die paartjies wat vir oulaas of opnuut aan mekaar hang asof hulle nooit weer die voorreg gaan hê nie.
Dis tog wat sy ook wil hê, wat sy begeer, al maak dit hóé seer. Iemand wat genoeg omgee om die besige pad lughawe toe aan te pak wanneer sy ’n vlug moet haal of van iewers ver terugkom. ’n Man, ’n geliefde, ’n minnaar! Iemand wat haar teen sy bors sal vashou, aan haar sal klou asof hy haar nie wil laat gaan nie. Iemand om lief te hê! Anastasia sug sag en laat haar hande slap in haar skoot val.
“Ek haat lughawens,” brom Juan. “Hier krimp my lewe korter, veral wanneer vlugte vertraag word.”
“Reis jy dikwels?”
“Hoofsaaklik vir my werk, ja. Soms word ek genooi om praatjies te lewer oor die jongste tegnieke en metodes wat ons by die New You-kliniek toepas.”
Juan Harmse het dit alles, besef Anastasia weer. Skatryk stralerjakker wat geld maak uit die Achilles-hiel wat soveel mense in hul gang strem in ’n wêreld waar skoonheid vooropgestel word.
Terwyl hulle wag, speel Anastasia senuweeagtig met die suikerpotjie in die middel van die tafel. Juan leun skielik vorentoe en neem haar linkerhand in syne. “En dit?” vra hy. “Hoekom is daar nie ’n ring aan hierdie vinger nie?”
As sy hom regtig op daardie vraag moet antwoord, sal sy moet derms uitryg wat hulle tot donker toe hier sal hou.
Sy sou hom moes vertel van Vince, hoe hy haar hart gesteel het met sy knypbrilletjie op die neus wat aan hom ’n sekere onaantasbare gesag verleen het. Vince, wat bo haar uitgetroon het en op die oog af so sterk gelyk het. Ek het gedink hy gaan die res van my lewe daar wees vir my, sou sy moes sê. Dat hy langs my sou loop deur die jare, saam met my sou lag, sou liefhê. Ek het gedink hy sou my dra wanneer ek nie self kon loop nie, my abba wanneer die pad steil raak.
Maar sy sou hom die res ook moes vertel. Van Gannaskraal en van Gerrit en van die gebeure daar wat haar drome die een na die ander laat verkrummel het. Hoe sy met haar gesig in die modder beland het en alleen daar gelê en krepeer het. Dat daar niemand was wat haar wou ophelp nie, ook nie Vince nie. Dat sy haar hand na hom toe uitgesteek het, gehoop het hy sou haar uit haar ellende lig, maar dat daar net ’n lugleegte was. Dat sy hulpbehoewend na hom toe wou opkyk, maar net sy voete van klei kon sien.
“Daar is nie ’n ring aan my vinger nie omdat daar nie vir elke skewe pot ’n deksel is nie, dokter,” verseker sy hom en trek haar hand terug. “Maak nou nie saak wát die spreekwoord sê nie.” Sy hou haar hande in haar skoot gevou. Elke keer wat hierdie man aan haar raak, duik haar maag af tot in haar skoene.
Hy glimlag sag. “Ek sien niks wat skeef is aan jou nie, juffrou.”
“Miskien is dit die probleem. Mans loop wye draaie om meisies wat veronderstel is om mooi te wees.” Sy bloos, sy weet dit, want sy voel die weggee-warmte oor haar wange blom. “Is dit nog ’n vereiste vir die pos wat nie in die advertensie genoem is nie? Dat daar ’n ring aan my vinger moet wees?”
“Ek sou dit verkies, ja.”
Sy hoef hom gelukkig nie te antwoord nie, want die kelnerin is daar om hul skinkbord met stomende koppies koffie voor hulle neer te sit.
“Een ding moet jy mooi verstaan,” sê hy die oomblik toe hulle weer alleen is. “Jy is glad nie wat ek in gedagte gehad het nie. Ek het my voorgeneem om nooit weer iemand aan te stel wat jonger as vyftig is nie.”
“Hoekom nie?”
“Omdat daar altyd komplikasies intree wanneer …” Hy aarsel ’n vlietende oomblik. “Wel, wanneer my ontvangsdames-cum-assistente op my verlief raak,” sug hy.
