“Wat? Ag, nee!” Daleen gooi haar hande kamma moedeloos in die lug.
Aria glimlag vir haar vriendin. “Toemaar, dis nie asof jy besig was om Reuben in te katrol nie.”
“Nee, maar jý kon.”
“Julle ken my. Ek besit nie ’n visstok nie.”
“Elke vrou het een of jy dit nou wil weet of nie. Dis in jou glimlag en jou oë. In hoe jou hare val en jou heupe swaai.”
Nita lag net so hard soos Aria. “Ai, Daleen, jy kyk te veel stories.”
“Hoeveel glase sjampanje het jy in, Daleen? Jy moet nog vanaand bestuur, ek hoop jy onthou dit.” Aria vee die lagtrane uit die hoek van haar oog.
“Net een. Dis nie sjampanje wat praat nie.”
Die gesprek draai na ligter hospitaalsake. Nita vertel van ’n stuitige ou omie in die mediese saal wat haar en die ander verpleegsters die afgelope week so lastig geval het, en hulle lag lekker vir die man se eskapades. “Gelukkig word hy môre ontslaan!”
Dan word Nita skielik ernstig. “Ek het gesien jy was vroeër by die verkragtingpasiënt, Aria. Ek was vroeër vanmiddag gou by die saal aan.”
“Ja. Dit was die enigste geval waarvoor ek laatoggend uitgeroep is. Ek moes eers die prosedure met die pasiënt deurgaan voor hulle met die ondersoek en behandeling kon begin.”
“Dis verskriklik. Ek weet nie hoe jy dag na dag deur al die moeilike dinge met die pasiënte werk nie.”
Aria haal haar skouers op. “Net soos jy dit doen.” Sy wil nie oor haar pasiënt praat nie. Nita weet in elk geval dat wat tussen haar en die pasiënte gesê word, konfidensieel is.
“Wat het gebeur?”
“By die huis oorval.”
“Helder oordag?”
“Luister, vriendin, ek wil nie nou daaroor praat nie. Ek luister liewer na julle teorieë oor die visse in die see en strategieë hoe om mens se stok te maneuver.”
“Jammer, dit was ongevraag van my. Ek ken die reëls en jou protokol.”
Toe Aria later weer vir Sandra opsoek, sien sy Reuben in haar rigting mik, maar sy draai haar rug op hom en soek gou ander geselskap op.
Hy wil waarskynlik net groet, maar ná sy amper-verloofde haar opwagting gemaak het, het teleurstelling in haar kom nesmaak. Sy is nie nou lus om hom in die oë te kyk nie. Sy is nie desperaat nie en het beslis nie meer as net ’n vriendskaplike ontmoeting verwag nie. Hulle het immers gemeenskaplike vriende. Sy is net teleurgesteld omdat hy nie aanvanklik laat blyk het dat hy byna verloof is nie – en dan behandel hy sy aanstaande nog so vreemd ook. Effens afsydig, asof hy haar maar net toevallig ken.
Die gaste is al heelwat minder, want noudat die son laag sit, is haar baadjie en stewels nie meer genoeg om die kilte wat teen haar vel opkruip uit te hou nie.
“Sandra, ek dink ek gaan nou ook aanstaltes maak. Dit was heerlik, maar nou soek ek my warm huis. Waar is Deon dat ek hom ook kan groet?”
“Hy is by die ouens wat kom opruim het. Hy sal nou terug wees, maar ek kan hom sê jy het kom groet.”
“Nee, dan wag ek gou om hom ook te bedank.”
Terwyl sy en Sandra gesels, kom Reuben nader. Sy aanstaande is nie meer onder sy vlerk soos feitlik die hele tyd vandat sy gearriveer het nie. Hoe sou hy dit reggekry het om haar hier in die Kaap agter te laat?
“Dit was gaaf om jou te ontmoet, Reuben. Ek is nou net besig om te groet. Aangesien jy nou hier bly en van tyd tot tyd by Sandra en Deon kuier, sal ons mekaar seker weer sien.”
