style="font-size:15px;"> “Kan ek maar inkom?” roep ’n vrolike stem.
Dis June, Charles en Eugenie de la Rey se dogter. Die De la Reys woon in die gewelhuis aan die ander kant van die nuwe intrekkers.
“Kom in, June,” groet Herman vriendelik. Maryna se “Naand, June” is koel. “Jy is net betyds om ’n drankie saam met ons te drink,” sê Herman.
“Nee dankie, ek het net ’n boodskap van Mamma gebring. Ag, ja … gee my maar so ’n klein sjerrietjie.”
“En wat is die belangrike boodskap?” vra Herman toe hy vir haar ’n glasie sjerrie gee.
“Ek het nie gesê dis belangrik nie,” glimlag sy. June de la Rey is ’n aantreklike jong meisie van omtrent vyf-en-twintig met mooi, sagte bruin oë en ’n oop, vriendelike gesig. “Mamma vra of julle nie kaartjies vir die première van La Traviata sal neem nie. Die kaartjies is duur maar die geld gaan alles vir liefdadigheid.”
“Ek sal twee kaartjies neem,” sê Herman. “Ek was in elk geval van plan om te gaan. Ek wil baie graag daardie Italiaanse operasangeres hoor.”
“Jy sal nie teleurgesteld wees nie. Hulle sê Bobette sing soos ’n engel. Ná die opvoering kom julle by ons eet; Mamma hoop Bobette sal ook daar wees.”
“Dit klink interessant,” sê Herman.
“Ek sien uit daarna,” sê June opgewonde. Sy is lief vir musiek en self ’n begaafde pianis. “Maar het julle gesien? Ons het nuwe bure gekry.”
“Ons het gesien, ja,” sê Herman. “Ek was gisteraand gou daar. Ek het gesien daar’s lig in die huis en het gedink dis miskien inbrekers.”
“Hoe lyk die mense?”
“Ek was net ’n paar oomblikke daar, June. Hulle is jong mense en was besig om op die vloer piekniek te hou … by kerslig. Hulle meubelwa het glo met die reënweer vasgeval.”
“Jong mense?” vra June gretig.
“Ek kan nie help om te wonder watter soort mense hulle is nie,” sê Maryna. “Ons het soveel sonde en ergernis met die vorige bure gehad, én die mense voor hulle …”
Maryna se koel, afkeurende stem demp June se geesdrif. Sy knik.
“Ek weet. En die huis en tuin is so verwaarloos – Mamma sê dis ’n skande vir die hele buurt. Mamma is nie van plan om te gaan kennis maak nie; sy sê jy het skaars gegroet, dan trek die mense weer. Vandag hier, môre daar … opdrifsels … mense sonder ankers.”
Herman kyk na die drankie in sy hand terwyl hy dink aan sy ontmoeting met die bure. “Opdrifsels, mense sonder ankers?” sê hy saggies, mymerend. “Nee, dis nie die indruk wat ek van die Louws gekry het nie.” Daar is die sweem van ’n glimlag op sy gesig. “Maar ek het tog ’n gevoel dat ons, vroeër of later, sonde met die bure gaan hê!”
Die telefoon lui in sy studeerkamer en hy staan op om te gaan antwoord.
“Het julle die nuus gehoor – van Dawn?” fluister June vir Maryna.
“Dawn?” vra Maryna skerp.
“Dawn Morgan – Herman se verloofde.”
“Jy bedoel Herman se gewese verloofde,” sê Maryna koud. “Wat van haar?”
“Mamma sê Dawn kom een van die dae Suid-Afrika toe om aan Truk se feesprogram deel te neem. Ek is jammer, Maryna,” sê sy berouvol toe sy sien die nuus ontstel die ouer vrou. “Ek het gedink julle weet.”
“Dat Dawn terugkom? Nee, ek het nie geweet nie. Ek dink ook nie Herman weet nie.”
“Dawn is vandag ’n beroemde sangeres,” sê June. “Hulle sê haar stem het ongelooflik verbeter en …”
Sy bly stil toe sy Herman se voetstappe in die gang hoor.
“Dit was jou ma,” sê hy vir June. “Sy is bekommerd omdat jy nog nie tuis is nie.”
“Ag nee,” sê June. “Ek het nie besef dis al donker buite nie.”
“Toe maar, ek het gesê ek sal saam met jou huis toe stap.”
“Die kos is klaar, Herman,” sê Maryna koel. “Dina is besig om op te skep.”
“Skep maar op, ek is nou terug,” sê hy bruusk.
Hulle is ná ete besig om koffie te drink toe Maryna versigtig vra: “Het jy geweet Dawn kom Suid-Afrika toe?”
Herman kyk vlugtig na haar. “Dawn? Waar hoor jy dit?”
“June het my vertel. Sy kom om aan Truk se feesprogram deel te neem.”
“Dis nou drie jaar sedert sy weg is. Dit sal interessant wees om te hoor hoe haar stem ontwikkel het.”
Sy stem is kalm. As die nuus hom ontstel het, verraai sy gesig dit nie.
Presies wat het drie jaar gelede tussen Dawn en Herman gebeur? wonder Maryna nadat hy na sy studeerkamer toe is. Hulle was skaars ’n maand verloof toe die verlowing skielik beëindig is, en Dawn is dadelik Duitsland toe om haar sangstudie voort te sit.
Daar is algemeen aanvaar dat sy die verlowing beëindig het omdat sy ’n loopbaan in die opera bo die huwelik verkies het en Herman het nooit dié gerugte weerspreek nie.
Is hy nog lief vir Dawn? wonder Maryna nou met nuwe onrus. Sal sy liefde vir musiek, wat hom en die mooi Dawn Morgan bymekaargebring het, dit ná drie jaar weer doen?
Daar is één groot vrees in die lewe: dat Herman weer sal trou en dat sy vir ’n ander vrou in sy huis en lewe sal moet plek maak.
’n Groot liefdesteleurstelling tien jaar gelede het haar hele lewe uit verband geruk. Sy het haar teruggetrek van haar vriende, van alles in die lewe waarin sy vroeër belanggestel het, en ná Herman se vrou se dood twee jaar later het sy haar intrek in sy huis geneem.
Maar die vrees dat Herman weer sal trou was altyd daar. Hy is nou drie-en-veertig, ’n aantreklike man in die fleur van sy lewe, ’n begaafde chirurg met ’n steeds groeiende reputasie.
Maryna se Siamese kat, Picasso, kom by die sitkamer in en spring met die stil grasie van ’n kat op haar skoot. Sy streel hom, en kielie hom onder sy ken.
“Waar het jy rondgeloop, jou stouterd?” sê sy sag, liefkosend. “Dis nog nat buite – netnou word jy weer siek.” Die kat rek homself behaaglik teen haar uit en sy glimlag effens. Dan versomber haar gesig weer.
Die dag ná die meubelwa gekom het, het Ouma Louw en Elsa, Elizabeth se jonger stiefsuster, onverwags opgedaag. Elizabeth-hulle was besig om een van die kiste uit te pak toe Esme ’n taxi sien opry met die motorpad.
“Ons kry kuiermense, Betta,” waarsku sy. “Hier het nou net ’n taxi ingery.”
“’n Taxi? Wie op aarde sal nou vir ons kom kuier?”
Esme loer deur die venster. Dan begin sy giggel.
“Kom
