is als klein, voorstedelike rituele wat, sedert sy met Ernie getroud is, vir die eerste keer permanent deel van haar lewe is: Melktert bak, TV kyk, Facebook.
Tussen die boeke op die rak is twee van André P. Brink se romans: Orgie en Die ambassadeur.
“Ek was al die jare ’n hippie, ’n gypsy.” Simone kom sit weer by Ernie. “I was lost voor ek vir Ernie ontmoet het. Drugs. Drank. Paarties. My eerste kind op agtien. Rehab. Nog rehab. Nog shit. Rondtrek. Suicide plans. Unhappiness.”
Ek sit my notaboek en pen neer. Ek gaan vir die nuusredakteur sê Simone wil nie haar storie in ’n koerant tussen stories van gesinsmoorde en celebrities wat verlief is of skei of trou hê nie.
Haar hand kom op Ernie se been tot rus. “Dit was ’n vreeslike nag daardie.” Sy bly ’n ruk stil. “Ek was by my ma in die flat in Drieankerbaai.”
Haar pa, Pieter Venter, wat self ’n gepubliseerde digter was, en Ingrid was toe al vir ’n paar jaar geskei.
“My ma was baie down. Ek onthou in ’n stadium het sy op die vloer voor die deur lê en huil. Toe staan sy op en maak die deur oop. Later. ‘Waarheen gaan jy, Mamma?’ vra ek. ‘Nêrens nie,’ antwoord sy.
“Ek’t gaan slaap. Die volgende oggend toe kom maak tannie Anna, my ma se suster, my wakker. ‘Jy moet Johannesburg toe gaan,’ sê sy vir my. ‘Waar’s my ma?’ vra ek. ‘Sy’s by die werk,’ sê tannie Anna. ‘Kom. Ons gaan jou vliegtuig toe vat.’
“In Johannesburg, toe wag my pa vir my op die lughawe. Toe hy sê my ma is dood, wou ek hom nie glo nie. Toe wys hy my die koerant. ‘Kyk hier,’ sê hy. ‘Mamma het verdrink.’
“Toe sê my pa dis beter as ek en nie hy nie na haar begrafnis toe gaan.”
Ernie sit sy arm om Simone se skouer. “Ons gaan gereeld Drieankerbaai toe, ons twee,” sê hy. “Ons was laas Sondag weer daar.”
“Ek praat met haar,” voeg Simone by. “Ek sê vir haar: ‘Dis orraait, Mamma. Dis orraait. Ek’s trots om Mamma se kind te wees.’”
Hulle gaan ook gereeld na Ingrid se graf in die Maitland-begraafplaas.
“Die dag toe Mandela die gedig in die parlement lees . . .” Sy soek na woorde. “That was it. It was big. Toe weet ek: My ma was iets, ek’s ook iets.”
Iets het op daardie oomblik ’n bietjie draagliker geword vir die kind met die omsingelde hart wat net wou speel op die strand by Seepunt. Sy kom weer regop.
“Ek’t André Brink net een keer ontmoet. Not so long ago. Op Franschhoek. Ek sê vir hom: ‘Dis orraait, André. Dis fine. My ma sê dis fine.’ Toe vat hy my hand, en sê: ‘Dankie.’”
Die ketel het lankal gekook. Sy skakel dit weer aan. “Ek sal altyd na my ma verlang. Dit sal nooit weggaan nie. That I know.”
Sy skep twee lepels Nescafé in elke beker, haal die melk uit die yskas, bring die suikerpot. Buite skyn die son helder op die grasperk. Die tuinpaadjie het geen krake in nie. Die voorhekkie is wit geverf, en langs die deur hang ’n houtbordjie: “Simone en Ernie se plekkie by die see.”
Vrees
Sy kom staan voor my met ’n hand in die sy, asof sy haar drie maatjies teen my wil beskerm.
“Wat’s jou naam?” vra ek.
“Beyoncé,” antwoord sy.
“En jou van?”
“Hartbees.”
Hulle krap tussen die rommel by die munisipale stortingsterrein – die asgate – buite Griekwastad rond. ’n Koue wind jaag plastieksakke en papiere en stof oor die grond waarop oral glasstukke blink.
“Kan jy mooi sing, Beyoncé?” vra ek.
“Nee,” sê sy, en giggel soos die kind wat sy is.
“Kan ek ’n foto van julle neem?”
Sy kyk om en roep na die ander. “Kom, julle,” sê sy. “Die meneer wil ’n photo van ons vat.”
’n Bont brakkie storm blaffend op my af, maar Beyoncé Hartbees gryp hom en lig hom van die grond af. Die ander drie kom staan by haar. Nie een van hulle kan ouer as tien of elf wees nie. Die een meisietjie het die gesig van ’n oumatjie, kompleet met kopdoek en al. In haar hand hou sy twee plastieksakke vas, volgeprop met bottels en twee oefeningboeke en stukke lap. Die ander een staar stip na my onder haar pienk Pep-hoody se kappie uit.
Die derde een buk en tel ’n kleurbrosjure van Lewis Stores van die grond af op. Santa Barbara 3-piece Lounge Suite. Only R8 999. Same-day delivery.
Beyoncé Hartbees hou steeds die hondjie in haar arms vas.
“Wat’s die hondjie se naam?” vra ek.
Sy giggel. Hulle al vier giggel. Ek draai die kamera se lens na hulle en maak seker ek kry die stukkende hondebak in, en die ou motorfietsvalhelm, en die leë Doom-blik. Lensopening: F3.5. Sluiterspoed: 1/10. Asa: 800.
’n Paar oomblikke later, terwyl ek terugstap kar toe met die kamera oor my skouer, storm die hondjie weer op my af, blaffend, mik-mik na my hakskene.
“Nee, Oubaas!” roep Beyoncé Hartbees iewers agter my. “Oubaas! Nee! Nee!”
Op Naauwhoek se werf
Eers het Don Steenkamp sy pa, Deon, geskiet, in die plaashuis op die plaas Naauwhoek naby Griekwastad waar Don grootgeword het. Drie skote. Die een koeël is agter Deon se linkeroor in. Fragmente daarvan is in sy brein gevind. Daarna het Don sy ma, Christelle, geskiet. Twee skote. Die eerste koeël het waarskynlik eers deur ’n baadjie gegaan wat oor ’n stoel gehang het voordat dit Christelle in die rug getref het. Die tweede koeël is by die agterkant van haar kop in. Toe het Don die rewolwer op sy veertienjarige suster, Marthella, gerig. Een skoot het haar in die bors getref. Daar was ook ’n ingangswond langs haar neus, een skoot het haar voorkop rakelings getref, en sy is ’n kopskoot van agter toegedien. Sy het ook verskeie skraapmerke, kneuswonde en merke op haar lyf gehad. Op haar geslagsdele was ’n rooi skaafmerk, want Don het haar ook verkrag voordat hy na die polisiekantoor op die dorp gejaag het, bebloed.
Don was toe vyftien jaar oud, ’n kind.
Nege dae ná die moorde stap ek een middag alleen op Naauwhoek se werf rond. Teen die deure, mure en by die agterdeur is steeds bloed. Op die visdam pak paddaslyk saam. Op die stoep lê voëlmis.
Agter die huis hang ’n skoppelmaai, doodstil in die koel namiddaglug. Onder die skoppelmaai staan die kweekgras hoog. Jy kan sien kinders het baie lank laas daarop gespeel.
Makroplase
