uitgetrapte Nikes opgaardamme om haar ysige voete.
“D … dankie,” bibber sy en hou die baadjie na hom toe uit. “Die hek is st … steeds oop.”
“Sal jy hulp kan kry met die band?”
Die stemtoon van agter die skerm loop nie juis oor van toegeneentheid nie, maar toe sy laas gekyk het, was dit nog ’n vry land. As sy nie hulp wil hê nie, hoef sy hulp nie te aanvaar nie.
“J … ja.” Dis toe glad nie die ferm erkenning wat sy wou oordra nie, maar haar rittelende lyf wil nie saamwerk nie. “D … dankie.” Die laaste woord is amper ’n nagedagte, maar haar pa hét haar maniere geleer.
Hy trek die baadjie aan en trek weg met ’n vingersaluut teen sy helm. Oomblikke later brom die fiets harder. Hy het in die grootpad in gedraai en spoed vermeerder. Die klank sterf weg in die rigting van die dorp.
Sy druk die agterdeur hardhandig agter haar toe.
Vanoggend kan haar geliefde kombuis met sy warm kleure en die geur van kaneel nog in die lug haar nie eens verwelkom nie. Die werkers het darem die pannekoek gewaardeer toe sy hulle daarmee gaan verras het, maar haar kombuistafel lyk soos voor die skepping.
’n Voertuig hou buite stil.
Sy loer deur die venster. Wessel het die tjek kom haal. Hy kan hopelik sommer gou die band omruil. ’n Voorslagbouer, het haar pa altyd gesê, en vandat hy nie meer hier is nie, ’n voorslaghelper vir sy dogter.
Dit duur minute lank onder ’n stoomwarm stort voor sy ophou bewe, haar brein weer in rat kom, sy haar eie innerlike nie langer kan ontwyk nie en skaamte haar oorweldig.
Sy was sommer plein ongeskik. Een en twintigste eeu of nie, haar pa sou gereken het ’n man wat sy testosteroon werd is, sal ’n vrou met ’n gelapte hand in die reën by ’n gestrande bakkie vra of sy hulp nodig het.
Klaar.
Dis darem nie die vent se skuld dat die band op hierdie dag van alle dae besluit het om die gees te gee nie, en dat sy nóg ’n keer chauvinisme in haar werkplek moes teenkom nie. En dat sy laas nag van Rhode en Colin gedroom het nie … En dat die domkrag nie werk nie. En dat die pols wat sy dae gelede verstuit het, steeds lol nie. En … en …
Sy kan ’n boek volmaak met al die enne, maar wat sal dit help? Sy kan nie, sál nie, absoluut geheel en al glad nie toelaat dat dinge waaraan sy haar hart gehang het, waarop sy ’n toekoms wou bou en wat toe voor haar weggeraap is, haar dag verder bebodder nie.
Op die ou end wou Colin haar nie hê nie. Uit en gedaan! In sprokiestaal: haar ridder op sy wit perd was toe al die tyd ’n verraaier op ’n donkie. Figuurlik gesproke natuurlik, want sy silwerwit sportmotor is ’n spogstuk.
Om te sit en tob omdat sy vandag vyf maande getroud sou gewees het, sal haar net weer in ’n depressie in stu, en dan is die as af, soos haar pa altyd gesê het.
Met haar pols styf vasgedraai in ’n droë verband en ’n yslike beker tee met warm sojamelk en drie Oreo’s later, voel sy bietjie beter. Sy sluk die laaste koffie en hap nog ’n Oreo. Dankie tog vir die lekker ou winkelkoekie sonder suiwel.
Nou moet die plek skoon kom. Met so iets soos die spoed van lig as sy betyds klaar wil wees. En as sy haar gedagtes ook hokgeslaan kry voor oom Benna en meneer Joubert opdaag, is haar wêreld weer dooddollies.
Hanko parkeer die fiets in die garage waar die B&B se hospita vir hom plek gemaak het en haal sy helm af. Die liewe tannie is ’n kennis van sy ma en dit lyk asof sy hom sal aanneem as sy kan.
Hy hang die leerbaadjie oor die hoek van ’n rak, opnuut dankbaar dat hy vier jaar gelede die onkoste aangegaan het om ’n waterdigte een te koop. Hy rits die klam voering uit en stap kamer toe.
