit sal hy, Norman, ten ene male nie toelaat nie.
Toe hulle oor ’n koppie tee in een van die groot restaurante van die stad sit, roer hy die saak versigtig aan.
“Dié professor Maritz … is hy familie van jou?”
“O nee. Of miskien so half en half. Daar is geen bloedbande tussen ons nie, maar ek ken hom sedert ek my verstand gekry het.” Sy skets slegs kortliks watter groot rol Neil tot dusver in haar lewe gespeel het, want sy is nie lus om oor Neil te gesels nie. Sy wil hom vergeet.
Norman stel egter baie belang en sy is verplig om sy vrae te beantwoord. Toe sy afsluit, kyk hy haar peinsend, fronsend aan.
“Ek kan verkeerd wees, maar ek het die indruk gekry dat hy nie veel van hierdie nuwe wending van sake hou nie.”
“Nee, hy hou niks daarvan nie,” is sy verplig om te erken. “Hy sê ek hardloop agter die skynglans van die maan aan.”
Norman lag kortaf, en Deidre ken hom nog nie goed genoeg om die ongemaklike klank daarin te gewaar nie.
“Digterlike woorde vir ’n sobere en verstrooide wetenskaplike!”
“O, maar hy is nie verstrooid nie!” verdedig Deidre hom spontaan. “Hy is ’n wonderlike man!”
Norman se oë vernou.
“Hou jy … baie van hom?”
Sy kyk hom fronsend aan.
“Natuurlik! Hy is soos ’n pa vir my – of was, altans,” voeg sy by met ’n duidelik ongelukkige klank in haar stem.
’n Oomblik bestudeer hy die gesiggie. Sy vrees waar dit Deidre aangaan, is gestil. Daarvoor was haar antwoord te spontaan en eerlik. Nee, Deidre is gelukkig nie verlief op hierdie professor nie. Maar die professor self … Is dit ook net ’n vaderlike gevoel wat hy vir haar koester, of steek daar iets meer agter? Een ding weet Norman Zietsman met groter sekerheid en beslistheid as die vorige aand. Deidre moet so gou moontlik van hierdie professor-pa van haar af wegkom.
“Hoe gou kan jy hier wegkom, Deidre? Jou afspraak met die CD-maatskappy is eers oor twee maande, maar ek sal baie graag wil hê dat jy intussen ’n bietjie onderrig moet ontvang voordat jy jou eerste CD’s maak. Jou stem het nog baie afwerking nodig.”
“Ja, ek besef dit. Ek kan dadelik gaan. Hier … hier is niks wat my bind nie.”
Sy oë is stip op haar toe hy vra: “Sal jou professor toelaat dat jy gaan?”
Sy kyk op en die blou oë vonkel.
“Ek is my eie baas. Ek is mondig en ek reël my eie lewe. Wat meer is, ons … ons is nie meer sulke goeie vriende nie.”
“Maar wil jy nie eers die saak met hom bespreek voordat ek reëlings begin tref nie?”
“Nee, ek wil nie! Hy sal in elk geval ook nie belangstel nie,” sê sy kortaf. “Jy kan maar die nodige reëlings tref.”
Hy glimlag verlig.
“Pragtig! Waarvoor wag ons dan? Ek sal dadelik begin. Intussen kan jy jou sakies regkry. Wat het jy om te reël?”
“Nie veel nie. Ek moet my woonstel se huur opsê en dan natuurlik van my paar meubelstukkies ontslae raak. Dit sal seker nie die moeite werd wees om dit saam te piekel Johannesburg toe nie.”
“Net soos jy voel. As daar een of twee stukke is waarvan jy nie graag wil afstand doen nie, kan jy net sê, dan sal ek reël dat dit versend word. Nog iets?”
“Nee, niks waaraan ek kan dink nie.”
“Deidre, sê my net … Moet asseblief nie dink ek is nou vermetel nie, maar aangesien ek nou jou bestuurder is, moet ek dit weet. Jy besef natuurlik dat jy, ’n ruk lank altans, jouself
