beter, nè?” vra hy tevrede.
“Nog te vroeg om te sê,” stry Mila. “Ek sal jou later laat weet.”
“En ek sal môre vir jou nog ’n beker vol bring. Ek waarborg jou keel en bors sal teen Maandag stukke beter wees.”
“Dankie, Derek, dis nie nodig nie. Ek het al die bestanddele, ek sal die moetie sommer self aanmaak.”
Verbeel sy haar of lyk hy teleurgesteld? “As jy dit so verkies, Mila.”
“Is daar enige spesifieke verhouding waarin ek dit moet maak?”
“Nee wat. Ek gooi sommer so ’n bietjie van alles bymekaar, meng dit goed en sprinkel dan so ’n titseltjie rooipeper by. Jy moet dit vinnig drink, anders gaan lê al die heuning onderin die koppie.”
“Ek maak so. Nogmaals dankie. Hoop jy kry nou geslaap,” sê sy, skielik skaam. Sy gaan maak die voordeur vir hom oop.
“O, maar dit was my plesier. Beter word, hoor!”
Dit gebeur so vinnig dat Mila ná die tyd wonder of sy gedroom het. In die verbystap huiwer Derek ’n oomblik voor haar. Hy skulp albei hande om haar gesig en plant die sagste, teerste soen op haar voorkop. Voordat sy tot verhaal kan kom, is hy reeds by die deur uit. Mila hoor hoe sy voordeurslot toeklik in die nagstilte. Soos in ’n droom sweef sy slaapkamer toe. Sy gaan lê op die koel bed en raak versigtig aan haar voorkop. Die plekkie waar Derek se lippe haar vel geraak het, brand warmer as sy verkouedoepa. Sy lê lank so in die donker voordat ’n salige slaap haar oorval. Toe die sonlig agter haar wit gordyne haar wek, besef sy dat sy nie ’n enkele keer deur die nag gehoes het nie.
4
Teen Maandagmôre voel Mila piekfyn, nes Derek belowe het. Sy neem Melissa kleuterskool toe en bring die res van die oggend tuis deur. Maandae maak sy geen afsprake by die kliniek nie. Tensy ’n pasiënt in kraam is, doen sy administratiewe werk op haar skootrekenaar. Toe Mila haar Aktiewe Geboorte-eenheid geopen het, het sy besluit om by ’n gevestigde kraamhospitaal aan te sluit. Sy was nog nooit spyt daaroor nie. Dis vir haar en haar pasiënte gerusstellend dat die operasieteaters en die neonatale intensiewesorg-eenheid op dieselfde perseel is. Só kry vroue werklik die beste van beide wêrelde. Hulle kan hul babas verwelkom in ’n knus kraamkamer wat soos ’n luukse gastehuis eerder as ’n hospitaal lyk, met die beste mediese sorg wat geld kan koop in die gebou reg langsaan.
Tog het haar verbintenis met die hospitaal ook nadele. Mila moet haar streng by die hospitaal se regulasies hou – onbuigsame bepalings wat skrei teen die informele benadering wat sy doelbewus in haar eenheid volg. Boonop gooi die kraamhospitaal haar toe onder papierwerk. Natuurlik verstaan Mila dat sy gedetailleerde rekords van elke pasiënt moet hou. Die wet vereis dat sy dit by tuisgeboortes ook doen. Maar wat haar lam maak, is al die ander papierwerk wat die hospitaal vereis: vorms vir linne, inventarisse van elke wattebolletjie en spuitnaald, opname- en ontslagvorms …
Dis met hierdie lastige papierwerk wat Mila besig is toe haar selfoon om elfuur skril. Soos gewoonlik wip sy soos sy skrik. Lise-Marie karring gedurig aan haar om ontslae te raak van dié luitoon. Aanvanklik klink dit soos ’n blikkerige baba wat mistroostig huil, dan verander die gehuil geleidelik in ’n elektroniese wysie.
“Ag nee, Mila, man, kry vir jou ’n rustige ringtone! Ek skrik my elke keer vrek as daai baby begin skreeu. Ek’s seker dit irriteer die pasiënte ook.” Maar Mila het voet by stuk gehou: Dis die perfekte luitoon vir ’n vroedvrou en dit gaan so bly. Elke keer as die foon haar so laat skrik, wonder sy egter of sy nie maar moet skiet gee nie.
“Sunet,” kondig die selfoon blikkerig aan. Mila is nie mal oor die foon se manier om die oproep-identiteit uit te basuin nie, maar dis nuttig wanneer sy bestuur. Dit help haar besluit of sy in die ry moet antwoord en of sy later kan terugbel – afhangend van hoe naby die beller aan haar verwagte kraamdatum is!
