sluk die bytende woorde wat in ’n vloed oor haar lippe wil stroom. Hy’t gelyk. Sy sal haar moet regruk, deernis in haar hart moet kweek as sy vir dokter Juan Harmse en sy pasiënte ’n sustertjie sonskyn wil wees. Maak nou nie saak wat sy van hulle dink nie. Haar persoonlike sieninge oor mense wat die mediese beroep so misbruik, is nie ter sake nie.
“Is jy nou by die huis?” vra die einste dokter onverwags.
“Ja …”
“Waar bly jy?”
“Waar ek bly?”
Wat op aarde traak dít hom? Dring hy selfs daarop aan dat ’n mens die regte adres moet hê voordat jy sy pasiënte se name in ’n afspraakboek mag skryf? Is daar dan werklik geen perke aan sy hovaardigheid nie?
“Ja, liefie. Jou adres? Jou huis? Waar is dit?”
“Panorama.”
Dis eintlik Parow, maar Panorama klink beter. Jammer dit kan nie Welgemoed wees nie.
“Waar?”
“Die Sonskyn-kompleks in Beyleveldstraat. Hoekom?”
“Beyleveldstraat? Die een met die baie bome? Dis mos in Parow. Ek dink ek weet waar dit is. Ek kry jou oor ’n halfuur daar.”
“Ek verstaan nie?” Aarde tog, sy klink soos ’n papegaai.
“Dan ry jy gou saam met my lughawe toe. Ek moet twee pasiënte wat van New York af kom daar ontmoet. Ons kan langs die pad gesels en jy kan sommer sien wat ek van ’n ontvangsdame verwag.”
“Dat sy mense moet ontvang?”
Dis die skok wat haar sulke moedswillige vrae laat vra, sy weet.
“Glo my, dit strek veel verder as dit. Jy sal sien.”
Daarmee beëindig hy die gesprek en verbreek die verbinding.
Anastasia staan ’n oomblik soos ’n zombie met die gehoorbuis in die hand. Die man moet mal wees. Hy kan tog nie hier by haar aangesit kom nie. Om te wat? Te sien hoe sy leef?
Sy kyk vervaard om haar. As dit is wat hy wil doen, gaan sy nie die toets slaag nie. Haar varkhokkie lyk verskriklik. Koerante die wêreld oor, ’n vuil koffiebeker, kussings wat rondgestrooi is. Sy’t verbete werk gesoek die afgelope paar dae, nie nesgeskop nie. Sy weet nie eens waar die stofsuier is nie, nog minder of sy die ding al ooit uitgepak het vandat sy hier ingetrek het.
Toe sien sy haar beeld in die gangspieël en dit voel of die plafon op haar kop beland het. Sy lyk inderdaad na ’n kruis tussen Okypete en Medusa. Of soos Liewe Heksie op een van haar niemand-is-lief-vir-my-nie-dae, dink Anastasia, net duskant histerie. Met haar hare soos ’n stralekrans om haar kop en geklee in ’n T-hemp wat ’n tyd gelede al tot ’n vloerlap gedemoveer moes gewees het. Sy lyk sleg!
Na die duiwel met die woonstel. As jy ’n man op sy Achilles-hiel wil tref, kry jy dit gewoonlik nie met ’n netjiese woonstel reg nie. ’n Halfuur! Sy’t ’n skrale halfuur om haar mooi te maak en iets aan haar lyf te kry wat die vitterige dokter tevrede sal stel. Waar, o waar is Aspoester se towertante as ’n mens haar die dag nodig het? wil sy op moedverloor se vlakte van die mure om haar weet.
Sy’s nie naastenby gereed toe die klop aan die deur kom nie. Haar hare is nog klam van die stort en sy’t nie ’n tikkie grimering aan nie. Verder tol haar kop soos ’n mallemeule wat buite beheer geraak het. Dit kan seker nie al hý wees nie, kan dit? Sy’t nie eens vir hom gesê watter van die ry woonstelle hare is nie. Maar … maar hy kon seker haar naam onder by die posbusse gelees het.
Anastasia de Wit. Júffrou Anastasia de Wit. Enkel en alleen. Sonder ’n huismaat, sonder ’n man, sonder ’n kat of ’n kanarie.
