hul gladde praatjies;
hulle is trots op wat hulle met hul groot mond uitrig.
Die skade wat hulle aanrig, is nie vir hulle ’n skande nie,
inteendeel.
Daarom is my hoop op U gerig,
om hulle tot orde te roep,
om hul mond te snoer.
Hulle doen soveel kwaad met wat hulle willens en wetens sê –
al die roekelose praatjies wat so argeloos rondgestrooi word.
Dit is tog niks anders as geweld nie, Here!
Hulle maak seer,
nee, méér: Hulle moor met die mond.
Staan tog op, Here,
maak u stem dik.
Vertel hulle reguit wat U van hul gemeenheid dink.
Praat dan ook met ons wat so onder hulle ly.
Ons het ’n behoefte aan u woorde,
u salwende woord, ons met die oop wonde.
Leer ons dan sommer, Here,
om ons minder te steur aan die los mond
van hulle wat deur ego en eiebelang gedryf word.
Help ons om hul goedkoop geklets te vermy,
om ons ore vir u stem te spits. Ons wil U duidelik
hoor wanneer U die geraasmakers doodpraat.
Ons vreugde
is u woord
wat lewe gee.
Lees Psalm 13 | 17 Januarie
Ek kan nie meer nie …
Vergewe my, Here, maar ek kan eenvoudig nie meer nie:
Ek kan nie meer glo dat U luister as ek praat nie –
wanneer ek soebat, smeek, sonder ophou móói vra.
U reageer dan nie …
Dit is asof U wegkyk wanneer ek smekend na U opkyk.
Asof U u ore toedruk wanneer ek so huil.
Dit is nou te sê ás U daar is waar ek kyk,
waarheen ek roep.
Ás U hoegenaamd … is.
Sonder dat ek wil, dink ek my die troosteloosheid in
van ’n lewe sonder God.
’n Wêreld met ’n doofstom God is ’n woestyn.
My bors trek toe wanneer ek die moontlikheid oorweeg
dat God vir altyd weg is. Dat Hy my alleen gelaat het,
dat ek voortaan my eie potjie sal moet krap.
Kyk net hoe weerloos laat dit my wanneer U
nie antwoord as ek op my knieë gaan om te kla nie …
Hulle het dit toe maklik reggekry, Here:
Ek wonder oor U.
Ek twyfel aan U.
Hulle sê: Nog net ’n klein tydjie,
en nóg ’n gelowige se geloof het afgesterf.
Hulle juig oor hul oorwinning – boosheid is bó!
Dit moet anders wees, Here;
dit moet soos altyd wees.
Soos die keer toe U my sonder twyfel gehoor het;
toe U my gou gehelp het, dadelik verlos het.
Die dae toe ek nog maklik oor God kon juig
en sonder om twee keer te dink ’n psalm kon sing.
Nou bly U al so lank stil.
Nou kan ek nie meer nie.
Lees Psalm 14 | 18 Januarie
Dwaasheid
Dit is ironies dat ek my oor ander mense
se dwaling verlekker, Here, eintlik belaglik.
En oneerlik, want ek is nie anders as hulle nie.
Ek hou my maar so vroom, so ordentlik,
maar my hart dra dieselfde dwaasheid.
En U weet dit.
U kyk ook na my
om te sien of ek nie straks anders is nie,
of ek nie minder afstootlik as hulle is nie.
Maar toe is ek inderdaad ook een van “hulle” –
met weliswaar die skyn van insig en godsvrug.
My sogenaamde intellek spreek die laaste woord:
Ek glo nie ek glo nie.
Hoe is dit dan dat U steeds in mý glo?
Hoe weier U dan om my “nee” vir ’n antwoord te aanvaar?
U sê “tóg” – en dan kom haal U my
en maak vir my weer plek by U.
U tel my by die regverdiges.
U onthou steeds die tyd
toe ek by U gaan skuil het.
Eenmaal my kind, sê U, áltyd …
Al is jy onder dié wat nié goed doen nie, doen Ek goed aan jou.
Al het jy moed opgegee met My, het Ek jou nooit afgeskryf nie.
Wat moet ek hierop sê, Here?
Dat ek, die afdwaler, tog hiér is?
Steeds in die skuilplek wat U nog altyd vir my was,
wagtend op die dag dat U die boosheid
finaal gaan ontmasker, wanneer U die geskiedenis
gaan skryf soos oorwinnaars dit maar
