ek jou wond behoorlik ondersoek. Dit is voorlopig al.”
Hy loop na die deur en kyk uit. “Nurse Donaldson, you may fetch Miss Morgan now, please.”
Net nadat hulle uit is, staan James ingedagte voor sy lessenaar, hand teen die ken. Ja, die skade aan Adela Morgan se mooi gesig is erg, maar hy kan dit hopelik so behandel dat dit uiteindelik net ’n byna onsigbare strepie sal wees.
Hy het nou sowaar oorboord gegaan. Hoekom het hy haar vertel dat haar skedel perfek is, plus al die ander komplimente, veral dat haar kaak en mond goed gevorm is? Wat op aarde het hom ingevaar?
Dat sy ’n volmaakte voorbeeld van die vroulike geslag is, is waar. Om aan haar te vat en so teen haar te sit was glad nie onaangenaam nie. Selfs steurend. Hy vermoed sy het dié uitwerking op die meeste mans. Hulle wil daardie pragtige lyf seker in hul arms in trek en haar natuurlike rooi, vol mond soen.
Hy vermoed sy is besonder intelligent. Hy het iewers gelees dat sy haar dramagraad op Stellenbosch met onderskeiding geslaag het en rolle kan vertolk wat hoë vereistes stel.
Hy kan dit nie ontken nie: sy is ’n merkwaardige vrou.
Sy wek begeerte by hom wat hy moet onderdruk. Gelukkig het hy al geleer om sy ware gevoelens weg te steek en sy aangetrokkenheid tot pasiënte te beheer. Dit gaan mos gou verby. Hulle kom en hulle gaan. Hulle word bloot sy produkte, en hy voel goed wanneer hy aan hul vereistes voldoen en hulle gelukkig gemaak het.
Die probleem is net hy was nog nooit tevore só sterk tot enige van sy pasiënte aangetrokke nie. Dis die feromone wat werk. Damn it!
Hy moet net altyd in gedagte hou dat sy presies die soort mens is wat nié by hom pas nie: ’n bekende aktrise.
Doen hy dit, behoort hy veilig te wees.
Verpleegster Jackie Donaldson neem Adela terug na haar suite. Sy gesels al die pad.
“Die operasiesale en X-straaleenheid is in die oostelike vleuel. Vanmiddag neem ek jou soontoe. Nou sal middagete in jou suite bedien word. Daar is ’n eetsaal waar pasiënte kan gaan eet wanneer hulle so voel, maar die meeste van julle verkies om weg te krui . . e . . . privaat te wees.”
Adela glimlag vir die blaps. Die verpleegster is nie katterig nie, maar sy praat baie en haar tong hardloop met haar weg, dan is sy verleë. Die soort mens wat nuuskierig en oplettend is en daarom ’n bron van inligting.
Terwyl hulle in die hyser is, vra Adela haar uit oor die ander mense op hul verdieping. “Hoeveel van hulle is daar?”
“Daar is vier: ’n man en drie vroue.”
“’n Man ook?”
Jackie Donaldson giggel. “Ja, sy neus is skeef geslaan in ’n boksgeveg, nou moet dokter Beresford dit weer regstel. Hy werk aan die man se ore ook. Dié is blomkool geslaan. Verder is hy nogal nie lelik nie.”
Adela lag. “Arme man. En die ander?”
“Een vrou het ’n gesigontrimpeling ondergaan wat misluk het, nou word dit reggetrek. ’n Ander een se borste het ongelyk gesit, want die borsvergroting wat sy by iemand anders laat doen het, het lelik geflop. Die derde een wil net eenvoudig jonger lyk, en dokter moet haar plooie regtrek en uitstryk. Dokter Beresford moet mos ander plastiese chirurge se brouwerk regmaak. Hy is bekend daarvoor.”