Sunet Malan se datum is naby. Mila is bekommerd oor haar: nie oor haar – of haar baba – se gesondheid nie, maar eerder oor haar geestestoestand. Sunet ly aan bipolêre versteuring en moes regdeur haar swangerskap op psigiatriese medikasie bly. Sy’s die afgelope paar jaar herhaaldelik gehospitaliseer vir maniese episodes. Boonop is sy ’n VBACkandidaat: ’n ma wat wil probeer om normaal te kraam ná ’n vorige keisersnee. Sunet se eerste baba het, soos Melissa, enkele dae voor haar datum stuit gedraai. Sunet was bitter teleurgesteld oor die keiser, veral omdat sy ’n tuisbevalling met ’n vroedvrou beplan het.
Toe Sunet ’n paar weke vantevore by die Aktiewe Geboorte-eenheid kom aanklop het, het Mila haar op een voorwaarde as pasiënt aanvaar: Sy moes Lise-Marie as doula huur. Nie omdat dit ’n VBAC gaan wees nie, maar weens Sunet se psigiatriese geskiedenis. Mila self is te besig met geboortesake om Sunet die emosionele ondersteuning te gee wat sy veral ná die geboorte gaan vereis. Iemand sal gereeld by haar moet inloer om seker te maak dat sy emosioneel stabiel bly te midde van al die hormonale skommelings van nuwe moederskap. Lise-Marie is die ideale persoon hiervoor.
Ten spyte van hierdie voorsorgmaatreël voel Mila steeds kriewelrig oor Sunet se geboorte. Sy kan nie haar vinger sit op die rede vir haar kommer nie, sy’s net bewus van ’n vae onrus in haar binneste. Dis die onrus wat sy al leer respekteer het as haar instink – haar gut feel.
“Hallo, Sunet, hoe gaan dit?” groet Mila terwyl sy regskuif vir ’n lang gesprek. Sunet babbel soos ’n grammofoon en ’n vinnige telefoongesprek met haar is ’n onmoontlikheid. Foeitog, dink Mila, dis seker ook maar een van die simptome van haar siekte.
Toe sy eindelik aflui, suis Mila se ore behoorlik. Boonop moes sy kophou vir al wat sy werd is – Sunet bons van die een onderwerp na die volgende, nes ’n slingerapie van tak tot tak spring. Mila kon darem uitmaak dat haar pasiënt heel waarskynlik in vroeë kraam is. Die kontraksies kom so elke twintig minute en is nog nie intens nie. Haar water het ook nog nie gebreek nie. Mila het dus aanbeveel dat Sunet vir Lise-Marie laat weet en vir eers net rustig tuis bly. Met ’n ligte sug skakel Mila haar rekenaar af. Lyk of dit later ’n lang nag gaan wees …
Derek Reynders haal ’n dokument uit sy aktetas en skuif dit oor die lessenaar na Leon Swiegers, bestuurder van die Protea Moeder-en-Kind Hospitaal. Dis Derek se eerste dag in sy nuwe pos as hoof van die hospitaal se pediatriese afdeling. Hy is vol vertroue dat hierdie dokument ’n uitstekende eerste indruk op die hospitaalbestuurder gaan maak.
“Ek het die finansiële state wat u gestuur het, bestudeer en ’n voorlopige sakeplan vir Protea opgestel. Soos ek reeds verduidelik het, dink ek die beste sal wees om die kleiner, minder winsgewende afdelings so gou moontlik te sluit. Ons kan die geld wat ons sodoende spaar in ’n projek kanaliseer wat uniek aan die hospitaal is. Die projek moet ’n diens lewer wat nêrens anders beskikbaar is nie, én dit moet natuurlik winsgewend genoeg wees om ons beleggers tevrede te stel.”
Derek leun terug in sy stoel, sy oë op Leon Swiegers, wat sy sakeplan belangstellend deurkyk. Ná sowat vyf minute lig Swiegers sy swart borselkop en haal sy raamlose bril af.
“Lyk soos ’n knap stukkie werk, dokter Reynders. Al wat my bekommer, is dat jy ’n bietjie te entoesiasties met die snoeiskêr te werk gaan. Die afdelings wat jy hier teiken, breek immers almal gelyk. Geeneen funksioneer teen ’n verlies nie. Ek moet jou waarsku dat jy met hierdie sakeplan op heelparty tone gaan trap.”
Derek laat hom allermins van stryk bring deur die hospitaalbestuurder se waarskuwings. Hy’s ’n man wat gewoond is daaraan om reg te wees, en in hierdie geval wéét hy hy is reg.
“Ek was onder die indruk dat u my aanstel om die hospitaal uit sy finansiële verknorsing te help kry,
