’n week kan sing!”
“Oor ’n week sal jy nog in die bed wees, juffrou. Dit spyt my. Meneer Zietsman het my vertel van volgende week se groot okkasie, maar ek is bevrees jou stem sal dan nog nie reg wees nie, behalwe as daar ’n wonderwerk gebeur.”
Hy sien die verslaentheid op haar gesiggie en vervolg vinnig: “Ons kyk maar hoe dit volgende week gaan, juffrou. Pas jouself maar intussen baie, baie goed op.”
Deidre voel skuldig oor die gevoelens wat die dokter se skeptiese uitkyk op haar kanse vir herstel teen volgende week in haar opgewek het. In plaas daarvan dat sy ’n gevoel van ontsettende teleurstelling ervaar, is dit eerder ’n gevoel van verligting. Sy sug saggies by haarself toe die dokter vertrek en sy weer alleen is. Sy kan dit maar reguit aan haarself erken: sy is ’n lafaard. Of moet sy op ’n ander plek die oorsaak soek vir hierdie onwilligheid om aan die sangfees in Milaan deel te neem?
Onwillekeurig gaan haar gedagtes terug en op hierdie oomblik hoor sy Neil Maritz se stem duidelik na haar kom: “Maar pas op, Deidre, dat jy nie ook eendag, wanneer jy eindelik die maan bereik, vind dat dit in werklikheid kaal en bar, ru, onvriendelik en … eensaam is nie.”
Kom sy dalk nou tot daardie ontdekking? ’n Ligte siddering trek deur haar. Is die bietjie roem en al die kollig wat die afgelope tyd op haar geval het, al die opofferings van die verlede werd? En noudat sy eindelik aan die bopunt van die leer is, is dit nie waar dat dit eensaam hier bo is nie? Ondanks soveel bewonderaars, ondanks die feit dat sy die gewildste sangeres in die land is, ondanks die feit dat sy Norman Zietsman se verloofring aan haar vinger dra, bly daar dalk tog iets binne-in haar onbevredig? Voel sy ondanks al die aandag en bewondering en sukses dalk tog alleen?
Daar is Norman … Hoekom is daar die afgelope tyd soveel onsekerheid in haar hart? Hoekom die twyfel of hy haar werklik liefhet om haarself en nie om haar sang en roem en die prestige en geld wat dit meebring nie? As daar iets moet gebeur … Veronderstel dat sy eendag nie meer kan sing nie, of van haar troon afgestoot word deur ’n talentvoller kunstenares, sal Norman Zietsman nog beweer dat hy haar liefhet? Sal hy nog in haar as mens belangstel – of stel hy bloot in haar as sangeres belang?
Sy roer onrustig en weer raak sy intens bewus van die benoudheid in haar bors en die fyn stekies in haar keel. Wanhopig probeer sy wegbreek van hierdie morbiede gedagtes af. Sy jaag nou net spoke op. Dis maar net omdat sy op die oomblik so ellendig siek en swak en magteloos voel dat sy sulke negatiewe gedagtes begin optower. Wanneer sy oor ’n paar dae gesond is, sal sy vir haarself lag dat sy toegelaat het dat sulke verspotte vrae ooit by haar opgekom het.
Toe Norman ’n paar minute later haar slaapkamer binnestap, ontvang hy ’n breë glimlag van sy verloofde en sy oë helder op.
“Te oordeel na daardie glimlag, voel jy vanmiddag baie beter,” merk hy op en buk en soen haar vlugtig op die voorkop.
Met suiwere wilskrag hou sy die opgewekte glimlag om haar lippe en antwoord: “Ja, baie beter. Dokter sê daar is ’n verbetering. Ek is op pad na herstel.”
Hy toon sy verligting baie duidelik. “Ek is baie bly om dit te hoor, my skat. Ek was in ’n stadium baie bekommerd. Maar nou is alles reg. Volgende week skiet jou ster die hemelruim in!”
Sy lê en luister met ’n glimlag om haar lippe terwyl hy opgewonde voortpraat, maar binne-in haar voel sy hoe dit donkerder en donkerder raak. Sy kan hom nie nou teleurstel nie! Sy durf dit nie doen nie! Hy vestig al sy hoop op aanstaande week. Sy sal net eenvoudig aanstaande week móét gesond wees! dink sy paniekerig.
