antwoord nie. Sy kyk oorwegend na die steekhaarbrak wat klaarblyklik besef dat hy die fokuspunt van hulle aandag is en skielik ophou krap. Hy draai sy kop effens skuins, spits sy ore en loer hoopvol na haar deur die weelderige boskasie wat oor sy oë groei.
Dis byna asof Oom Lafras weet dat sy toekoms in die spel is, en sy kop draai skewer en sy oë pleit harder, dink Louise. Kan honde met hulle oë bid? wonder sy en die pyn van haar eie verwerping en vernedering loop ’n hartseer paadjie deur haar binneste.
Sy en die steekhaarbrakkie het iets gemeen. Hulle ken verwerping, die pyn daarvan.
Gisteroggend was sy nog ’n jong, selfversekerde onderwyseres, seker van haar eie bekwaamhede, van haar aantreklikheid vir mans. ’n Meisie vasgevang in die silwer web wat liefdesdrome tussen die helder lig van die sterre en maanligstrale weef. Sy het geglo in ’n sonskynmôre, in die onfeilbare liefde van ’n man, in ’n immergeluk wat ’n huwelik bring. Sy het in haarself geglo.
Maar toe kom gister en die naakte realiteit van ’n vuil woonstelgebou wat modderspore in haar siel getrap en haar selfvertroue laat flikker het soos ’n kersvlam in die wind. Dis wat sy geword het, rank die skrynende besef in haar op, soos kerslig in die wind van realiteit, ’n onseker, minderwaardige mens wat vlug van ’n seer wat te groot vir haar is om nou al te verwerk.
Het sy Eben nog lief? vra sy haarself die soveelste maal af, maar krimp ineen voor sy beeld wat voor haar geestesoog opdoem. Sy kan nie aan hom dink nie, wil nie aan hom dink nie, want elke herinnering bring hernude vernedering en pyn, en sy kreun onwillekeurig terwyl sy haar gesig met haar hande bedek.
“Foei tog, is tannie siek?” vra Annemarié bedagsaam.
“Gerhard kan perde en koeie en mense dokter. Moet ek hom gaan roep, tannie?” bied Dawie gretig aan.
“Nee … nee, dis sommer niks,” antwoord Louise verskonend en voel ’n blos van verleentheid oor haar gesig stoot. “Ek het in oorlede tant Ragie se huis kom woon en … aangesien ek heeltemal alleen hier gaan wees, sal ek bly wees as Oom Lafras saam met my hier kan woon. Bly julle hier naby? Sal julle hom darem gereeld kan sien?”
“Sjie, tannie is darem goed vir ons en Oom Lafras!” bedank Annemarié haar met stralende opregtheid. “Ons sal sommer elke dag kom, want ons bly net hier langs tannie.” Sy beduie met haar hand na regs. “Dié kant, want agter die hoë muur is my stiefpa se werkwinkel en die werf waar al sy masjinerie gehou word. Tannie sal nog sien.”
“Sal ek?” vra Louise oorbluf, merk die bekommerde, verwonderde uitdrukking op Annemarié se gesig en glimlag gedwonge. “Ek meen maar net, ek het nie ’n motor nie en … as dit te ver is …”
“Maar tant Ragie het dan altyd daarheen geloop en sy was amper negentig toe sy dood is!” bars Dawie ongeduldig uit. “Annemarié sê mos vir tannie die werf is net anderkant die muur! Gerhard sê ons dorpsgrens is tant Ragie se ringmuur, want anderkant die muur is die … die dustrie …”
“Industriële gebied,” help Annemarié hom en beklemtoon elke lettergreep. “Tant Ragie se man, oom Josef, het die hoë muur laat bou, want tant Ragie het gesê die lawaai van die stootskrapers en padskrapers en vragmotors maak haar stapelgek en doof. Maar tannie weet seker daarvan, want sy het mos die huis vir tannie gegee.”
“Nee … my ma het die huis geërf en ek kom … kom kuier sommer net ’n rukkie hier. Dan het julle tant Ragie goed geken?” vra Louise, merk uit die hoek van haar oog dat Oom Lafras weer begin krap het, en dadelik is daar ’n jeukerigheid aan haar skouer.
“Baie goed, want sy kon lekker koekies bak,” antwoord Dawie, staan op en drentel na die oop dubbeldeur. “Ek dink ons moet nou eers weer loop, tannie. Dis seker al amper tyd vir middagete, en ons stiefma laat ons sommer sonder kos bly as ons nie betyds vir ete is nie.”