“Selfde. Dit was aangenaam om met jou te gesels.” Hy steek sy hand na haar uit, amper asof hulle besigheid gedoen het. Heeltemal te formeel vir die gemaklike atmosfeer wat vroeër tussen hulle geheers het.
Op pad huis toe kan sy nie anders as om aan Reuben te dink nie. Sy het sy geselskap nogal geniet. Sy manier van praat, sy lyftaal en die kyk in sy oë het haar geïnteresseer …
Tot die verloofde natuurlik haar opwagting gemaak het. Gelukkig dat Reuben belangstellings het wat haar nie prikkel nie. Rykmanseun, die tipe ou met vinnige motors en bote. Regtig! Dis ’n cliché wat haar nie aanstaan nie.
Sy het ’n eenvoudige agtergrond. Het in die middelklas grootgeword en moes maar soms sonder dinge klaarkom. Tog was sy oukei. Sy was gelukkig … meestal. Tot die tragedie gebeur het en sy haar ousus verloor het. Onherroeplik. En dit ná drie jaar waarin sy haar suster bitter min gesien het terwyl Ansu op Stellenbosch was. Sy kon nie wag om ook universiteit toe te gaan en by haar aan te sluit nie. Sy moes net nog matriek slaag.
Maar ’n fratsgolf in Gordonsbaai het dié droom laat verkrummel. Sy onthou die verskriklike dag nog so goed toe hulle die tyding van Ansu se dood gekry het. Haar ouers was gebroke, en sy ook.
En daar was vir hulle geen hulp nie.
Sou dit makliker gewees het as hulle berading gekry het soos iemand by die kerk aanbeveel het? Dalk. Maar haar ouers het nie daaraan gebyt nie. Hulle het alleen deur die ding geworstel en nooit heeltemal klaarheid gekry nie.
Miskien is dit die rede vir haar absolute passie vir trauma-berading. Trouens, sy wéét eintlik dit was die hopeloosheid wat haar ouers ervaar het wat as dryfveer gedien het om haar ’n M.A. in sielkunde en ’n Ph.D. in traumaberading te laat behaal.
Sy was onverskrokke, haar ouers net ’n tikkie onbelangstellend.
Aria ry in die boomryke straat af waarin haar kompleks geleë is. Die groot bloekombome aan weerskante van die pad stem haar rustig. By die hekke wag sy geduldig dat hulle oopskuif. Sy gaan nou die gasverwarmer aansteek en met warm sjokolade en ’n boek op die bank opkrul.
Een voordeel van alleen wees: daar is geen behoeftes van ’n ander waaroor sy bekommerd hoef te wees nie. Haar tyd en haar blyplek is haar eie. Die nadeel? Die stilte wat om haar hang is soms swaar en die sjokolade raak dikwels oud voor sy die inhoud van die houer kan opgebruik.
Die melk is partykeer suur voor die bottel leeg is, en soggens wanneer sy wakker word, moet sy haarself in die spieël groet sodat sy ’n stem kan hoor. So, ja, sy is nie heeltemal onbewus van die stremming wat alleen wees op haar psige plaas nie, maar sy is ook mal daaroor om die deur agter haar toe te trek en te weet sy is tuis en in beheer.
Sy het al ’n rukkie onder die snoesige kombers op die bank opgekrul en in haar boek verdiep geraak, toe haar selfoon lui.
Ongevalle se nommer. Sy antwoord dadelik.
“Naand, Aria, Alice hier. Ag, ek is verskriklik jammer om jou op hierdie onhebbelike uur te steur, maar hier is ’n geval waarvoor jy sal moet inkom. Dokter Vermeulen het aangedring. Hy wil die pasiënte nie saal toe laat gaan voor jy hulle nie gesien het nie. Daar was ’n motorongeluk, en een van die insittendes is in ’n kritieke toestand. Die ander twee, ’n man en vrou, het minder ernstige beserings, en sal net oornag vir observasie opgeneem word, maar hulle hanteer die gebeure sleg. Die vrou is histeries, hoewel sy ’n kalmeermiddel in het, en die man is net mooi die teenoorgestelde. Hy reageer glad nie op ons nie. Sy vitals is normaal, so hy is buite gevaar.”
