Vlugtige kykie in die antieke spieël in die swaar houtraam teen die muur vertel haar dat haar voorkoms veel te wense oorlaat, want sy het nie ’n tikkie grimering aan haar gesig nie en haar hare is plek-plek nat en deurmekaar. Haar klere is druipnat, maar aangesien haar besoekers net Annemarié en Dawie kan wees, ontstel dit haar nie.
Sy maak die voordeur oop, wil vra waarom hulle nie sommer deur die spensvenster geklouter het nie, maar haar woorde stol op haar lippe wanneer sy die groot, tronende gestalte van ’n vreemdeling voor haar op die voorstoep sien staan.
Sy hare is donker, sy gelaat brons, asof hy ’n man is wat ’n lewe in die buitelug verkies. Sy wenkbroue vorm skerp, donker boë bokant oë wat ’n verrassende grysblou is en skerp teen sy donker gelaatskleur afsteek. Die Romeinse boog van sy neus gee ’n valkagtige uitdrukking aan sy gesig, en sy mond sluit in ’n ferm lyn bokant ’n ken wat hoekig uitstaan en van ’n onbuigbare wil spreek.
Sy skat hom in sy laat dertigerjare, wonder wat hy kom soek het, en kyk vraend op na hom. Eers dan besef sy dat hy haar met openlike belangstelling aanstaar en ’n warm blos van verleentheid vlek haar wange.
“Ek … is jammer, maar ek het Oom Lafras gebad,” maak sy verskoning vir haar uiterlike en vat-vat aan haar hare.
“So?” Die man klink geamuseer.
Sy waag ’n ongemaklike kykie na sy gesig en wonder of sy haar verbeel dat sy oë haar uitlag.
“Ja! Sommer in die sinkbad in die kombuis. Hy het my papnat gespat,” babbel sy en wens sy kan liewer stilbly, maar die man laat haar pynlik ongemaklik voel. Sy wag dat hy moet reageer, maar toe hy aanhou swyg, spring haar praatveertjie weer los. “Dit was eintlik ’n stoeigeveg, want Oom Lafras hou nie baie van water nie.”
“Dalk hou Oom Lafras nie daarvan dat ’n mooi meisiekind soos jy hom bad nie,” bespiegel die vreemdeling.
Net ’n man sal so ’n onsmaaklike opmerking maak, dink Louise gegrief en neem nog ’n tree agteruit. Waarom sal ’n hond omgee dat …
“O …” sê sy begrypend en weet sy bloos weer. “Jy dink Oom Lafras … Hy is ’n hond.”
Die man se regterwenkbrou lig vraend.
“Jy sê dit sonder om te blik of te bloos, daarom sal ek jou glo, meisie.” Hy snuif ’n paar keer en vra belangstellend: “Hou Oom Lafras van die dennegeur?”
Louise besnuif die lug onwillekeurig.
“Ek is jammer. Ek ruik seker ook na die ontsmettingsmiddel. Maar … wou u iets gehad het?” vra sy, neem ’n derde tree agteruit sodat haar besoeker haar nie kan ruik nie, en rek haar oë wanneer hy die huis binnekom.
“Ja, ek sal graag met jou ma wil gesels – as sy dié keer gaan instem om met my te praat.” Hy steek sy hand na haar uit. “Dawie en Annemarié het jou seker van my vertel. Ek is hulle oom Lafras de la Rey.”
“Hulle oom … wie?” vra Louise met ’n yl stemmetjie en sy kan sweer dat haar wange dié keer aan die brand gaan slaan van verleentheid. “Maar hulle het gesê die hond se naam is Oom Lafras en … meneer De la Rey, ek het niks van hulle oom Lafras geweet voordat u my vertel het nie.”
Hy glimlag en lyk ineens niks ouer as dertig nie, want daar is warmte in die lag wat uit sy blik en die diep lagplooitjies om sy oë straal.
“Ek ken toevallig vir Dawie en Annemarié baie goed, daarom twyfel ek nie eens aan jou storie nie. Dan het hulle die rondloperbrak na my vernoem? Dis nogal ’n eer, want hulle is lief vir die ding,” skerts hy, vat haar regterhand waarmee sy doelloos aan ’n lissie van haar slenterbroek peuter, en skud dit. “Bly te kenne, meisie. Barnard, nie waar nie? Jou ma was met oom Cornell Barnard getroud, as ek reg onthou.”