“Dis waar, tannie,” beaam Annemarié terwyl sy ook orent kom. “Tant Ragie het altyd gesê my stiefma is ’n jesebel, en my stiefpa het nie ’n greintjie verstand in sy kop nie. Maar tannie sal self sien hoe naar hulle met my en arme Dawie is. Tannie …” Sy swyg onseker, kyk Louise oorwegend aan en vervolg vinnig: “As tannie wil, kan tannie maar die venster van die spens oop los, want dis waar ek en Dawie altyd inklim. Tannie moet net nie vir my stiefpa sê ons klim by die venster in nie.”
“Ek sal nie,” beloof Louise ernstig. “En dankie vir julle kuiertjie. Julle moet weer kom.”
“O, ons sal baie kom kuier, want my stiefma laat ons net ons vingers deurwerk as ons by die huis is,” verseker Annemarié haar, roep saam met Dawie ’n sorgelose “tot siens” en verdwyn saam met hulle voetstappe in die gang.
Louise kyk na Oom Lafras wat sy krappery staak en met stywe pote onseker op haar afstap terwyl hy sy kort stertjie hoopvol swaai.
“Alles reg, Oom Lafras. Jy is vir tyd en wyl ’n permanente inwoner van tant Ragie se huis. Maar ek en jy kort albei ’n bad, want ’n trein laat my altyd vuil voel. Ek wonder …” gesels Louise met die hond, swyg en byt ingedagte op haar onderlip voordat sy vervolg: “Rheedershoop is darem baie kleiner as Johannesburg, Oom Lafras. Dalk moet ek probeer om my bestuurderslisensie hier te kry … dalk.”
“Waf?” vra Oom Lafras toe sy ophou praat.
Louise lag en staan op, besef met opwellende bitterheid dat dit haar eerste lag is sedert haar en Eben se besoek aan die woonstelgebou.
Nee, sy gaan van gister vergeet en op die hede konsentreer, neem sy haar voor. Heel eerste gaan sy haar tasse uitpak, ’n slenterbroek aantrek en Oom Lafras ’n behoorlike bad gee. Hopelik het haar ma onthou om vroegoggend haar prokureur te bel sodat hy kon toesien dat die elektrisiteit in tant Ragie se huis weer aangesluit word. Anders sal sy en Oom Lafras met ’n koue bad tevrede moet wees.
Louise spoel die steekhaarbrakkie in ’n sinkbad met louwarm water en dennegeurige ontsmetmiddel af, druk-druk die meeste water uit sy nat pels en lig hom dan op ’n groot verbleikte, pienk handdoek wat aan tant Ragie behoort het.
“Staan stil, Oom Lafras!” beveel sy en tel die naaste twee handdoekpunte op om die hond in die handdoek toe te wikkel.
Asof sy hondewaardigheid lank genoeg deur die goedbedoelende Louise geïgnoreer is, skud Oom Lafras die water van hom af en kyk haar verwonderd aan wanneer sy met ’n onderdrukte gilletjie agteruit deins.
“Oom Lafras, nee!” baklei sy en kyk na haar papnat klere en arms. “Kom hier, Oom Lafras. Ek moet jou afdroog.”
As antwoord skud die hond homself ’n tweede en ’n derde keer, loop na ’n sonkol voor die kombuiskas en strek hom op die vloer uit. Hy sug, werp haar ’n verwytende blik toe en loer met niksseggende oë deur die nat donse na die oorkantste kombuismuur.
“Wel, dis jou besluit. Moet net nie dink ek gaan vir jou hoesklontjies voer as jy verkoue kry nie,” gesels sy en glimlag tevrede.
Sy is bly oor haar impulsiewe besluit om na tant Ragie se huis te kom. Gisteraand, toe sy haar tasse gepak het, het sy haar die aankoms en verblyf hier veel anders voorgestel, maar Annemarié en Dawie en veral Oom Lafras se teenwoordigheid het van haar toevlugsoord ’n vakansieoord gemaak. Pleks daarvan om tyd te hê om haar wonde te lek en te treur oor ’n liefde wat nooit was nie, het haar nuwe vriende haar nog nie die tyd gegun om aan haarself te dink nie.
Hoe gaan sy die sinkbad met water by die agterdeur uitkry? Die eerste badvol water het sy met ’n emmer leeg geskep, maar om dit weer ’n keer te doen …
Die
