is alleen.
Sy maag trek op ’n knop. “Waar’s sy?”
“Hallo to you too, darling.” Zander stop ’n plastieksak in Audrey se hande met die uitklimslag. Hy draai na Franco. “Van daai paaseiers met die wit doppe. Ek het twee geëet sodat sy nie ’n sugar rush kry nie.” Hy vryf oor sy bors. “Fine, drie. Sooibrand is ’n bitch.”
“Fokus, Zed.”
“Haar sel is af. Ek was by julle huis, maar sy’t die interkom nie geantwoord nie.”
“Hoekom het jy nie –”
“Sy’t my remote, hare is al weer weg.”
As Audrey nie so naby was nie, het Franco nou ’n drieletterwoord gesê.
“Relax, Fran, sy’t dit al vantevore gedoen.”
Waar, maar hy het nog nooit so ’n SMS geïgnoreer nie. “Dankie anyway. Kom, Audrey.”
“O nee, sy gaan eers saam met Zander milkshake drink. Ek bring haar later terug.”
“Nie vandag nie.”
Audrey spring op en af op die Merc se leersitplek. “Ek het Zander verlang, Pappa.”
“Sien?” Zander stuur hom in die rigting van die G-wagon. “Mooi ry, keep me posted.”
Vyftien minute later draai Franco by hul boomryke cul-de-sac in. Hy onthou min van die rit, moes op autopilot huis toe bestuur het.
“Komaan, komaan.” Maak die elektriese hek altyd so stadig oop?
Die Pajero staan voor die huis. Dankie tog. Sheralize het seker ’n klomp goed gehad om in te dra, anders sou sy in die motorhuis parkeer het.
Hy stop langs haar SUV en drafstap voordeur toe. Vir ’n verandering is dit gesluit. Huh, miskien sink sy preke oor veiligheid eindelik in.
“Sherry?” roep hy toe hy die deur toetrek. “Waar’s jy, babe?”
Stilte. Die onderste verdieping is verlate, sy pak seker nuwe klere bo in die slaapkamer uit. Ys na Antarktika, maar hy sê niks. Soos sy hom graag herinner, is dit háár geld wat sy blaas soos sy lekkerkry. Tjaart Myburgh se dogter hoef nie haar sente om te draai nie.
Hy klim die trappies twee-twee uit. Wat jaag sy asem so? Golwe suur spoel oor die maagseer wat hom die laaste tyd hel gee.
Chill, Greeff. Sy’s hier, sy’s oukei. De duiwel in, sure, maar jy kan dit handle.
Weer roep hy haar naam. Doodse stilte. Die slaapkamerdeur staan oop. Is sy in die badkamer? In die inloopkas?
Die gordyne voor die balkonskuifdeur fladder. Waddehel? Sherry maak nooit daar oop nie, sy skakel die lugversorging aan wanneer sy warm kry.
Bliksem, sê nou … Die dubbelbed is netjies opgemaak, hy het darem nie in sy ergste nagmerrie in geloop nie.
Of so dink hy tot hy uitstap op die balkon. En sy vrou roerloos onder op die plaveisel sien lê.
Mienke moes ná die sepie weer ingedut het, want sy ruk wakker van ’n gil.
“Magtag, Talitha, jy sal my ’n hartaanval gee.”
Verkeerde woordkeuse. Talitha los ’n knoop, val op haar knieë langs die bank neer, en gryp Mienke se voorarm. “Dêm, ek kry nie ’n pols nie.”
“Jy sal ook nie, jou mamparra, jy moet aan die duim se kant voel.” Sy trek haar arm weg. “Ontspan, ek makeer niks. Wat gil jy so?”
“’n Vreeslike ding het gebeur.” Talitha prop haar iPhone in Mienke se hand. “Lees. Ek het rumours op my newsfeed gesien, toe gaan kyk ek op Stadsgeheime se Facebook page.”
Mienke vryf die vaak uit haar oë. Dis met swaar harte dat ons u inlig dat Sheralize Myburgh (Chloe) vanmiddag in CitiMed opgeneem is nadat sy van hul balkon geval het. Haar man, Franco Greeff (Bruno), het op haar afgekom. Volgens ’n familievriend is sy steeds in ’n koma. Onthou haar en haar geliefdes asseblief in u gebede.
Bo die inskrywing is ’n foto van die aktrise. Sy hou ’n trofee vas en haar oë glinster helderder as haar liggeel aandrok se blinkers.
“Lees die kommentaar, almal dink haar man het …” Talitha trek haar asem skerp in toe musiek iewers opklink. “Mienke, jou foon! Dis jou spesiale ringtone!”
Haar mond word kurkdroog. Dit kan nie wees nie. Kan nie. Sy het al begin vrede maak dat …
Maar dit ís. Dis Roxette se “Listen to your heart”, haar luitoon vir die oorplantingspan se koördineerder.
“Sorg dat jy jou foon 24/7 by jou hou,” het Deirdre gesê. “As ons jou van hierdie nommer af bel, het ons goeie nuus.”
Waar ís haar foon? Sy grawe tussen die strooikussings. Vat dit raak, maar dit glip onmiddellik weer uit haar hand uit. Eers met die tweede probeerslag kry sy die groen knoppie gedruk. Sy het skaars asem om “hallo” te fluister.
“Hier’s ’n hart met jou naam op,” val Deirdre met die deur in die huis.
“Rêrig?”
“Sal ek ’n grap oor so iets maak?”
Die chirurg sal nie ’n grap herken as dit haar aan die dinges byt nie. Ernstig soos ’n hartaanval, spot Tallie altyd.
“Dit lyk goed, Mienke. Niks is perfek nie, maar dis so naby aan nommerpas as wat kan kom.”
Die gesuis in haar ore smoor die eerste helfte van Deirdre se volgende sin. “ … dertigjarige vrou, fiks en gesond. Is jy daar?”
“W-wow.”
“Haar man het nog nie die vorms geteken nie, maar hy sal. Sy’t ’n lewende testament.” Papiere ritsel in die agtergrond. “Ry versigtig, ons het genoeg tyd. Onthou om niks verder te eet of drink nie.”
“Dan sit ek maar eers die sjampanje op ys.”
“Geen sjampanje nou óf na die chirurgie nie, ek hét mos verduidelik.”
Sy weet, sy weet. Alkohol affekteer die immuunonderdrukkers wat moet verhoed dat haar liggaam die vreemde orgaan verwerp. Sy gaan die medisyne die res van haar lewe drink en sal dus op die waterkar wees. Hoekom raak almal vandag so vies oor haar flou grappies? Humor is haar oorlewingsmeganisme, daarsonder het sy lankal haar varkies verloor.
Talitha baklei al die pad hospitaal toe, soos sy maar maak wanneer sy stres: “Hoekom is jy nie opgewonde nie? Het jy ordentlike pajamas? Gaan jy jou ma-hulle bel, of moet ek?”
“Ek sal bel sodra ek doodseker is,” belowe Mienke toe hulle in die parkeerterrein stilhou. “Ek wil hulle nie onnodig op hol jaag nie.”
“Moet jy so negatief wees?”
“Ek’s realisties.”
“Strooi, man, wat kan in hierdie stadium verkeerd gaan?”