Anastasia weet nie wát om te doen nie. Haar hare probeer kam of terugvlug kamer toe om ’n smeersel lipstiffie aan te sit? Met ’n hand wat so aan die bewe is, gaan sy in elk geval ’n lieflike gemors daarvan maak.
Toe daar die tweede keer aan die deur geklop word, gaan maak sy oop omdat niks anders werklik sin maak nie.
Dit kan net Juan Harmse wees wat voor haar staan, maar sy is nie voorbereid op die uitwerking wat hy op haar het nie. In haar gedagtes het sy hom met ’n wit jas en ’n stetoskoop om die nek gesien, die stereotiepe beeld van ’n dokter. Maar die forse gestalte wat haar deuropening vol staan, dra jeans en ’n T-hemp wat gemaklik los aan sy lang lyf hang. Juan Harmse straal ’n ruwe manlikheid uit wat haar heeltemal onverhoeds betrap.
Hy is … ongelooflik aantreklik, sondig aantreklik!
Die dik donker hare, liggies met silwer gestreep langs die slape en netjies na agter gekam, prominente wangbene, sterk gelaatstrekke, alles aan hom vind sy oorweldigend aantreklik. Maar dis sy oë wat haar die meeste fassineer. Daardie diep, donker intelligente oë wat haar nuuskierig bekyk sonder die geringste poging om sy belangstelling te verbloem.
Ag, berge val op my, dink Anastasia met ’n siddering wat langs haar ruggraat afgly. Ek lyk seker soos iets wat die kat uit die dam gaan sleep het.
Sy hark met haar vingers deur haar hare. Sy weet goed wat daar op haar – en dus ook op dokter Harmse – wag as haar hare so onbelemmerd gaan droog word. Krulle, wilde woeste krulle, genoeg om Medusa tweede te laat kom.
En om te dink sy het by hom gespog dat sy ’n sepiester is, hom probeer oortuig dat sy onder die Suid-Afrikaanse skoonhede gereken word. As sy opgetof is, ja, opgedollie in een van haar aandrokke wat haar soos ’n handskoen pas. Of wanneer sy ten minste ’n ruk lank voor die spieël gestaan het, omring deur haar grimeerkwassies en toorflessies. Maar nie as sy minute gelede nog in haar nagkabaai en pantoffels rondgeslof het nie!
“Goeiemôre,” groet sy verby die knop in haar keel.
Daardie fynbesnede maar baie manlike gesig van hom kan net die werk wees van een van sy kollegas, besluit Anastasia. So sekuur kon Moeder Natuur sekerlik nie ’n gesig gebeitel het nie. Die man lyk asof hy daarna vra dat daar ’n Dawidsbeeld van hom gemaak moet word wat die oorspronklike in die skadu sal stel. Hy’t die liggaam van ’n heerser. Groot kop, breë skouers en ’n borskas soos ’n rots. Koninklik imposant.
’n Metro-man as sy moet raai. Sit seker sy dae om in ’n skoonheidsalon sodat sy gesig versorg en sy lyf gepamperlang kan word. Mag wees, besluit Anastasia, maar daar is niks, soos in niks, wat verwyf is aan hom nie. Inteendeel. Juan straal soveel manlikheid uit dat dit haar kortasem maak.
Sy’t al baie van die man gehoor, gelees ook. Hy tel onder die hoë bome van die omgewing, bekend daarvoor dat hy oorval word deur hoofsaaklik vroue wat van ver af kom om van sy dienste as plastiese chirurg gebruik te maak en dan sommer vakansie hou in Suid-Afrika terwyl hul wonde herstel. Maar om so na aan hom te wees, hom in die oë te kyk, was nie deel van haar plan vir die dag toe sy vanoggend wakker geword het nie.
Hy word vreeslik geprys vir wat hy konsuis vir Suid-Afrika se toerisme doen. Daar was selfs die een of ander toekenning, as sy haar nie misgis nie. Wat ’n grap!
Die toerismebedryf en die werkskepping wat daarmee gepaardgaan, is beslis nie prioriteit nommer een by hom nie – daarop sal sy Pa se portret wed. Inteendeel. Dis oor sy eie bodemlose pot goud wat hy bekommerd is.
Anastasia trap ongemaklik rond
