bring Ouma en Elsa in huis toe.
“Maar Ouma,” sê Elizabeth tussen huil en lag, “Ouma sou dan by oom Izak gebly het tot ons alles ’n bietjie agtermekaar het.”
“Ek het lank genoeg gebly,” sê Ouma bondig. “As ek ’n dag langer na Corrie se gesanik oor haar kwale en ipekonders moes luister, het ek self ’n toeval gekry.”
Terwyl hulle koffie drink, kyk Elizabeth na haar ouma. Ouma Louw is fyn en broos, met spierwit hare, maar nog fier en regop ten spyte van haar byna tagtig jaar. Op die stoel langs haar lê die hoed met die blom. Hoe sal Ouma hier in die stad aard? Maar dit help nie om te praat nie. Wat ook al vir hulle almal wag – Ouma Louw het gekom om te bly.
’n Dag of twee later kom hulle buurvrou van oorkant die straat, Maggie Bruwer, kennis maak. Elizabeth is dadelik bewus van die nuuskierige belangstelling waarmee sy alles en almal om haar betrag.
“Ek het nie kom kuier nie, kind,” sê sy dadelik. “Ek weet julle is nog besig om uit te pak en reg te maak. Ek het net vir julle kom sê welkom hier in ons buurt en vir julle ’n paar tamaties en boontjies uit Pa se groentetuin gebring.”
Elizabeth bedank haar opreg – dis die enigste welwillende gebaar wat daar nog van die bure gekom het – en nooi haar om ’n koppie tee saam met die familie te drink. Maggie Bruwer aanvaar die uitnodiging gretig en terwyl hulle tee drink, vra sy uit oor die familie.
Elizabeth vertel haar kortliks en sy luister belangstellend.
“En jou man, my kind? Wat doen hy?”
“Ek is geskei van my man, mevrou,” sê Elizabeth kalm.
“Ag, ek is jammer,” sê Maggie Bruwer sag. “Ek het nie bedoel …”
“Natuurlik nie,” sê Elizabeth. “Maar vertel ons van ons bure. Ons besef natuurlik ons was gelukkig om ’n huis in so ’n goeie buurt te kry – net jammer die huis en tuin is so gruwelik verwaarloos.”
“Ja, dis ’n skande. Die vorige huurders het net mooi niks gedoen nie – alles so voor hulle oë laat verdroog en vergaan. Die seun het van die môre tot die aand met sy motorfiets deur die strate gejaag tot ons die polisie op hom gesit het.”
“Die polisie …” sê Elizabeth peinsend, en ’n oomblik vang sy Esme se blik. Met moeite onderdruk Esme ’n giggel. “Ons buurman, dokter Fourie, wou ook die eerste aand die polisie bel: hy het gedink ons is inbrekers. Gelukkig het hy eers kom ondersoek instel.”
“Dan ken julle die Fouries?”
“Ons het dokter Fourie daardie aand net vinnig gesien,” sê Elizabeth koel. “Dit was half donker, en ek sal hom nie ken as ek hom weer sien nie. My broer het vir my gesê hy is ’n chirurg.”
“Dis reg. Sy suster, Maryna, woon by hom. Sy seun, Martin, is op skool, maar in die koshuis.”
“En sy vrou?” wil Ouma Louw weet.
“Sy vrou is sewe, agt jaar gelede dood. Dis toe dat Maryna by hom kom bly het. Sy is nooit getroud nie – het jare gelede ’n liefdesteleurstelling gehad … Ag, ’n mens wil nou nie skinder nie, maar sy is ’n regte ou suurknol en groet ’n mens skaars party dae.”
“En ons ander bure?” vra Ouma.
“Die De la Reys woon in die gewelhuis langs julle.” Hulle kyk na mekaar. Dis dan die mevrou wat gaan brug speel het. “Charles de la Rey is ’n bekende advokaat in die stad. Hulle is vooraanstaande mense, onthaal baie en eet saam met die ministers. Eugenie is ’n goeie mens – sy doen baie vir liefdadigheid en is heeldag besig om een of ander funksie te reël.”
“Het hulle kinders?” vra Ouma.
“Een dogter, June. Sy is ’n onderwyseres, ’n gawe meisie; dit verbaas my dat sy nog nie verloof of getroud is nie. Maar natuurlik, Eugenie sal nie sommer enigiemand as skoonseun aanvaar nie. Sy het eintlik in die stilligheid haar oog op die dokter – maar tot dusver lyk dit nie of ons buurman wil saamspeel nie.”
“Vertel ons van die Bruwers?” vra Elizabeth met ’n glimlaggie. “Die gawe bure wat vir ons die lekker tamaties en boontjies gebring het?”
Maggie glimlag verleë.
“Dis net ek en Pa. My man is jare gelede dood. Pa, dis nou my skoonpa, het vroeër daar in Prieska se wêreld geboer, maar met al die droogtes en teëspoed het hy uitgeboer en by ons in die stad kom bly. Nou spook hy maar met sy groentetuin. Dit hou hom besig, en hy maak so ’n ietsie ekstra met die groente wat hy verkoop.”
Kort daarna staan Maggie op en vertrek.
Toe Leon die middag van die hospitaal kom, kry hy vir Buks in die tuin waar hy verveeld ronddwaal.
“Wat doen jy, Buks?” vra hy.
“Ek kyk na die voëls, oom Leon. Hier is ’n houtkapper in die bome – ek dink hy wil nes maak.”
“Dit sal gaaf wees,” sê Leon.
“Het oom gesien hoe baie bosduiwe is hier? Mag ’n mens bosduiwe skiet?” vra hy.
“Ek weet nie. Ek dink nie ’n mens mag enige voëls in ’n beheerde gebied skiet nie.”
“Wat is ’n beheerde gebied?”
“Die stad – die voorstede – enige plek waar daar huise is. Maar jy het mos nie ’n geweer nie, het jy?”
“Ek het ’n kettie. Ek kan enige ding met die kettie raakskiet. Sal ek oom wys? Daardie bosduif wat daar op die tak sit …”
“Nee, nee, wag liewer,” keer Leon haastig. “Netnou maak jy moeilikheid. Die huise is hier so opmekaar, netnou skiet jy ’n venster stukkend of ’n man se oog uit.”
“Ek skiet goed,” sê Buks trots. “Ek sal nie moeilikheid maak nie.”
“Los die bosduiwe, man,” sê Leon. “Ek het ’n baie beter plan. Ek het ’n vriend wat met posduiwe boer. Hy het al ’n hele paar kampioene geteel en baie wedvlugte gewen. Ons gaan vanmiddag vir hom kuier en hoor of hy nie ’n paar posduiwe aan jou sal verkoop nie.”
Buks se oë is blink en opgewonde.
“Is die duiwe baie duur, oom Leon?”
“Hulle is nogal duur, maar die eerste twee gee ek vir jou present.”
“Waar sal ons hulle sit?”
“Ons gaan vir hulle ’n hok bou. Maar jy sal mooi na hulle moet kyk, Buks. Die hokke moet altyd skoon wees en die duiwe moet gereeld kos en water kry.”
“Ek sal na hulle kyk,” belowe Buks plegtig. “Ek sal mooi na hulle kyk.”
“Ek sal help wanneer ek tyd het,” sê Leon. “Nou toe, gaan bêre jou kettie en sê vir jou ma ons gaan duiwe kyk. En bring jou swembroek saam. Ons kan daarna gaan swem.”
Leon se vriend het vir Buks twee posduiwe belowe, en die volgende dag gaan koop Leon die materiaal om die hokke te bou.
Die
