die hart van ver af, dan’s dit nie betyds nie.”
“Jy lees te veel sad stories op die internet.”
“Is so.” Die hartseerste seker dié van ’n Amerikaner wat reeds in teater was toe die helikopter met sy skenkerhart neergestort het. Die loods en chirurg is dood, en teen die tyd dat reddingswerkers die wrak in ’n afgeleë woud opgespoor het, was die hart nutteloos. Sou die pasiënt toe ooit ’n ander een gekry het?
“Het jou dokter dan gesê die donor is nie van Jozi nie?” onderbreek Talitha haar morbiede gedagtegang.
“Nee. Ek weet nie of sy mag nie, die hele proses bly mos anoniem. Sy’t wel genoem dis ’n dertigjarige vrou.” Drie jaar ouer as hulle. Mienke vee haar handpalms aan haar langbroek af.
“Dertig? Wed jou ’n miljoen dis sý.”
“’n Miljoen wat jy waar gaan kry? Soos ek jou ken, het jy nie eens broodgeld tot payday nie. Vat my bankkaart, moet net nie skoene koop met my spaargeld nie.”
Nie eens die woord “skoene” kan Talitha van stryk bring nie. “Dink daaroor. Chloe – of ek moet seker sê Sheralize – is hier, in ’n koma. Donors moet breindood wees, ek het op Grey’s gesien.”
Naarheid stoot in Mienke se slukderm op. “Grey’s Anatomy is nie –”
“En ek het ’n artikel oor haar gelees. Verlede week, toe ek so lank by die tandarts moes gewag het? Orgaanskenking was, soos … haar cause gewees. Haar boetie is dood aan nierversaking en hulle’t dieselfde skaars bloedgroep gehad. B-negatief, soos jy.”
Tipies Talitha. Kan nie ’n polsslag neem nie, maar is ’n goudmyn van inligting wanneer dit by celebs kom.
“Jou bloedgroep kan vir óf teen ons tel,” het Deirdre verduidelik. “Min skenkers is B-negatief, maar aan die ander kant is die aanvraag kleiner. Kom ons hou duim vas jy’s binnekort boaan die lys.”
En sy hét. Duim vasgehou en gebid en pyn-in-die-gat positive affirmations uit Talitha se selfhelpboeke opgesê. Hoe anders? Sy het nog skaars gelewe, magtag, en sedert haar diagnose net oorleef. Tog het dit nooit werklik geregistreer waarvoor sy vra nie: dat iemand anders moes sterf. Tot nou was daardie “iemand” ’n abstrakte moontlikheid …
’n Hart is ’n hart. Maak dit saak of dit van ’n sepiester of ’n straatveër kom?
Natuurlik nie. Wat saak maak, is dat die skenker dan nie meer ’n gesiglose skim is nie, maar ’n persoon van vlees en bloed. Pragtig, jonk, lewenslustig. Dis mos nie regverdig dat …
“Stop jou guilt trip,” lees Talitha haar gedagtes. “Jy’t haar vlammetjie nie uitgeblaas nie, jy steek net jou kers by hare aan.”
“Sjoe, Tallie, diep.”
“Dis wat Sheralize in die artikel gesê het. Sy’t ook vertel hulle dogtertjie –”
“Kom ons gaan asseblief net in.” Talitha bedoel goed, maar die idee dat die skenker ’n ma kan wees, is te veel. “Hoe minder ek van haar weet, hoe beter.”
“Oh my word, dis Grand Central,” sê Talitha toe die hospitaalskuifdeure agter hulle toegaan. “Moet jy hier voor inboek?”
“Nee, Deirdre het gevra dat ek SMS, dan kom haal iemand van die eenheid my.”
“Stuur van die kafeteria af, toe, ek wil koffie en ’n broodjie koop.”
“Wil jy nie maar huis toe gaan nie? Jy’t nie eens aandete gehad nie. Die susters gaan jou buitendien uitjaag terwyl hulle my opneem.”
“Is jy gerook?” Talitha trek haar aan die pols saam. “Wie gaan na jou ma-hulle kyk? Wanneer jy eendag besluit om hulle te laat kom, bygesê.”
“Dankie, Tallie. Vir alles.”
“Moenie eens daaraan dink om te tjank nie.”
“Hoe ken jy my?” Maar die hospitaalvoorportaal verdof. Hoe sê sy vir haar vriendin sy is lief vir haar? Vir Ma-hulle? Dis ’n groot operasie …
Sy bots byna teen Talitha toe dié voor die kafeteriadeur vassteek.
“Mienke, kyk.”
Twee mans en ’n dogtertjie met blonde kurktrekkerkrulle kom aangestap. Die korter man is van kop tot tone in wit geklee, die lange dra ’n denimbaadjie en ’n pet wat laag oor sy voorkop getrek is. Sy sonbril is so donker, dis ’n wonderwerk dat hy nie in goed vasloop nie. Hoekom lyk hy so effe bekend?
“Bruno.” Talitha se elmboog pomp haar in die ribbes. “Franco Greeff.”
Inderdaad. Die mondering kamoefleer sy oë, maar sy beenstruktuur is onmiskenbaar. Toe hy opkyk, laat sak sy gou haar blik. Sy het genoeg ure in hospitale deurgebring om skok te herken wanneer sy dit sien.
“Staan eenkant dat hulle kan verbykom,” beveel sy Tallie onderlangs. “En maak toe jou mond voor jy oor jou kakebeen val.”
Die drietal is egter in ’n wêreld van hul eie: die mans diep in gesprek, die dogtertjie ’n entjie vooruit by emmers blomme. “Kyk, Pappa.” Water drup van die angeliere op die vloer. “Kan ons vir Mamma koop?”
Greeff sit die ruiker terug en neem haar hand. “Sy mag nie blomme in haar kamer hê nie, Audrey.”
Audrey? Volwasse naam vir so ’n tingerige dingetjie.
Die ander man praat onverstoord verder, hard genoeg dat die hele kafeteria kan hoor. Sy beringde hande gesels saam: “Jy’s in denial, jy kan nie nugter dink nie. Dis hoekom Sherry ’n living will het, om namens haar te praat.”
“Nie so eenvoudig nie, Zander.”
“I love her to pieces too. Hel, ek sou voor ’n trein inspring as dit haar kon terugbring. Maar jy’t gehoor wat die dokters sê, sy gaan nie wakker word nie.”
“Dokters maak foute.”
“Ons het ’n second opinion gekry. Teken die vorms, Fran, dat iets goeds hieruit kom.”
Mienke voel soos ’n voyeur, tog kan sy haar met die beste wil in die wêreld nie wegskeur nie.
Greeff haal sy donkerbril af, vryf oor sy oë, en druk dit terug op sy neusbrug. Vinnig, maar nie voor sy spore van onlangse trane opmerk nie. Haar derms knoop soos altyd wanneer sy ’n man sien huil. Dis seksisties, sy weet, en die oorplantingspan se sielkundige het al hoeveel keer vir haar gesê trane is ’n teken van krag eerder as swakheid. Maar haar pa het emosionele beheer tot ’n kunsvorm verfyn, en syself kan ’n spens volpak met haar ingelegde gevoelens.
“Ons gee dit vier-en-twintig uur,” sê die akteur.
“En as haar organe intussen hulle sell-by date bereik? Sorry, darling, ek praat nou reguit, maar sy sou wou gehad het ons moet die masjiene afsit.”
Mienke sidder. Wie is hierdie Zander-vent? Wat gee hom die reg om soveel druk op ’n verslae man te sit?
“Dra my, Pappa.”
Die trio kom voor hulle tot stilstand sodat
