nie meer sin nie.
Stilte het oor die werf neergesak. In die skaduwees staan die toeskouers, yskoud in die aangesig van hierdie wreedaardigheid. Perdereuk staan ook op die plek gevries, net sy kop beweeg en geen klank kom oor sy oop lippe nie – en die heeltyd gaan Sean nader met die slingerbeweging van ’n kobra wat bakkop staan.
Op die laaste oomblik probeer die man hardloop, maar sy bene is traag en swaar van vrees, en Sean slaan hom op die bors met die klank van ’n byl wat in ’n boom in byt.
Met die val volg Sean hom, gaan sit wydsbeen op die man se bors, bulder onsamehangend met net een herkenbare woord – die vrou vir wie hy lief is se naam. In sy waansin voel hy die man se gesig onder sy vuiste breek, voel hy hoe die warm bloed op sy arms spat, op sy gesig, en hoor hy die skare se geskree.
“Hy gaan hom doodmaak!”
“Kry hom daar af!”
“Kom help my, in godsnaam – hy’s so sterk soos ’n bees.”
Hulle gryp hom, ’n arm van agter omsluit sy keel, daar is die skok toe iemand hom met ’n bottel slaan, hy voel hoe hulle lywe hom toepak.
Met mans wat aan hom vasklou, twee van hulle op sy rug en ’n dosyn ander om sy arms en bene, kom Sean orent.
“Ruk sy bene onder hom uit.”
“Trek hom plat, man. Trek hom plat.”
Met ’n groot stuwing van krag stamp Sean die mans wat aan sy arms klou teen mekaar vas, en hulle laat los. Hy skop sy regterbeen los, en die manne aan die linkerkant los ook en laat spaander. Hy reik oor sy skouers, pluk die mans van sy rug af en staan alleen. Sy bors dein soos hy asemhaal, die bloed van die sny op sy kop loop langs sy gesig af in sy baard in.
“Kry ’n skietding!” roep iemand.
“Daar’s ’n haelgeweer agter die toonbank.” Maar niemand verlaat die kring om Sean nie en hy gluur hulle aan met wildstarende oë in sy bebloede gesig.
“Jy’t hom doodgemaak!” beskuldig ’n stem hom. Die woorde dring deur die waansin, Sean se liggaam ontspan ietwat en hy probeer die bloed met sy oop handpalm afvee. Hulle merk die verandering in hom.
“Kalm nou, ou kêrel. Pret is pret, maar moord is ’n ander storie.”
“Wees net rustig. Laat ons kyk wat jy aan hom gedoen het.”
Sean kyk af na die lyf wat daar lê, en hy is verward en skielik bang. Die man is dood, hy’s seker daarvan.
“O, my God!” fluister hy, staan agteruit en vee sy oë vergeefs af, smeer net die bloed oor sy gesig.
“Hy’t ’n mes uitgetrek. Moenie bekommerd wees nie, ou maat, jy’t ooggetuies.” Die skare se bui het verander.
“Nee,” mompel Sean. Hulle verstaan nie. Vir die eerste keer in sy lewe het hy sy krag misbruik; dit gebruik om iets sonder goeie rede dood te maak – om dood te maak vir die blote plesier daarvan, om dood te maak soos ’n luiperd dit doen.
Dan beweeg die man effens; hy rol sy kop en een van sy bene skop liggies. Sean voel die hoop in hom opvlam.
“Hy lewe!”
“Gaan roep die dokter.”
Vreesagtig gaan Sean nader en kniel langs die man. Hy haal sy eie serp van sy nek af en gebruik dit om die bloed van die man se mond en neus af te vee.
“Hy sal regkom, los hom maar vir die dokter.”
Die dokter kom, ’n skraal, lakoniese man wat tabak pruim. In ’n stormlantern se geel lig ondersoek en druk-druk hy aan die beseerde terwyl hulle om hom saamdrom en hulle nekke rek om oor sy skouers te kyk. Uiteindelik staan die dokter op.
“Als reg. Julle kan hom beweeg. Dra hom na my spreekkamer toe.” Dan kyk hy na Sean. “Is dit jou handewerk?”
Sean knik.
“Herinner my dat ek jou nie kwaad maak nie.”
“Ek wou nie, dit het net sommer gebeur.”
“Is dit so?” Die dokter spoeg ’n stroom geel tabaksous in die stof in. “Kom ons kyk na jou kop.” Hy trek Sean se kop af na sy hoogte toe en stoot die swart hare uit die pad uit.
“’n Aar bygekom. Daar’s nie steke nodig nie. Was dit met ’n bietjie jodium.”
“Hoeveel, Dok, vir die ander ou?” vra Sean.
“Betaal jy?” Die dokter kyk hom vraend aan.
“Ja.”
“Gebreekte kakebeen, gebreekte sleutelbeen, omtrent twee dosyn steke en ’n paar dae in die bed met harsingskudding,” prewel hy terwyl hy somme in sy kop maak. “Sê maar so twee ghienies.”
Sean gee hom vyf. “Kyk mooi na hom, Dok.”
“Dis my werk.” En hy loop agter die manne aan wat vir Perdereuk van die werf af dra.
“Ek reken jy’t ’n dop nodig, meneer. Dis op my,” bied iemand aan. Die hele wêreld hou van ’n wenner.
“Ja,” stem Sean saam. “Ek kan doen moet ’n dop.”
Sean drink nog net daardie een. Wanneer Mbejane hom teen middernag kom haal, is dit ’n gesukkel om vir Sean op die perd te kry. Halfpad kamp toe gly Sean af en val in die pad, bly net daar lê. Dan pak Mbejane hom weer en laat hom oor die perd se rug hang, kop en arms wat eenkant afhang en bene anderkant.
“Môre gaan jy dit tien teen een berou,” sê Mbejane vermanend toe hy vir Sean langs die vuur aflaai en hom net so bebloed en met stewels en al in sy kombers toerol.
Hy is reg.
10
Teen sonop vee Sean sy gesig af met ’n lap wat hy in ’n beker warm water gedoop het, bekyk sy weerkaatsing in die klein metaalspieël, en die enigste ding wat hom ’n bietjie beter laat voel, is die tweehonderd-en-iets pond wat hy van gisteraand af oor het.
“Is Pa siek?” Dirk se onsimpatieke belangstelling in sy toestand maak Sean net nog meer beduiweld.
“Eet jou ontbyt,” sê Sean doelbewus kwaai om verdere vrae te ontmoedig.
“Daar is nie kos nie.” Mbejane is terug in sy gewone rol as beskermer
“Vir wat nie?” Sean rig sy bloedbelope oë op Mbejane.
“Een van ons dink mos dis belangriker om sterk drank en ander dinge te koop, eerder as kos vir sy seun.”
Uit sy baadjiesak haal Sean ’n hand vol geld. “Gaan,” beveel hy. “Koop kos en vars perde. Gaan gou sodat ek nie so siek soos wat ek hier sit nog na jou beskuldigings ook hoef te luister nie. Vat vir Dirk saam.”
Mbejane kyk na die geld en lag. “Die aand was toe darem nie ’n totale vermorsing nie.”
Nadat
