stem hy saam. “Ek is nie.”
Sy gaap weer. “Ek dink dis die pille,” sê sy ter verduideliking. “En gisternag op die trein het ek nie veel geslaap nie. As ek geweet het wat op my wag, het ek natuurlik in die Karoo al afgeklim, maar ek het nie. Baie dankie vir die kos. Sal jy omgee as ek nou maar gaan slaap?”
Hy staan op. “Natuurlik nie. Wil jy nog iets hê? Kan ek vir jou koffie of tee maak?”
“Nee dankie. Wat gaan jy nou doen? Jy moet seker uitgaan?”
“Hoekom moet ek? Ek gaan nou probeer opvang met die werk wat ek vanmiddag … wel, ek gaan nou werk.”
“O,” sê sy. “Goeienag, dan. Lekker slaap as jy later gaan slaap.”
“Dankie,” sê hy en kyk haar agterna toe sy op haar kaal voete om die betonmuur verdwyn.
Hoofstuk 2
Maja kyk na haarself in die spieël en voel bedruk. Sy lyk nie net snaaks nie, sy voel ook nie lekker nie. Ten spyte van die lekker bed en mooi slaapkamer het sy nie goed geslaap nie; dit was kompleet asof sy in die bed lê met ’n stomp hout aan haar vasgegespe. Die gips was te hard, te ongewoon – sy kon nie haar lê kry nie en daarby het sy benoud gevoel. Dit was ’n warm, windlose nag en sy het die slim geplaaste vensters wyd oopgemaak sonder dat dit noemenswaardige verbetering gebring het.
Sy was baie bly toe dit skemerig word in die kamer en lank voor Pieter wakker was, was sy al in die kombuis doenig. Die koffiemasjien wat sy in een van die kaste gekry het, was so nuut dit kan ’n trougeskenk wees, maar in ’n kassie was koffie en sy het die filtreerproses aan die gang gesit en ontbyt gemaak.
“Genugtig,” het hy verras gesê toe hy in die kombuis kom, sy das nog los oor sy skouers en sy baadjie oor sy arm. “Dit ruik wonderlik. Ek is gewoond aan poeierkoffie en ’n stuk winkelbeskuit.”
“Nee, dis onwys. ’n Ordentlike ontbyt is die hoeksteen van jou dag en my omelette is lig genoeg om weg te waai.”
Hy het dit met smaak opgeëet en twee koppies koffie gedrink. “Sal jy regkom op jou eie?” het hy gevra toe hy sy das voor die spieël in die voorportaal knoop.
“Ja, maar ek dink ek moet vandag koers kry.”
“Nee.”
“Ek kan nie hier bly nie,” het sy geprotesteer. “Jy ken my van geen kant af nie en ek het Kaap toe gekom om werk te soek en blyplek te kry en …”
“’n Jeugherberg is buite die kwessie met die arm in gips.”
“Wat van daardie backpackers-plekke?”
“Ewe onmoontlik.”
“Maar ek moet aan die gang kom! Die eienaar van die herberg in Mpumalanga waar ek gewerk het, het my ’n brief gegee vir sy vriend hier in die Kaap en hulle het gesê ek moet hulle kom sien en as ek nie opdaag nie, gaan hulle dink ek stel nie langer belang in die werk nie en dit vir iemand anders gee. En wat dan?”
Hy het haar op en af gekyk, die verkreukelde hempie en kortbroek, die beseerde arm. “Maja … Mag ek jou maar Maja noem? Jy kan nie werk soek met net een werkende arm nie.”
Sy het na die tafel gewys. “Ek het vanoggend reggekom. Was daar fout met jou kos?”
“Nee,” het hy dadelik gesê. “Dit was voortreflik, maar ek weet nie of ’n restauranteienaar so sal dink nie. Ek bedoel, dat jy in die kombuis kan regstaan met net een arm nie. Ek neem aan dis die soort werk waarna jy verwys?”
“Ja, Cyril het glo ’n restaurant en dis baie hoog aangeskryf.” Sy het die naam van die plek genoem en sy oë het gerek.
“Ek ken dit, ja.” Hy het haar gesig bestudeer. “Waar het jy so in die son gesit? Weet jy dat jou gesig bloedrooi is?”
“Seker gister,” het sy gesê.
“Kyk.” Hy het op sy horlosie gekyk en vinnig sy sleutels opgetel. “Soos ek gister gesê het, voel ek verantwoordelik en skuldig. Bly nou maar hier tot jou arm gesond is. Sal ek die restaurant bel en vertel wat gebeur het en vra dat hulle net geduldig moet wees?”
Sy het die stryd gewonne gegee en nou sit sy hier en kyk na haar opgeswelde gesig en sy voel miserabel. As kind het sy nooit iets gebreek nie, miskien voel ’n mens so sleg as jy ’n ledemaat gebreek het, wie sal weet?
Sy sit nog so toe die agterdeur oopgaan en ’n netjiese vrou inkom en haar verbaas aankyk.
“Haai,” sê Maja verleë. “Ek is Maja en jy is seker Anna.”
“Is so,” sê Anna, sit haar handsak neer en haal ’n voorskoot uit wat sy om haar lyf bind. Sy kyk na die tafel en vuil borde. “Het juffrou vir meneer Pieter brekfis gemaak?”
“Ja. Ek is jammer, ek wou nou net begin opruim.”
“Nee, ek sal dit doen.” Sy kyk na die gips. “Met darie arm?”
“Ek kom reg.” Maja staan op, sit die handspieël neer wat sy in die onderste kleedkamer gekry het en maak die botteltjie pille oop. “Dis tyd vir die volgende pil.”
Anna dra vuil borde weg, maar haar wakker oë bly nuuskierig op Maja wat ’n glas water skink en die pil afsluk. “Is juffrou familie?”
“Nee.”
“Juffrou kuier net hier by meneer?”
“Nie regtig nie, nee. Jy sien, hy’t my omgery en …”
Anna laat die rasper met ’n geklater in die wasbak val en haar oë word groot. “Hygend hert,” snak sy. “Wat sê juffrou daar?”
Maja wys na die arm. “Dis hoe die arm gebreek het. Wel, die pols eintlik, en toe wil hy my nie by die jeugherberg aflaai nie en sê hy voel skuldig en bring my hiernatoe.” Maja gee ’n droë hoesie en druk haar hand teen haar bors. “Moet mens so sleg voel as jy jou arm gebreek het?”
“Is dit seer?”
“Nee, glad nie. Ek voel net sleg en kyk hoe lyk my gesig, soos ’n granaat.”
“Ek ken nie van nie,” sê Anna. “My boetie het kleintyd sy arm gebreek, maar hy was g’n siek nie. Ons ma moes hom wiks of hy was die volgende dag weer die boom in.”
Maja gaan sit weer by die tafel en rus haar kop op haar hand. “Ek voel dronk en benoud.”
Anna kyk na die botteltjie op die toonbank. “En dit so vinnig ná juffrou die pille gedrink het. Hoort eintlik andersom te wees.”
Maja kyk vinnig op, iets wat haar kop laat swem. “Gee dit vir my aan, asseblief.” Haar tong voel dik en geswel en sy sukkel om die fyn skrif te lees. “Dis penisillien,” sê sy. “Vir die inflammasie. Ek kan nie onthou of hulle my gevra het of ek allergies is nie. Dink jy ek is?”
Anna haal haar skouers op; dis nie iets waarvan sy kennis dra nie. “Mens kan tog nie dood van medisyne nie?” vra sy.
“Miskien moet
