tion>
ENA MURRAY
Die despoot van Duiwelskloof
Jasmyn
1
Marista Minnaar stap na die rooi sportmotor en sluit dit oop.
Dan is dit of iets haar binneval en sy draai vinnig terug. Sy het haar pêrelborsspeld vergeet. Met die grasieuse tred van ’n model, maar in Marista se geval heeltemal spontaan en ingebore, stap sy terug in die rigting waarvandaan sy gekom het.
Behalwe dat hierdie stukkie juweliersware ’n klein fortuintjie werd is, is dit ook ’n geskenk van ouma Miemie sowat vier jaar gelede met haar mondigwording, iets wat sy vir niks ter wêreld wil verloor nie.
Sy trippel die treetjies vinnig op en wil net die deur oopstoot waar sy nog die gebabbel van die ander modelle kan hoor, toe sy in haar spore vassteek. Marista is ’n fyn opgevoede jong meisie, maar sy is ook ’n mens. Die katterige woorde, en duidelik nydig uitgespreek, bring haar onwillekeurig tot stilstand.
“Marista het weer geskitter vandag, maar ek wonder of sy nog soos ’n koningin sal glimlag as sy moet weet hoe gruwelik haar verloofde haar verkul.”
“Ja,” laat ’n ander stem ewe snedig hoor. “Die arme ding leef in ’n gekkeparadys. Ek sal graag die dag naby wil wees wanneer sy dit agterkom. Veral vir iemand soos Marista sal dit ’n dubbele slag wees, want daardie soort mens verbeel hulle mos hulle is verhewe bo sulke dinge.”
’n Derde stem tree tussenbeide. “Julle kan Marista darem nie van hoogmoed beskuldig nie, Sonja. Sy is ’n uitstekende model en haar sukses het niks daarmee te doen dat sy aan modeontwerper Wouter Malan verloof is nie. Sy is ook altyd vriendelik teenoor ons. Ek kan regtig nie kla …”
“Ja, toe maar, ek weet jy het ’n skielike bewondering vir haar en ek gee toe dat sy uitstekend in haar werk is. Maar dit help darem baie om aan Wouter verloof te wees. As sy verloofde kry sy al die beste skeppings om te vertoon, en solank sy en Wouter verloof is, het nie een van ons ’n kans om ooit verder te kom as wat ons is nie. Wát hy in haar sien, weet ek ook nie. Sy is mooi, met daardie pragtige, egalige gelaatstrekke en magnoliavel. Maar sy is koud en … O, ek kan haar nie juis beskryf nie, maar dit verbaas my nie dat Wouter ander weivelde soek nie. Selfs hy, dink ek, sal verkies dat sy soms minder volmaak en meer menslik moet wees.”
“Ja, ek dink jy is reg. Sy is volmaak, soos jy sê. Daar is nooit ’n haar uit sy plek nie, sy kan altyd deur ’n ring getrek word, haar gesig is altyd volmaak gegrimeer en sy tree altyd net reg op. Sy is net … onaantasbaar, dink ek is die woord.”
“Juis. Dis die regte woord om haar te beskryf. Onaantasbaar. Só onaantasbaar dat Wouter, wat tog net ’n man is, maar sy menslike drifte en drange by ander vroue gaan uitlewe. Al is hulle verloof, dink ek nie hy het haar al een keer in sy arms geneem en hartstogtelik gesoen nie, of sy vingers deur haar hare getrek of … wel, soos ’n minnares behandel nie, want sy is net nie daardie soort vrou nie. Soos ’n waspop, ja. ’n Mooi ornament. Dís wat sy is. Maar ’n man wil ’n vrou in sy arms hê, nie ’n koue beeld van volmaaktheid nie …”
Marista se lam bene kry skielik lewe en sy draai blindelings weg van die deur.
“Marista!” ’n Hand gryp haar arm vas, maar sy is skaars bewus daarvan. “Marista, moenie jou aan hulle steur nie. Hulle is sommer net ’n spul jaloerse katte!”
Sy kyk verdwaas terug in die bekommerde oë. Dan skud sy haar kop stadig en sluk. “Miskien … en miskien het hulle heeltemal gelyk. Ek …”
“Dis alles onsin. Hulle is net jaloers op jou,” probeer Lettie olie op die troebel water gooi, maar nie met veel oortuiging in haar stem nie.
Sy kyk nou strak na die pragtige gelaat hier voor haar wat in dié oomblik van skok en ontnugtering bleek vertoon, maar nietemin steeds beeldskoon is.
