Sonja ernstig.
“Henk?” Ilse glimlag kopskuddend. “Goeiste, Sonja, daar was nog nooit ’n verhouding tussen ons twee nie. O, ek weet ons is goeie maats, ons kuier soms saam by tannie Nicky en oom Leon, maar Henk kuier graag saam met my by hulle omdat hy van hulle geselskap hou, nie omdat hy by my wil wees nie. Henk is net ’n goeie vriend, maar Tobias … Hy’s ’n man wat enige vrou kan liefhê.”
“En moontlik is al wat vrou is, verlief op hom. Ek wed hy weet dit ook, en geniet elke oomblik daarvan. Dink gerus maar Tobias Meiring is te goed om waar te wees, Ilse, maar moenie jou oë toemaak vir ’n man soos Henk nie. Of is Henk ook skielik te kinderagtig in vergelyking met die volwasse Tobias?” vra Sonja met ’n tikkie ergernis in haar stem.
“Ek sal nie so sê nie, want Henk is eintlik ’n volwasse jong man, maar hy is beslis nie Tobias Meiring nie. Boonop is ons nie op mekaar verlief nie, al wil jy dit ook nie glo nie. Maar moenie dat ons nou daaroor stry nie, ou Sonja. Ek sal hopelik eendag op ’n man verlief raak en trou, maar dis eers eendag, nie nou nie,” probeer Ilse die gesprek verander.
“Solank die man Henk is, is ek tevrede,” sê Sonja ondeund en staan op. “Vieruur. Wag, laat ek vir ons koffie maak.”
Henk, altyd Henk, dink Ilse opstandig en staar met nikssiende oë deur die kamervenster. As dit nie Sonja is nie, is dit tant Truia of tannie Nicky wat Henk se deugde besing. Sy gee toe dat Henk ’n oulike man is, selfs ’n besonderse man, maar liefhê? Sy hou van hom, meer as van enige ander jong man wat sy ken, maar om van iemand te hou, is nog lank nie om hom lief te hê nie. Toe hy gistermiddag sy arm om haar skouers gesit het, het sy vreemd gevoel, maar dit was seker net jammerte aan haar kant omdat sy oupa so skielik oorlede is. En jammerte is nie liefde nie.
En Tobias? Hy is aantreklik, suksesvol, ryk … Geld bly tog belangrik, al sien sy ook nie kans om met Bruce te trou ter wille van sy pa se baie geld nie. As die man wat sy liefkry toevallig ryk is, is dit nie des te beter nie? Nie dat sy vir Tobias liefhet nie, maar sy bewonder hom, sy voel veilig by hom, en soos Sonja gesê het, dis ’n goeie begin. Wie weet, dalk is sy eendag mevrou Tobias Meiring … Sy glimlag by dié gedagte en keer onwillig terug na die werklikheid toe Sonja vir haar ’n bekertjie koffie gee.
Vroegaand sit Ilse op die pilaartjie voor haar kamerdeur. Haar knieë is onder haar ken opgetrek. Die lig uit haar kamer val deur die oop deur en die wye venster en skyn sag op haar hare. Dit hul haar in ’n sagte geel waas. Haar oë soek die donker anderkant die ligkring, sien Tobias se sterk gesig en sien hom beduie met sy hande. Die diep krag van sy stem is in haar ore.
’n Motor brul in die straat af, swenk dan onder die peperboom in. Die rooi sportmotor kom tot stilstand en Bruce Reyneke klim uit. Sy sien die forsgeboude man oor die grasperk aangestap kom. Sy merk die effense plompheid aan sy gespierde bene en die ekstra gewig om sy middel wat deur ’n lekker lewe en te min oefening veroorsaak is. Die sterk lyn van sy kakebeen word deur ’n ekstra lagie vet verswak en gee die beduidenis van ’n dubbele ken. Sy skerp wenkbroue, donker oë, wipneus en vol lippe gee ’n elfagtige aantreklikheid aan sy gesig. Hy glimlag breed toe hy haar sien en trek sy vingers met ’n senuweeagtige beweging deur sy krullerige swart hare.
“Naand, mooi ding,” groet hy. Hy buk vooroor en soen haar op haar hare.
“Hallo, Bruce. Jy het nie gesê jy kom kuier nie, en boonop moet ek studeer, want ek was die hele oggend en middag uit. Is jy op pad inry toe?” vra sy koel.
Bruce soek met lomp vingers na sy sigarette in sy hempsak, haal die pakkie uit, sukkel ’n sigaret uit en prop dit in sy mond. Die hand wat die aansteker vashou, bewe liggies. “Is jy alleen?” vra hy na die eerste teug.
“Die ander is uit, ja, behalwe natuurlik tant Truia. Ek dink sy het besoekers,” antwoord Ilse en haar oë is vraend op Bruce. Wat sou hom vanaand makeer? wonder sy. Hy lyk byna onseker van homself – hy, die selfversekerde Bruce Reyneke.