Sy knik met haar kop, verwonderd oor sy kennis.
“Ja, meneer De la Rey. Ek is Louise Barnard. Dan het u my pa geken?”
Sy uitdrukking verstrak en sy hoor ’n tikkie vyandigheid in sy stem wanneer hy antwoord: “Jare gelede, ja, want hy was tant Ragie se peetseun. Jou ma, Heleen, is sy hier?”
“Nee … nee, sy het nie saamgekom nie.” Sy wonder oor sy skielike stroefheid.
“Jy bedoel jy het alleen hierheen gekom?” ’n Frons van ongeloof keep tussen sy wenkbroue. “Het jou vriend jou gebring? Is julle net vir die dag hier?”
Vriend? Die woord skrik deur haar. Weet hy van Eben? Waarom glo hy dat sy saam met haar vriend gekom het? Lyk sy soos ’n meisie wat saam met haar vriend alleen in ’n huis sal woon? Wat dink hy van haar? Sy lyk aaklig en nat en almal hou nie van meisies met ’n dennegeur nie, maar dis alles Oom Lafras se skuld … en Eben s’n. Sy voel meteens verraderlike trane agter haar ooglede brand.
Dis al wat sy moet doen om haar vernedering volkome te maak – om in trane voor ’n vreemdeling uit te bars omdat die man wat sy liefgehad het haar van elke tikkie selfvertroue en trots beroof het, dink sy en kug hard agter haar hand terwyl sy om selfbeheersing veg.
“Waf-waf!” blaf Oom Lafras onverwags agter haar, jaag ’n skokrilling langs haar ruggraat af, en gee haar die broodnodige afleiding vir haar troebel gedagtes.
“Dis Oom Lafras, meneer De la Rey,” sê sy terwyl sy afbuk en die klam hondjie in haar arms optel. “Ek het gemeen hy sal sommer ’n goeie waghond wees terwyl ek hier woon. En hy is darem geselskap.”
“Dan het jy sowaar alleen hierheen gekom?” herhaal Lafras ongelowig.
“Dis tog wat ek gesê het,” antwoord sy ergerlik, lees die wantroue op sy gesig en beklemtoon: “Heeltemal alleen. Ek hou skool en ek het ’n rustige vakansie op die platteland broodnodig.”
Hy kyk na haar asof hy haar die eerste maal behoorlik sien, kyk na haar selfs toe sy net so kriewelrig soos Oom Lafras in haar arms begin voel. Sy sit die hond neer en lig haar ken effens om haar valse moed te gee voordat sy dit waag om sy deurdringende blik te ontmoet.
“Ek kan my ma se foonnommer aan u gee, meneer De la Rey. Sy is ’n rekenmeesteres by –” begin sy formeel.
“Sy weier om telefonies of persoonlik oor die verkoop van hierdie perseel te praat, daarom sal haar foonnommer my nie help nie,” antwoord hy en swyg peinsend voordat hy vervolg: “Jy kan haar nie dalk oorreed om die plek aan my te verkwansel nie, juffrou Barnard? Of is jy van plan om die huis jou toekomstige woning te maak?”
“Ja … nee … ek weet nie, meneer.” Louise pluk-pluk weer met senuweeagtige vingers aan die lissie van haar slenterbroek en verwens die vreemdeling met sy nuuskierige vrae. “My ma het ’n prokureur hier op Rheedershoop – ’n meneer Delport of …”
“Marnus Dippenaar,” help hy haar reg. “Marnus kan my nie help nie, want jou ma is sy kliënt, daarom vra ek jou. Oorreed jou ma om die plek aan my te verkoop en ek maak dit vir jou die moeite werd.”
“Hoe?” wil Louise onmiddellik op haar hoede weet, en sy gluur hom agterdogtig aan. Sy merk dat Oom Lafras met ’n verveelde gaap opstaan en na die gangdeur beweeg. “Oom Lafras, bly hier!” roep sy skerp uit.
“Genugtig, meisiekind, jy hoef nie te skree nie, ek is mos hier,” spot hy en die lag in sy stem en oë maak hom weer jeugdig.
“Ek praat met Oom Lafras,” sê
