Miemie klink regtig spyt, want sy verstaan so goed die probleme van ’n boer. Sy was immers haar lewe lank boervrou, tot haar man se dood toe sy by haar dogter in die stad kom bly het. En vandag is sy nog hier, stokalleen, afgesien van haar kleindogter wat sy maar baie selde sien.
Haar hart is egter nog op die plaas en sy slurp elke stukkie nuus in wat Lettie kom vertel. Die jong meisie se grootouers en sy was groot vriende, en toe Lettie sowat ’n jaar gelede vir haar skryf en vra om vir haar ’n lansie te breek by Wouter Malan se groep omdat sy baie belangstel in daardie rigting, was tant Miemie maar te bly om dit te kon doen.
Deur Marista het sy Wouter oortuig dat Lettie ’n natuurlike aanleg het vir die ontwerp van klere, en hoewel hy aanvanklik net ingestem het omdat dit Marista se ouma was wat die versoek gerig het, het hy die afgelope jaar deeglik besef dat Lettie haar gewig in goud werd is. Sy is eintlik iemand wat maar moeilik vriende maak en deur die maande was dit na tant Miemie se woonstel waarheen sy gevlug het as die eensaamheid te erg geword het. ’n Mooi vriendskap het tussen hulle gegroei en tant Miemie, hoewel sy hulle nog nie persoonlik ontmoet het nie, ken Lettie se mense so goed deur hul gesprekke en die briewe wat Lettie voorlees, dat sy hulle al op hul voorname noem en selfs deel van die familie voel.
“En hoe gaan dit met Johan?” wil sy nou weet.
“Nog op die ou trant, maar hy skryf hy verveel hom dood. Hy het bedags niemand om hom geselskap te hou as Michael veld toe is nie.”
“Nou maar waar is tant Anna dan? Met vakansie?”
“Nee, tante. Ek het so lank laas hier gekuier dat ek vergeet u weet nog nie van die jongste nuus nie. Tant Anna het mos geval en haar heup gebreek. Ons voel almal so sleg daaroor. Sy lê in die hospitaal en volgens die dokters sal dit weke duur voordat sy weer kan loop. Nou sit Michael en Johan net met ou Sabien. Dié moet nou maar opsnork. Ek voel so skuldig as ek aan my twee boeties dink. Ek het aangebied om terug te gaan plaas toe en vir hulle te sorg, maar Michael wil niks daarvan weet nie. Hy sê hulle kom heeltemal goed reg; maar tante weet hoe dit gaan waar net mansmense in die huis is. Michael adverteer nog vir ’n huishoudster, maar tot dusver kon hy nog nie een na sy sin kry nie. Hy is maar ’n moeilike man om tevrede te stel.”
“Soos ek hom opgesom het uit jou beskrywings in die verlede, is dit nie dat hy so ’n moeilike mens is nie, Lettie-kind. Hy weet net wat hy wil hê, en is met niks minder tevrede nie. Ek hou van so ’n man.”
Lettie glimlag. “Sodra ek ’n kansie kry om weg te breek Duiwelskloof toe, moet tant Miemie saamkom, asseblief. Ek wil so graag hê u moet hulle ontmoet, en hulle ken u ook nou al so goed deur my briewe dat Johan gereeld groete vir u stuur!”
“Ek sal graag wil saamgaan, kind. Baie dankie. Dis mos mý ou wêreld daardie. Ek sal my gedagtes ook laat gaan. Dalk kan ek aan iemand dink wat jou broers ’n paar weke kan uithelp totdat tant Anna weer gesond is.”
“Dit sal wonderlik wees, tante. Veral ter wille van Johan. Dit moet swaar genoeg wees om aan ’n rolstoel vasgekluister te wees, maar om dan nog niemand te hê om mee te gesels nie …”
“Sal hy nooit weer kan loop nie, Lettie?”
“Nee, tante. Die polio-aanval was te kwaai. Maar andersins is hy ’n vrolike, opgeruimde mens.”