“Dis goed,” sê hy kortaf, teug diep aan die sigaret en blaas die rook hard uit. “Ek wou ernstig met jou praat.” Hy swyg en sy wag woordeloos dat hy voortgaan.
Hy draai na haar en daar is ’n gejaagdheid in sy oë. “Ek ken jou al vier jaar lank, Ilse, en ek weet wie en wat jy is. My ouers het jou nog net ’n paar keer gesien, maar hulle dink die wêreld van jou … Ek kan jou verseker dis nie maklik om my ma tevrede te stel nie. Ek het al baie ander meisies aan hulle voorgestel, maar hulle dink soos ek. Jy oorskadu die hele ou spul van hulle …”
“Dit klink amper asof jy my wil opveil, Bruce. Wat probeer jy sê?” vra Ilse met ’n ongemaklike glimlaggie.
“Net dat ek aan jou wil verloof raak, sommer vanaand nog, en met jou trou … volgende Saterdag, as jy wil. Nee, moenie jou oor die trourok en die troue bekommer nie, Ilse. Ons sal daarvoor sorg. Dit gaan die troue van die jaar wees, en ’n mooier bruid as jy sal daar nooit wees nie! Ek het klaar alles met my ouers gereël, en my pa kan nie wag dat ek trou en teruggaan plaas toe nie. My ma sal jou help om ’n trourok uit te kies en al die ander reëlings tref. Al wat jy moet doen, is om mooi te lyk. En Maandag gaan koop ons vir jou die grootste diamant in die stad! Ek sal die spul wys wat Bruce Reyneke doen as hy die dag besluit om vrou te vat. Net die beste sal goed genoeg wees vir jou. Hè, Ilse, net die beste!” Hy lag uitbundig en soek haar hand, maar sy gee vinnig pad en skuil langs die pilaar op die stoep.
“Ek dink jy het iets vergeet, Bruce,” praat sy en haar stem is koud van afkeer. “Jy het my nie gevra of ek bereid is om met jou te trou nie, en ek het nog nie ja gesê nie.”
“Maar?” Verdwaas staar hy haar aan. Hy lyk soos ’n klein seuntjie vir wie roomys geweier is. Dan lag hy verlig. “Ek’s jammer, mooi ding, maar ek het dit so half as vanselfsprekend aanvaar dat jy lankal ja gesê het. Nou maar goed. Sal jy met my trou, Ilse? Ek kan nie romantiese dinge soos die digters sê nie, maar jy weet ek is op my manier lief vir jou. Sal jy aan my verloof raak?”
“Nee, Bruce,” antwoord sy sag, dog ferm, en daar is jammerte in die blik wat op hom gevestig is. Was sy werklik vroeër bereid om met so ’n verwaande mansmens te trou? Hy, Bruce Reyneke, en sy ryk familie het klaar alles gereël met hulle baie geld, en die armoedige sy moet dankbaar wees en saamspeel … Arme, ryk, dom Bruce!
Hy skud sy kop asof hy ’n onverwagte stamp gekry het en kyk onbegrypend na haar waar sy langs die pilaar staan.
“Het ek jou reg gehoor?” vra hy geïrriteerd en glimlag haastig toe hy die afkeer in haar oë sien. “Ag, kom nou, Ilse, moenie gekskeer nie,” paai hy. “Ek weet ek is ’n bietjie lomp met my liefdesverklaring, maar jy weet mos ek sal ’n goeie man vir jou wees. Jy sal alles kry wat jy wil hê: ’n splinternuwe huis, ’n swembad, tennisbane, klere, jou eie motor, soveel bediendes as wat jy nodig het. O, en vir ons wittebroodsvakansie gaan ons oorsee. Kom, Ilse, moenie ’n man onnodig laat sweet nie.”
“As jy sweet, is dit jou eie skuld, Bruce,” sê Ilse ongeduldig. “Ek het nee gesê, en ek bedoel dit. Jy was ’n gawe ou om mee uit te gaan, en al sê die ouens ook wat, jy het my altyd baie goed behandel. Ek is dankbaar daaroor, maar ek gaan nie uit dankbaarheid of ter wille van jou pa se hope geld met jou trou nie. Ek het jou nie lief nie, dis al. Of sien jy kans om met ’n vrou te trou wat jou nie liefhet nie?”
“Wat is liefde so danig?” vra hy snedig. “Ons kom goed klaar, en dis al wat saak maak.”
“Vir jou, maar nie vir my nie. As ek die dag trou, sal dit wees met die man wat ek liefhet.”
“Watter man?” vra hy en probeer haar oë in die halwe lig sien. “Ek dag ek is die enigste … of is daar ’n nuwe ou?”
“Maak