Teen wil en dank moet Lettie stilswyend aan haarself erken dat daar baie waarheid in die ander se katterige opmerkings skuil. ’n Ander meisie sou in die omstandighede óf die kamer ingebars en die klomp goed die waarheid vertel het, óf in trane uitgebars het. Maar nie Marista Minnaar nie. Sy staan net roerloos daar, haar gelaat ’n bleek masker, foutloos selfs in dié oomblik van emosionele skok. Hulle het heeltemal gelyk. Marista is onaantasbaar. Selfs in dié oomblik keer Lettie die spontane drang wat by haar opkom om haar arms om die meisie te slaan en haar te troos. ’n Mens doen dit net nie met Marista Minnaar nie. Sy is nie daardie soort mens teenoor wie jy sulke gevoelens openbaar nie, omdat sy self altyd so beheers is.
Tog kry Lettie haar innig jammer, want sy weet instinktief dat daar tog ’n vrou, ’n hart, onder die skynbaar koue uiterlike skuil. Sy is seker die enigste van die groep wat vir Wouter Malan, die jong modebaas, werk, wat nie jaloers op Marista is nie. Sy is die enigste een wat eintlik van hierdie meisie hou en al dieper gekyk het as die uiterlike. As sekretaresse van Wouter Malan werk sy al meer as ’n jaar nou saam met Marista en koester ’n bewondering vir dié hoofmodel wat altyd net reg lyk en is.
Daarbenewens het Marista ook baie ander voortreflike eienskappe. Sy is altyd die eerste om die ander modelle te komplimenteer met ’n vertoning, en dit is Marista wat soms raaksien wat die stil, beskeie Lettie werklik vir die groep beteken en doen. Wat die ander modelle soms vir trots en hoogmoed aansien, is eintlik ’n ingebore teruggetrokkenheid en huiwering om haar ware gevoelens bloot te lê, het Lettie al agtergekom. Daarom het ’n woordjie van lof en erkenning van die kant van Wouter se hoofmodel nog altyd Lettie se hart warm laat klop. Marista swaai nie lof toe as sy dit nie bedoel nie.
Daar het dus die afgelope maande ’n sonderlinge vriendskap tussen Marista en Lettie ontwikkel. Van almal is Lettie die een wat die naaste aan die onaantasbare Marista kon kom. Maar selfs Lettie word nie in so ’n oomblik te naby toegelaat nie. Marista lig nou haar kop op.
“Ek het my pêrelborsspeld vergeet en wou dit net gou kom haal …”
“Ek sal dit kry en dit vir jou by jou woonstel afgee as ek daar verbykom,” laat die ander meisie vinnig hoor, en skielik versag die masker en gaan daar ’n bewing oor die mooi gelaatstrekke.
“Dankie, Lettie. Jy is … ’n dierbare mens.”
Marista weet self nie hoe sy haar woonstel in die middestad veilig bereik nie. Eers toe sy in die middel van haar smaakvolle sitkamer staan, besef sy dat sy die veilige privaatheid van haar woonstel bereik het, dat dit nie langer nodig is om haar soos ’n marmerbeeld voor te doen nie.
Maar selfs noudat daar niemand is wat kan sien Marista Minnaar is ook maar net ’n mens nie, laat sy nie toe dat die seer en skok die oorhand oor haar kry nie. Daarvoor is sy nog te beneweld, weier haar verstand nog om te aanvaar dat dít wat sy gehoor het die waarheid is. Soos een van hulle tereg opgemerk het, kan Marista nie glo dat dit met haar gebeur het nie, dat dit werklik waar kan wees … Wouter is besig om agter haar rug met ander vroue te flankeer en haar te verkul. Vir háár … Marista!
Sy sak verslae op die naaste stoel neer. En tog, hoe ongelooflik dit ook al vir haar klink, vertel iets hier binne haar dat dit nie net blote katterigheid van die ander modelle was nie; êrens skuil tog ’n grein van waarheid, ’n vae moontlikheid dat dit wel waar kan wees.
Doelbewus dwing sy haar geskokte verstand tot kalmte. Sy kyk haar en Wouter Malan se verhouding die eerste keer werklik goed in die oë … en wat sy in haar verbeelding sien, laat haar saggies na asem snak. Hulle is reg!
Daar is ’n verhouding tussen hulle – hulle is immers verloof – maar ’n mens sal dit kwalik ’n liefdesverhouding kan noem. Op hierdie