Na vyftien jaar in Britse weerstoestande sou ’n Kaapse laatwinter-buitjie nie iets wees waarvoor hy normaalweg koes nie, maar toe misgis hy hom met die weer wat laas nag ’n volbloedstorm was, en ’n steekse vroumens met ’n kyk wat ’n man aan sy fiets kan laat vassmelt.
Mejuffrou Onafhanklik moes ’n lelike stel met die mansgeslag afgetrap het. Toegegee, hier teen die einde was sy eie hoflikheid ook maar baie bolangs, maar sowaar …
Nou net ’n vinnige stort en droog aantrek.
Sy broer se fiets is ’n groot hulp tot hy sy eie wiele kan aanskaf, maar afgesien van sy handskoene is Christo se ryklere te knap vir hom. Sy eie leerbaadjie, jeans en stewels moet maar diens doen. Hy moet net eenvoudig sorg dat hy nie met enige padoppervlak kennis maak nie. Om ’n leerbroek vir elke naweek se lang pad Keurbaai toe aan te skaf, is egter boaan sy doenlysie.
Ná die ontmoeting met meneer Brynard en Xanthe Patterson, natuurlik.
Hanko druk sy kamerdeur toe en sit die sleutels op die bedkassie neer. Sy nat klere beland in ’n hopie in die bad. Môre sal hy ’n wassery moet gaan soek. Hy gun sy koue lyf ’n behaaglike warm maar vinnige stort. Tyd het min geraak en dis ’n goeie ent terug Roeskuil toe.
Die logo op die vroumens se bakkie het gesê Patterson-Konstruksie. Werk sy net vir hulle, of is die steekse swartkop met die gedetermineerde trek om haar vol mond dalk die eienares van die plaas en sy mede-erfgenaam? Hy wou nog vra, maar toe val sy hom so snipperig in die rede.
Toe sy haar ken so hovaardig oplig, het dit haar sensasionele oë amper waterpas met syne gebring. Groener as ’n Engelse landskap. Helderder as die suiwerste smarag met ’n ontploffing swart strepies vanuit die donker pupil. Dik swart wimpers omsoom ’n uitdagende kyk. ’n Blik wat sê sy is ’n moderne vrou, sy oorwin haar eie drake, dankie.
Met droë klere aan, druk hy sy kuif agteroor en gryp die sleutels. Vat ook die ou handdoek wat sy hospita aangebied het. In die garage maak hy eers sy leerbaadjie droog en vee die laaste nattigheid van die sitplek af.
Nou wil hy hoor hoe ’n man so geseënd kan wees dat sy lewe drasties kan verander op ’n tydstip wat hy dit die nodigste het.
Buite drup-drup die water van die dak se rand maar het dit gelukkig opgehou reën. Hy los die helm se skerm op ’n skrefie oop. Dit help darem om die binnekant wat so vinnig in die koue opwasem, skoon te hou.
Die deurgeryde teerpad is oorstroom deur modderwater vanaf die effe hoër maar ewe verweerde padskouer. Hy kan nie vinnig ry as hy sy weg veilig wil baan nie.
Die bakkie staan nie meer daar nie.
Hopelik is dit nie die dwarstrekkerige swartkop wat die wiel omgeruil het nie.
Dalk moet hy die vrou nie so streng oordeel nie. As sy Xanthe Patterson is, kan dit nie maklik wees om te hoor dat ’n volslae vreemdeling deel van jou pa se boedel geërf het nie. Dalk is dít waarom sy so omgekrap was. Maar aan die ander kant was sy sommer platweg ongeskik. Hy wou net help; haar nie ontvoer en haar effe mankolieke bakkie kaap nie.
Natuurlik kan ’n vrou in hierdie land nie sommer saam met enigeen ry nie. Eintlik kan ’n vrou so iets seker vandag op bitter min plekke in die wêreld waag, maar ’n man se ego kry ’n onverdiende skuins klap as jy met soveel wantroue aangekyk word. Selfs deur ’n vrou wat régtig nie jou tipe is nie.
Nie dat hy meer ’n “tipe” het nie. Die lewe het hom deeglik van sulke sothede genees. Nou is daar net Zayla. Geen ander vrou kan meeding met sy Engelse rosie nie.
Die
