moeite. Sal ek hom gaan toemaak?”
“Ag, laat hy maar vir my hallo sê.”
Die hond beur na haar uitgestrekte hand, maar Greeff skud eers sy nekplooie. “Gedra jou, nie weer opspring nie.”
Gedwee kom druk hy sy vierkantige kop teen haar palm. Sy streel sy ore tot hy met ’n sug van lekkerkry omrol.
“Don’t push your luck, pel, sy gaan nie jou pens krap nie.”
Maar sy hurk reeds.
Franco bars uit van die lag. “Weet nie hoe jy dit doen nie, Kaptein.”
“Die leepoë. Onweerstaanbaar.”
“Jy was ’n goeie sport hieroor. Dankie.”
Hul oë ontmoet en haar vingers vergeet van krap. Toe Kaptein haar met ’n snorkgeluid herinner, is sy dankievaderbly vir ’n verskoning om weg te kyk.
“Boelhonde het altyd vir my so befoeterd gelyk,” smeer sy haar ongemak toe. “Ek sou nooit kon raai hulle’s so dierbaar nie.”
“Looks can be deceiving.”
Inderdaad, wat honde én hul eienaars betref. Franco Greeff is totaal anders as wat sy haar voorgestel het: warmer, meer plat op die aarde. Die kreukels wat om sy ooghoeke waaier, getuig van ’n humorsin, die terglus daarin dat hy ander graag laat saamlag.
Wat hét sy verwag? ’n Selfvoldane glanspersoonlikheid? ’n Broeiende, verbitterde wewenaar wat sy dogtertjie afskeep?
Klaarblyklik is Tallie nie al een met vooroordele nie.
“My kind is nie so stout soos my hond nie,” sê hy. “Net ingeval jy oorweeg om te ry. En vir die rekord, Kaptein wás by ’n hondeskool, maar hy’s geskors. Trainer sê sy’t in twintig jaar nog nie so ’n hopelose geval gesien nie.”
Kaptein sug asof elke woord ’n dolk in sy lywige sy is.
Mienke gaan plat op die plaveisel sit, so hard lag sy.
Franco kyk bekommerd na haar, skynbaar onseker of vermaak of vertraagde skok haar beetgepak het.
“Dis oukei, meneer Greeff,” hyg sy, “so groot het ek darem nie geskrik nie.”
“Franco. Jy’s Mientjie, nè?”
“Mienke.”
“Mienke.”
Haar lag droog summier op. Die twee lettergrepe klink so nuut uit sy mond. So asof hy elkeen langsaam oor sy tong rol.
“Kom.” Hy hou sy regterhand uit. “Laat ek jou ophelp.”
Sy stof haar palms aan haar jeans af. Toe sy vingers om hare sluit, vloei die lamheid van haar sitvlak tot in haar bobene. Flippit, sy hoop hy het vanoggend al sy pap geëet, want sy weet nie hoe sy hier gaan opkom nie.
“Jy sal moet trek,” berei sy hom voor. “My maagspiere is bewusteloos gelag.”
“Ek’s nie bang nie.”
Hy hoef ook nie te wees nie, sy biseps bult alte netjies onder sy T-hemp se lang moue.
Ongelukkig sit hy ’n raps te veel oemf in die poging. Die momentum gooi haar van balans af en sy vlieg teen sy harde manslyf vas.
“Whoa, versigtig.” Hy kry haar aan die boarms beet. Is so naby dat sy liggaamshitte haar soos vloeibare sonskyn deurweek.
Doef. Sy sweer haar hart het weer gebokspring.
Nonsens, stry haar verstand. Dit was die impak van jou botsing teen Mr Muscle. Geen senuvesels nie, onthou? Of was dit ’n truuk van haar geheue, ’n wrede herinnering aan hoe ’n gesonde hart op ’n mooi man moet reageer?
Want – laat sy nou maar eerlik wees – Franco Greeff is vir haar ’n besonder mooi man, anderster gesig en al. Sy het vergeet hoe mooi: ná haar operasie het sy berigte oor hom en Sheralize vermy. Nogal ’n uitdaging, hul gesigte was op al wat TV-kanaal en voorblad was. Foto’s van gelukkiger tye: op hul troudag, by die Silwerskermfees, stralend van trots op hulle babadogtertjie …
Onthou is ’n skoot yswater in haar gesig. Sy los die vuisvol T-hemp waaraan sy steeds klou en wriemel uit sy arms. “’Skuus, ek het my balans verloor.”
“Huh-uh, ek het jou omgetrek.” Sy tongpunt glip oor sy lippe. “Ek en Kaptein het nie ’n great eerste indruk gemaak nie, het ons? Moet seblief nie ry voor jy Audrey ontmoet het nie. Jy sal van háár hou, ek belowe.”
Hoekom is hy so bang sy gaan ry? En dink hy sowaar sy hou nie van hom nie? Is suksesvolle akteurs nie veronderstel om vroulike bewondering as hul geboortereg te aanvaar nie? Of geld dit nie vir sepieskurke nie?
“Ek verwilder nie so maklik nie.”
Nie? vra haar verstand. Want hier flikker gevaarliggies. Lam bene? Onverklaarbare hartkaperjolle? ’n Vel wat gloei asof sy vingers haar gebrandmerk het? Gevaartekens.
Vergeet dit, sy bly tot haar kontrak Desember verstryk. Teen daardie tyd het sy hopelik ’n fraksie van haar skuld aan Sheralize terugbetaal. Enne, nuusflits: Haar vel is gevoelig omdat Franco haar nie soos ’n kristalvaas gehanteer het toe hy haar regop wou hou nie. Dis ook hoekom sy teen hom moes aangeleun het, om haar ewewig te herwin.
Fokus, Mienke.
“Waar steek jy Audrey weg?”
“Sy’t gaan skulpies optel saam met haar peetpa, ons het nie geweet presies hoe laat om jou te verwag nie.” Hy frons op na die granietlug. “Ek weet, dis nie strandweer nie. Ma’ sy’t so mooi gevra, en ek hét haar warm laat aantrek.”
Oukei, oukei, sy was verkeerd, hy is nie ’n afwesige pa nie. Onseker, ja – waarskynlik oorweldig – maar sy hart is op die regte plek.
“Montessori-onderwyseresse is groot voorstanders van skulpies optel in enige weer. ’n Leersame aktiwiteit.”
Hy flits ’n glimlag en beduie na ’n klipgebou. “Bêre sommer jou kar. Jy kan langs die bike parkeer.”
Haar deurgesitte boude protesteer toe sy weer agter die stuur inskuif. In die kantspieël sien sy hom ’n afstandsbeheerder uit sy sak haal. ’n Ry deure vou soos reusevlerke uit die muur.
Surrealisties.
Die gevoel van onwerklikheid neem toe wanneer sy die sinistere vloot voertuie gewaar, almal gitswart en blinkgepoets. ’n Moewiese Mercedes-viertrek wat soos ’n pantserwa lyk. ’n Lean, mean Harley Davidson. Drie identiese Range Rovers. Die James Bond-temaliedjie speel in haar kop: “Doe doe doe-doe”.
Skynbaar het haar stowwerige geel karretjie ook bedenkinge oor sulke stalmaats. Dit hik en stotter en wil-wil vrek. Mienke trap die petrolpedaal, en die enjin brul gepynig. Oeps. Nou net die motorfiets skraap, dan’s haar vernedering volmaak.
“Laat ek vir jou intrek,” bied Greeff aan.
“Nie nodig nie.”
“Oppas