Dis deur blote wilskrag dat Deidre ’n week later uit haar bed opstaan. Dit lyk asof die ligste windjie haar kan omwaai, maar sy doen haar uiterste bes om almal ’n rat voor die oë te draai. Net dokter Beneke kan sy nie flous nie. Die eerste keer sedert hul kennismaking praat hy baie streng met haar.
“Juffrou, jy hoort nog in die bed, en jy weet dit so goed soos ek. Jy is besig om jouself te dwing. Ek waarsku jou vooraf dat ek geen verantwoordelikheid gaan aanvaar as daar iets met jou gebeur nie.”
Deidre besef dat dit nie sal help om voor hom toneel te speel nie. Sy ontken ook nie sy bewering nie. Sy voel nog ontsettend siek en swak en binne-in haar is ’n bewerasie wat nie ’n oomblik stil is nie. Sy draai nou in wanhoop na hom.
“Maar ek móét môre sing, dokter! Dis die hoogtepunt van my loopbaan! Probeer verstaan, asseblief! Ek kan nie nou siek wees nie!” Haar stem breek. “Daar is nie nou tyd nie!”
“Siekte het nie tyd nie, juffrou. Siekte pas nie by jou aan nie; jy moet jou by hom aanpas. Besef jy dat jy jou stem ontsettende skade kan aandoen as jy môreaand gaan sing? As jy nou ’n koue moet opdoen, sal ek geen geld op jou verwed nie. Die weer het juis so guur geraak van gister af.”
Sy blik rus bekommerd op die ingevalle, bleek wange. “Ek oordryf nie, juffrou. Ek is baie, baie ernstig. Jy kan nie môreaand gaan sing nie!”
Sy sprei haar hande magteloos oop.
“Ons … ons kyk maar hoe dit môremiddag gaan. Sal dokter weer môremiddag omstreeks vyfuur kan kom?”
“Ja, ek sal.” Hy neem sy swart dokterstas op en sug sag. “Totsiens, juffrou. Net nog dit: Ek wil nie prekerig klink nie, maar onthou – niks, niks op hierdie aarde, geen roem en geen geld, kan vergelyk word met ’n mens se gesondheid en lewe nie. Geld en roem beteken niks as jy jou gesondheid vir altyd verloor het nie, en is werklik waardeloos as jy dalk jou lewe daarvoor moet inboet. Goeiemiddag.”
Deidre kyk magteloos toe hoe die voordeur agter hom toegaan. Daar is ’n begeerte in haar om hom terug te roep, om hom te vertel dat dit nie ’n sug na geld of roem is wat haar dwing om môreaand te gaan sing nie, maar sy doen dit nie. Sy draai stil om, sak weer terug in die bed en sluit haar oë moeg.
Dokter Beneke kom getrou sy afspraak die volgende middag om vyfuur na, en toe hy Deidre se woonstel binnestap, is Norman Zietsman ook reeds daar. Eersgenoemde begin dadelik met sy intensiewe ondersoek, maar toe hy hom ’n rukkie later by Norman in die sitkamer aansluit, gevolg deur Deidre, is sy gesig net so ernstig soos die vorige middag.
Norman lyk ook diep bekommerd.
“Wel, dokter?”
Dokter Beneke frons skerp en vra kortaf: “Wel wat, meneer Zietsman?”
“Wat is jou bevinding? Sal Deidre vanaand kan sing?”
“Die antwoord is ’n besliste ‘nee!’, meneer,” sê die dokter sonder om doekies om te draai.
Norman lyk ’n oomblik net so bleek soos Deidre.
“Maar … is jy baie seker, dokter?”
Die ouer man se oë, asook sy stem, is baie koel toe hy reguit antwoord: “Ja, meneer. Ek is seker. Maar as jy enige twyfel het, staan dit jou natuurlik vry om ’n ander dokter ook te raadpleeg.”
Norman se oë begin vererg flikker.
“Dis glad nie dat ek aan jou bevinding twyfel nie, dokter, maar jy moet verstaan …”
“Ek verstaan heeltemal, meneer Zietsman. Maar wat jy nie wil verstaan nie, is dat jy juffrou Retief se hele toekoms as sangeres sowel as haar lewe in jou hande gaan neem as jy haar dwing om vanaand te sing. Maar dit is jou saak … en hare. Ek gee jou my bevinding as geneesheer, en niks meer nie. Ek kan haar nie verbied om te gaan sing nie. Maar ek sal my plig as dokter skromelik versuim as ek haar nie dringend waarsku teen die dwaasheid
