maar haar vriend was blykbaar onstabiel en het al hoe meer van die verantwoordelikhede op haar afgeskuif, totdat sy omtrent alleen in beheer van sake was. Haar ouers is ryk en hulle het die vriend uitgekoop en nog geld in die besigheid gesteek sodat dit ’n gesogte winkel geword het.
“Jy het natuurlik al daarvan gehoor?” het sy lui vir hom gevra.
“Nee,” het hy gesê en dit het haar belangstelling geprikkel. In haar vriendekring het almal gedink sy is wonderlik en hier was ’n man wat nog nooit eers van haar of haar winkel gehoor het nie!
So het hulle verhouding begin en sy het hom ingesleep by haar bedrywighede en haar vriendekring. Die meeste mense in haar vriendekring was kunsmatig en teatraal en tog was hy so gefassineer deur haar dat hy soos ’n spinnekop in ’n web was. Hy wat gewoonlik op ’n Saterdagoggend tussen die plante op sy daktuin wou rondwoel, het nou saam met haar na vendusies gegaan of in die winkel gehelp of mense gaan opsoek wat dit bekend gemaak het dat hulle van hulle snuisterye wou verkoop. Hy was haar slaaf en sy het gesê sy is vreeslik lief vir hom. Haar vriende het hom beskou as ’n buitestander, een van die res, ’n konserwatiewe sakeman wat een huis en een werk het. Hy het nooit deel geword van die groep nie, maar dit het haar blykbaar nie gehinder nie. Solank hy haar slaaf gebly het, was sy gelukkig.
Ná ’n jaar het hy besluit om haar ’n naweek huis toe te neem sodat sy ouers haar kon ontmoet. Sy het laggend ingestem en vir haar vriende vertel dat sy sou gaan kyk hoe die boere leef en miskien op die plaas iets sou ontdek wat sy in haar winkel kon verkoop of gebruik.
Sy ouers het niks van haar gehou nie. Dit was oombliklik duidelik toe hulle uit die motor klim en Elaine haar helderkleurige kaftan regtrek en haar lang blonde hare agteroor gooi. Dit het hom, vreemd genoeg, nie ontstel nie. Hy was so verblind deur haar dat hy nie die vraende uitdrukkings op sy ouers se gesigte kon raaksien nie. Maryke het natuurlik ook nie van haar gehou nie en Elaine was die skuldige. Sy het uit haar pad gegaan om Maryke na ’n boere-skooldogter te laat voel – iemand wat niks weet nie.
Maryke was gefassineer deur Elaine se vreemde klere, maar toe sy ’n opmerking daaroor gemaak het, het Elaine iets gesê soos: “Ja, maar dit sal jou nie pas nie, kind. Met jou vaalbruin hare moet jy maar hou by pastelkleure.”
Hy kon sien hoe Maryke op haar tande kners. Sy was nog op skool, maar sy het dit gehaat wanneer iemand haar “kind” noem.
Hy het met Elaine hieroor gepraat. “Wees tog vriendeliker teenoor Maryke. Sy is my enigste sussie en ek is nogal lief vir haar.”
Elaine het haar groot, swaar gegrimeerde oë gerek. “Wat moet ek vir haar sê? Ek is nie daaraan gewoond om met skooldogters te praat nie.”
Die naweek was ’n fiasko. Elaine het met opgetrekte wenkbroue gekyk na die kos wat bedien is en aan ’n slaaiblaar geknibbel. Sy het vieserig haar roksoom gelig wanneer hulle gaan stap het en hy haar na die skaapkraal geneem het. Die son het haar gepla, daar was niks om te doen nie, niemand om mee te praat nie en sy kon nie wag om terug in die stad te kom nie. Op die ou end is hulle vroeg die Sondagoggend reeds terug en hy kon sien hoe sy begin opkikker het soos hulle nader aan die stad gekom het.
“O!” het sy uitgeroep toe hulle voor haar oulik gerestoureerde huisie in een van die voorstede uitklim. “Ek is ’n mens van die stad! Ek hou van die lawaai en die gedrang; die polsslag van die stad.” Sy het haar arms om sy nek gegooi en hom gesoen dat sy ore sing. “Belowe my jy sal my nooit weer plaas toe neem nie?”