Nee, dit is seker nie mooi om te lag nie, maar skielik kan Adela haar nie bedwing nie. Sy skud van die lag toe die hyserdeur oopgaan. Haar wang kry eintlik seer.
“Moenie vir iemand sê ek praat oor die pasiënte nie, asseblief,” smeek Jackie Donaldson. “Hulle sal my so gou afdank dat ek op my gat in die pad gaan sit.”
“Nee . . . nee, ek sal nie . . .” kry Adela so deur die lagbui uit.
Toe Jackie haar in die gang af stoot, kom twee mans in wit uniforms met ’n kostrollie verby.
“Hulle lewer die middagetes af,” sê Jackie. “Almal het fiemies. Die een vrou is ’n vegetariër, die man wil vleis hê, die ander twee eet seker soos voëltjies, want hulle is brandmaer.”
“Ek het nie te veel fiemies nie,” sê Adela oor haar skouer. “Ek moes my kosvoorkeure aandui. Ek eet net nie vetterige kos of te veel stysel nie. As ’n mens alles matig doen, het jy nie probleme nie.”
“Wel, jy eet blykbaar gesond, want jy het ’n fantastiese figuur.”
Hulle is net by haar kamer toe die deur langsaan oopgaan en ’n fris man, met pofferige oë bokant neusdekking en ’n skoongeskeerde kop, in ’n handdoekstofjapon uitkom. Hy kyk verbaas na Adela. Daar is ook wonddekking oor sy ore. Nogtans straal hy ’n ruwe soort manlikheid uit.
Adela skat hom in die veertig.
“Oh, hullo,” groet hy in ’n grinterige stem. “Jy is flenters, hè, maar mooi. Ek is Jack Benson. Wie is jy?”
“Adela Morgan. Aangename kennis.”
Sy blik talm op haar, gaan na verpleegster Jackie, en weer terug na haar. “Is jy nie daardie filmster wie se gesig so vreeslik geskend is nie?”
Adela sug ergerlik. “As jy van my praat, ek is ’n aktrise, nie ’n filmster nie, en my gesig is nie so erg geskend dat dit nie kan herstel nie.”
“Ag, nou ja, mense oordryf mos vreeslik, veral in die pers.”
“Verskoon ons asseblief,” sê die verpleegster.
“Oukei, ek wou eintlik net sien of die kos al kom. Ek is vaal van die honger.”
Jackie maak die deur oop. Hulle gaan in. Toe die deur agter hulle toe is, sê Adela: “Wel, nou het ek die man met die skewe neus en blomkoolore ontmoet.”
Jackie giggel. “Ja, soos ek gesê het, hy’s nie heeltemal lelik nie, nè? Sy oë het omtrent uitgepeul toe hy jou sien. Dit gebeur seker heeltyd met jou.”
“Ag, nee, nie regtig nie. Ek is ook honger. Ek hoop ek kry binnekort kos.”
“O ja, ek sal daarvoor sorg.”
Jackie help Adela eers na die badkamer en gaan roep toe die kelners. Adela het net by haar tafel gaan sit toe hulle inkom met ’n geurige bord kos en ’n bak mengelslaai. Die hoenderborsie, rys en groente word vars en aantreklik aangebied, en lyk nie naastenby so vervelig soos gewone hospitaalkos nie.
“This looks delicious,” sê sy vir die kelners.
“Would you like some wine with your food, Miss?” vra die een.
“Nee, dankie, net bruiswater. Ek dink nie ek moet alkohol gebruik terwyl ek medikasie kry en vanmiddag ’n gesigskandering ondergaan nie. Bedien julle altyd ons kos op dié vloer?”
“Ja, juffrou,” sê die lang, maer een. “Ek is Simon, en dit is George.”
Die kort, ronde George glimlag vir haar. “Bly te kenne, juffrou Morgan. Mag ek so voorbarig wees om jou handtekening te vra?”
Adela glimlag terug. “Met plesier.”
Hy haal ’n notaboekie