“Ja, my kind. Ons huil so dikwels oor nietighede. As ons net om ons wil rondkyk …”
Dieselfde gedagte lê vlak in tant Miemie se gemoed toe Marista daardie aand skielik in haar woonsteldeur verskyn. Hoewel die jong meisie haar so ongeërg moontlik probeer voordoen, sien die oë wat met innige deernis en ’n hart vol liefde na haar kyk al die seer en ontnugtering in die jong hart, só ongewoond aan teleurstelling. Marista het tot op hierdie dag kwalik ’n oomblik van hartseer of swaarkry geken. Sy was ’n geliefde enigste kind en selfs ná haar ouers se dood was die lewe nog gelykmatig, vol sukses, sonder kommer. Maar skielik het hierdie veilige kokon om haar gebars …
Marista weet dadelik toe sy nader stap dat haar ouma bewus is van vandag se gebeure. Lettie het haar vertel. Sy voel dankbaar daaroor. Nou hoef sy tog nie al die pynlike en vir haar so vernederende besonderhede op te haal nie.
“Naand, Ouma.”
“Naand, kind. Kom binne. Hoe gaan dit?”
“Goed, dankie.” Trots word die kop omhoog gehou, die blou oë kyk moedig terug.
Tant Miemie sug, aarsel eers en steek dan haar hand uit en wink na die voetstoeltjie by haar voete. “Kom sit hier by my, Miempie.”
’n Oomblik lank is dit stil, baie stil in die vertrek. Miempie … die troetelnaampie van haar kinderdae.
Sy stap vinnig vorentoe, sak op die stoeltjie neer en laat haar kop op die ou knieë rus, voel die ou hand bewerig strelend oor die blonde kapsel gaan. Maar nou maak dit nie saak dat die duur kapsel verrinneweer word nie.
“Jy moet ’n ruk wegkom, my kind.”
“Waarheen?” Die vraag is gedemp, sonder veel belangstelling. Sy ken geen ander lewe nie.
Die ou dame se oë vernou peinsend. Hoekom nie? Ja, hoekom nie?
“Ek dink ek weet waarheen jy moet gaan. Dit sal net die regte plek vir jou wees. Ja, hoe meer ek daaroor dink … Dis net die plek vir jou, Miempie. Duiwelskloof … dís waarheen jy moet gaan.”
2
Marista kyk vinnig na haar ouma op. Dan frons sy verward.
“Duiwelskloof? Waar is dit? Ek het al êrens daardie naam gehoor …”
“Natuurlik. By Lettie.”
Marista se blou oë rek nog groter. “Ouma bedoel … bedoel die pláás Duiwelskloof waar Lettie se twee broers bly?” Sy skud haar kop. “Wat moet ek dáár gaan maak?”
“Jy moet vir hulle gaan huishou en geselskap wees vir Johan, die jongste een wat verlam is weens polio.”
“Ouma!” Marista lyk opreg geskok, maar haar ouma klink heel ingenome met dié puik ingewing, en sy laat haar nie van stryk bring nie.
“Dis net die ideale plek vir jou. Dis ver van die stad af, in ’n omgewing waar jy nog nooit was nie, dis stil en rustig en weg van alle gejaagdheid. Daar sal jy jouself weer kan vind, my kind. Jy is nou verward en bang, nie waar nie, Miempie? Miskien het jy en Wouter self ook ’n bietjie perspektief verloor. Jul lewens het in ’n vaste groef geraak deur die jare. Dis tyd dat julle dinge en die toekoms ’n slag goed beskou. Daar is geen beter plek op hierdie aarde om dit te doen, myns insiens, as op die wye velde van Duiwelskloof nie.”
Marista bly skepties. Sy is eintlik openlik onwillig. Ouma is bepaald die kluts ietwat kwyt. Sý, Marista … ’n huishoudster!
“Maar huishou, Ouma! Ek weet daar niks van af nie, totaal niks!”
“Juis. Daarom kan jy sommer daar gaan leer. Jy weet nie eens hoe om rys te kook nie, en dan is jy nogal verloof! Elke vrou behoort darem die grondbeginsels van huishouding te ken voordat sy haar in die huwelik begeef.”
Marista weet nie of sy moet lag of huil nie. Dis op die punt van haar tong om haar ouma te vertel dat sy nie meer verloof is nie; dat sy self netnou voordat sy hierheen gekom het, Wouter Malan se ring van haar vinger getrek en versigtig in die