Hy het ingestem. As hy nou daaraan dink, voel hy skaam. Hy was so verskriklik verlief op haar dat hy sy agtergrond en familie sou verloën het. As Elaine in ’n goeie bui was, het die son geskyn en het almal om haar in die rykdom gedeel. Wanneer sy kwaad was – wat nogal baie gebeur het – was dit asof donker wolke oor die stad gehang het en almal het versigtig getrap.
Die eerste keer dat hy besef het sy is nie so wonderlik as wat hy gedink het nie was een Saterdagoggend in die winkel. Sy het ’n gawe, sagsinnige jong man as assistent in diens gehad en hy en sy was albei agter in die winkel. Toe Frans by die deur instap, het hy hulle stemme gehoor. Die arme Billy het blykbaar iets verkoop wat Elaine vir een van haar spesiale klante uitgehou het. Nie ’n ernstige misstap nie en tog was sy histeries van woede.
“Jou onnosele swaap!” het sy gegil. “Ek het jou dan gesê ek hou dit vir iemand. Luister jy nooit as ek praat nie? Het jy geen verstand nie? Dis nie die eerste keer dat jy so ’n idiotiese ding doen nie, is dit? Ek moes geweet het toe ek jou in diens geneem het – jy is te dom om te weet wat reg en verkeerd is.”
Onder haar stortvloed woorde het ’n paar klante vinnig die winkel verlaat en Frans het nader gestap, geskok oor die taal wat Elaine gebruik. “Elaine,” het hy gemaan. “Stadig nou, jong. Enigeen kan ’n fout begaan.”
Billy het bleek na sy baadjie gesoek. “Ek loop dan maar,” het hy gesê.
“Dis reg,” het sy agter hom aan geskree. “Los mý nou met die gemors! En moenie dink ek gaan jou betaal nie! Jy kan vergaan van ellende vir al wat ek …”
Frans het haar aan die skouers gegryp. “Elaine, bedaar nou dadelik! Dis nie nodig dat jy jou so oor ’n nietigheid ontstel nie. Jy verjaag die mense uit jou winkel en jy sal vir Billy om verskoning moet vra.”
Sy het haar losgeruk en uitasem na hom gekyk. “Wat weet jy? Wat gee jou die reg om hier in te kom en vir my te sê hoe ek my moet gedra? Jy is ’n ou mannetjie van die platteland. Wat weet jý? Ek sal sê en doen wat ek wil en ek sal jou laat weet wanneer ek jou hulp nodig het, dankie.”
Hy het haar gelos en uit die winkel geloop, geskok, ontsteld en vasbeslote dat dit die einde van hulle verhouding was. Maar toe sy laat die aand aan sy voordeur klop, was dit sy geliefde wat berouvol voor hom gestaan het en reguit in sy arms ingeloop het. Sy was in trane. Sy was sag en vroulik en vol verskonings en hy het haar natuurlik vergewe.
Sy het verduidelik dat sy die vorige nag sleg geslaap het, dat sy nie lekker gevoel het nie, dat die winkel sulke hoë eise aan haar stel, dat sy soveel moeite doen om vir elke klant te kry wat hy wil hê en dat dit die rede is waarom sy haar humeur die oggend verloor het. Hy het gepaai en getroos en voorgestel dat sy die winkel verkoop en met hom trou.
“Nee,” het sy gesê en weggestaan van hom. “Dit sal ek nooit doen nie. Die winkel is my lewe.”
“En ek?” wou hy weet. “Waar pas ek in?”
“Jy weet hoe lief is ek vir jou,” het sy gesê en haar vinger oor sy lippe gevee. “Maar ek kan nie nou trou nie. Ek wil die winkel uitbrei en miskien nog een in een van die voorstede open en …” Sy het die uitdrukking op sy gesig gesien en stilgebly. “Jy weet tog ek kan nooit ’n huisvrou wees nie, liefste. Dis net nie die soort ding wat ek kan doen nie. Koskook en babadoeke …” Sy het gelag. “Nooit nie!”
Hulle het nie verder daaroor gepraat nie, maar dit was die begin van die einde. Die skille van verliefdheid het stadig van sy oë begin afval …
Frans sug en strek sy arms bo sy kop uit. Hy kyk na sy horlosie en sien dat dit laat is. Waarom sal hy nou vanaand al die onaangename ou dinge weer oopgrawe? Hy sal liewer gaan slaap.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив
