teruggaan. Dit lyk asof Theo baie ergerlik is en of daar ’n woordewisseling volg – ’n hewige argument wat blykbaar deur die meisie gewen word, want slegs die twee seuntjies draai terug en die meisie klouter-val agter Theo aan teen die skuinste af.
Die ander veldwagter roep die kinders en beduie hulle na ’n Land Rover van die Parkeraad toe. Hulle lyk eers onwillig, maar merk dan dat ’n paar ander kinders reeds by die voertuig staan en dat een van die beamptes agter die stuurwiel sit.
“Toe, oom Theo slag julle lewendig af as hy terugkom en julle nog hier kry!” jaag Flip hulle aan. “En julle juffrou gaan ook raas kry omdat julle stokkiesdraai. Dis nie meer die goeie ou dae toe die skole gesluit is wanneer daar ’n brand of ’n dreigende sprinkaanplaag was nie.”
Na omtrent twee of drie uur is die spektakel van rook en smeulende boomstompe nie vir Janie meer so aanskoulik nie. Dit wil lyk asof die vuurvegters die brand onder beheer het en daar is nie meer veel aksie nie. Die mense is almal dieper die veld in, na ’n kol waar die lug nog donker bokant die bosse hang.
Dis ondraaglik warm in die motor en Janie het die vensters oopgedraai. Die rook brand haar keel en die bedompige reuk maak haar naar en laat haar voel asof ’n klomp hamers van binne af teen haar kop slaan. Sy besluit om uit te klim en iewers ’n slukkie water te gaan soek. Theo-hulle het seker waterbottels, of dalk is die water in die spruit drinkbaar.
Buite is dit amper nog warmer as in die motor. Daar waai ’n ligte windjie, maar die skerp rookreuk is oorweldigend. Janie is baie lus om om te draai, maar sy is bitter dors en sy sien ook nie kans om langer in die motor te sit nie.
Theo kon darem al ’n kansie gemaak het om te kom kyk hoe dit met haar gaan, dink sy wrewelrig. Of hy kon iemand gestuur het om vir haar water te bring. Vir al wat hy weet, het die leeus haar al opgevreet. Hy was dan daardie eerste dag so bekommerd oor haar veiligheid! Hoe kan hy haar nou ure lank alleen in die motor laat bly, sonder kos of water?
Daar is geen teken van Theo of enigeen van die ander mense nie. Janie draai haar kop skuins om beter te kan hoor. Iewers ver kan sy nog ’n geknetter hoor, maar nie stemme nie.
Die spruit is baie verder as wat sy gedink het. Die grond is ongelyk en brand haar voete deur haar skoensole. Janie kyk vies na haar pikswart sandale en wonder of sy nie liewer al met die pad langs moes geloop het nie. Maar sy kan onthou dat sy en Theo nie oor ’n bruggie gekom het vroeër vanmiddag nie. Dit beteken dat die spruit nie die pad kruis nie. Dit loop parallel met die grondpad en dit kan nie meer te ver wees nie, anders sou Theo die motor gebruik het en daardie meisie nie agterna gehardloop het nie.
’n Neushoringvoël kras skielik van iewers naby haar en Janie skrik haar yskoud. Sy wonder hoekom dit nie saam met die ander voëls gevlug het nie. Die hele middag het sy geen voëls of dieregeluide gehoor nie, nie eers insekte nie, en dit was ’n onverwagte en welkome geluid. Die voël se teenwoordigheid gee haar hoop dat die spruit naby is en sy strompel moedig verder deur die swart as en verkoolde bome en bosse. Dit maak lankal nie meer saak dat haar voete en klere pikswart is nie. Die sweet loop in strepe teen haar nek af en sy weet sy lyk seker smerig vuil, maar niks maak meer saak nie. Om water in die hande te kry, het ’n obsessie by haar geword.
Dit kan nie meer te ver wees nie, praat Janie haarself vir die soveelste keer moed in. Die spruit behoort nou net hier voor te wees …
Dis reeds ’n geruime tyd dat sy nie meer voetspore in die verskroeide grond voor haar gesien het nie en dis met ’n gevoel van verligting dat sy ’n ry spore reg voor haar gewaar. Sy het begin vrees dat sy heeltemal in ’n verkeerde rigting geloop het.
’n Ander persoon het pas tevore hierlangs gestap, dalk ook op pad spruit toe. Sy bestudeer die spore met die hoop dat dit dalk Theo s’n kan wees, maar sy sien dat dit iemand met hoëhakskoene was. Seker daardie ander meisiekind …
Meer om haar met iets konkreets besig te hou en ook uit ’n bietjie nuuskierigheid, meet Janie die grootte van die voet aan haar eie. Katinka is blykbaar net so lank soos sy en hulle dra ongeveer dieselfde nommer skoen.
Dan tref dit Janie met ’n siek gevoel op die krop van haar maag dat Katinka donkerblou seilskoene aangehad het. Dis nie Katinka se ry spore hierdie nie; dis haar eie …
Eers weier sy om die feit te aanvaar, dan begin sy besef dat sy in ’n sirkel geloop het. Sy het al gehoor dat mense so verdwaal.
Paniek dreig om haar te oorweldig en Janie besef dat sy kalm moet bly. Sy moet nugter bly. As sy nou paniekbevange raak, verloor sy kop en kry sy Theo se motor nie weer nie. Al hierdie verkoolde swart bosse en bome lyk eenders en dis maklik om jou sin vir rigting in die veld te verloor.
Janie haal ’n paar keer diep asem om haarself tot logiese denke te dwing. Sy begeer om net ’n oomblik lank iewers te sit, maar die grond en klippe is vuurwarm en sy is bang sy het nie die moed om weer te begin aanstap as sy ’n bietjie gerus het nie.
Sy gaan staan ’n rukkie in die koelte van ’n knoppiesdoringboom en wil dit nie teenoor haarself erken dat sy netnou onder hierdie selfde boom gerus het nie. Dis ’n ander boom; dit móét ’n ander boom wees … maar dan sien sy die amper verkoolde stuk skilpaddop waarna sy netnou ook gestaan en kyk en wonder het of die arme skilpad lankal reeds dood was en of dit te stadig was om die vuur te ontsnap.
Sonder dat sy ag gee in watter rigting dit is, begin Janie aanstap. Dis nou koeler as vroeër die middag en sy merk met ’n skok dat die son reeds onder is. Sy kan nie meer onthou hoe laat sy van die motor af weg is nie, maar sy raai dat sy reeds ure in die veld ronddwaal. Dis nou doodstil. Sy hoor nie meer die geknetter van vlamme nie en daardie neushoringvoël is ook weg.
Janie voel onrustig en stap vinniger, maar sy is steeds teen die skuinste en haar voet haak aan ’n boomwortel vas. Sy probeer nie eers vir haar gesig keer nie. Sy bly net so lê en hortende snikke laat haar skouers ruk. Sy weet sy gaan nooit weer by mense uitkom nie! Sy gaan die hele nag hier ronddwaal en môre, wanneer die son weer begin bak, gaan haar kragte ingee en sal sy nie meer kan loop nie. Sy sal in ’n bondeltjie bly lê, sonder dat sy die spruit gekry het …
’n Visioen van ’n groot bottel yskoue melk in haar yskas by die woonstel flits deur haar gedagtes, en dan onthou sy die eerste keer toe sy ’n limonadebier gedrink het. Dit was ’n groot glas en daar was nat druppeltjies aan die buitekant. Okkie het gesê daar is niks wat naby ’n bier kom om ’n mens se dors te les nie: nie eers water nie en beslis nie koeldrank nie. ’n Bier les ’n mens se dors die heel beste …
Janie voel hoe ’n traan teen haar wang afloop en sien hoe dit eers met die swart as meng en dan vinnig in die grond wegsak. Sy weet dit sal niks help nie, maar sy laat rus haar kop op haar arms en laat toe dat die trane haar oorweldig.
Sy moes nie met Theo getrou het nie. Dit was slegs ’n mate van verliefdheid wat sou oorgegaan het as sy hom nooit weer gesien het nie. Theo is ’n moeilike mens. Hy stel té hoë eise aan sy vrou en reeds op die eerste dag van hulle getroude lewe het hy met haar rusie gemaak. Boonop laat hy haar daarna ure lank sonder kos of water in die motor sit. Hy het haar nie lief nie en sy moes nooit met hom getrou het nie. Okkie was reg: sy ís ’n dwaas. Theo was ook reg toe hy gevra het of sy dan onnosel is. Sy moes liewer in daardie motor bly sit het en van hitte vergaan het as om hier in die veld in te kom. ’n Ligte windjie roer Janie se hare en sy kom effens tot verhaal. Haar neus is so aan die brandreuk gewoond dat sy dit eers nie besef nie, maar dan dring die feit tot haar deur dat daardie briesie ’n skoon reuk gebring het. Of miskien nie skoon nie, maar ten minste iets anders as die reuk van brand. Dit het na ’n vlei of ’n moeras of so iets geruik …
Sy kom moeisaam regop en probeer vasstel uit watter rigting die wind gekom het. Eers maak sy haar vinger nat en probeer so die windrigting peil,