Anastasia stik in haar koffie waarvan sy die eerste teug wou neem. “Ekskuus?” Die vrek weet – hierdie man het ’n hemelhoë dunk van homself en kom met die vreemdste goed vorendag.
“Anastasia, die saak staan so – pasiënte is geneig om op hul dokters verlief te raak, meer nog op plastiese chirurge wat dit reggekry het om hul drome te bewaarheid. Terwyl ek hulle behandel, is dit deel van die diens wat ek lewer. Ek laat hulle goed voel oor hulself sodat hulle die moed kan hê om die wêreld in die oë te kyk.”
“Daarom gee jy voor om ook op hulle verlief te wees en dit traak jou nie as jy hul harte breek nie?” Sy móés dit net vra!
Hy lag sag. “Glo my vry, daar word geen harte gebreek nie. So ’n tikkie verliefdheid is normaal en hanteerbaar. My pasiënte gaan almal terug na hul huise en die verliefdheid waai gou genoeg oor.” Hy lag weer. “Veral wanneer hulle my rekening kry.”
Toe raak hy weer ernstig. “Wat ek nie kan hanteer nie, is ’n assistent wat aanspraak maak op my en wat jaloers raak op my pasiënte. Dis nou die tweede keer wat ek met daardie probleem opgesaal was en dit kompliseer en bemoeilik my taak.”
“Is dit hoekom jy jou vorige ontvangsdame laat gaan het?”
Hy knik. “En die een voor haar. Dit raak nou regtig afgesaag, en ’n ring aan jou vinger sou ons moontlik van daardie onaangenaamheid kon vrywaar. Maar by gebrek daaraan, waarsku ek jou vroegtydig: jy mag onder geen omstandighede op my verlief raak nie.”
Sy gooi haar kop agteroor en kyk hom vierkant in die oë. “Ek verseker jou, jy het niks om oor bekommerd te wees nie. Ek raak nie sommer verlief nie en ek moet in alle eerlikheid sê die kanse dat ek op jou verlief sal raak, bestaan glad nie.” Dis haar beurt om te lag. “Aarde tog! Ek hóú nie eens van arrogante mans nie.”
Toe onthou sy van die rekeninge wat opgehoop op die tafeltjie in haar voorportaal lê en dat dit dalk nie die regte manier is om die mansmens te benader nie. “Of, altans, ek raak nie op hulle verlief nie,” voeg sy versigtiger by. “As ek vir jou gaan werk, sal ek dit streng professioneel hou.” En sal ek daarmee probeer saamleef dat jy ’n arrogante blikskottel is …
“Ek sal dit so verkies,” verseker hy haar. “Dit sal sake net soveel makliker maak. Soos ek vir jou probeer verduidelik het – jy sal veel meer as ’n ontvangsdame moet wees. Jy sal my assistent moet wees, my regterhand …”
“Jou hestertjie-my-kneg?”
“Min of meer, ja. Waar ek gaan, sal jy gaan. Wat ek doen, sal jy moet doen. As ek iemand nodig het om my by te staan met iets, sal jy daar moet wees. Behalwe natuurlik in die operasiesaal. Daar het ek jou nie nodig nie.”
Hy sou verbaas wees om te weet hoe tuis sy in ’n operasiesaal kan voel en in watter hoedanigheid sy al daar doenig was.
“Ek veronderstel jy het al bygestaan met operasies, maar wanneer ek opereer, maak ek gebruik van my ervare personeel. Mense wat die prosedures ken en ondervinding het daarin.”
“Ek sou self verkies om nie deel te hê aan die operasies wat jy uitvoer nie.”
Sy moes dit nie gesê het nie, maar die woorde het uitgeglip. Hy kyk haar lank en ondersoekend aan.
“Ek lei af jy stem nie saam met wat ek doen nie, Anastasia.”
“Ek het die grootste respek vir dokters wat rekonstruktiewe chirurgie doen,” keer sy. “Die soort wat gebreke regstel of mense wat geskend is, help om normaal te funksioneer.”
“Maar nie vir dokters wat kosmetiese chirurgie doen nie?”
“Ek verstaan nie die motivering daarvoor nie en sukkel
