voor?” vra Stefan vir haar.
Sy stem in om my motor te laat regmaak sodat ons nie die versekering hoef te gebruik nie. Dus sal nie my ma of die vrou se man hiervan hoef te weet nie. Ek is so dankbaar. My kar sal reg wees voordat ek Juniemaand vir my ma in Johannesburg gaan kuier.
“Bly nou van jou foon af wanneer jy bestuur,” sê Stefan vir haar.
Die vrou glimlag skaam en klim tevrede in haar motor en ry stadig weg.
“Is jy seker jy’s oukei?” vra Stefan besorg.
Lyk my Stefan is lus om vandag “ridder op ’n wit perd” te speel. Hy beter net nie dink ek moet hom vir ewig dankbaar wees nie. Ek het mos aangebied om self die gemors uit te sorteer. Ek moet erken ek sou dit dalk nie so goed soos hy kon doen nie.
“Ek is regtig oukei,” stel ek hom gerus.
“So, waarheen was jy op pad toe jy soos ’n maniak gery het?” vra Stefan, sy spierwit glimlag tergend.
“Ek het g’n soos ’n maniak gery nie,” antwoord ek vies, maar hy lag lekker. “Ek was op pad om vir my ’n milkshake te gaan koop, dit was soort van ’n noodgeval.”
“Nou wie is ek om tussen ’n meisie en haar milkshake te kom?” sê hy ernstig. “Kom ek stick jou, die suiker sal jou goed doen,” sê Stefan en wys in die rigting van sy Jeep wat langs die pad geparkeer staan.
“Oukei, maar net ’n milkshake,” sê ek onseker. Asof Stefan Bruwer in elk geval vir my iets meer as ’n milkshake sou aanbied. Soos sy hart byvoorbeeld. Nie dat ek enigiets van hom sal aanvaar nie. Ouens soos Stefan is gevaarlik. Vra my, ek weet. Hulle loop oor meisies se harte en besef nie eens watse chaos hulle agterlaat nie.
’n Mens sou dink een van die vereistes om by Maties te swot is om eers vir Stefan te date, soos die meisies na hom toe stroom. Maar Stefan is ’n cool ou. ’n Goeie vriend. Hy laat my op my gemak voel. Desember op Paternoster het ons nie op ’n goeie voet afgeskop nie, maar toe hy sien ek hou ook van PlayStation, en ek weet wat ek doen, het ons goed oor die weg gekom. Maar hy is net té lief vir meisies, die tipiese poppe.
Ek het ’n sewejaarplan en ek is trots daarop. Eerstens wil ek skool klaarmaak, dan universiteit toe om B Pharm te swot vir vier jaar. Daarna moet ek my twee jaar gemeenskapsdiens doen en dan eers sal ek weer ’n verhouding oorweeg. Buitendien is een geknakte ego genoeg om my ’n leeftyd te hou. Geen man sal ooit weer oor my hart dans nie, daarvoor sal ek sorg.
“Waar’s jou sleutels, dan trek ek gou jou kar uit die pad uit?”
Ek voel in my jeans se sak vir my sleutels, maar besef dis seker nog in die kar.
“Ek dink dis nog in my kar,” sê ek en Stefan stap oor die straat. Ek staan op die sypaadjie en kyk hoe hy my kar parkeer en weer oor die straat aangedraf kom.
Ek kan nie help om op te let hoe goed versorg Stefan altyd is nie. ’n Kruising tussen ’n jock en ’n metroman. Bruin hare in ’n moderne styl gesny, Levi’s wat perfek pas en ’n dun V-nek trui waarvan die moue opgetrek is. Sy sterk voorarms duidelik sigbaar.
“Goed, kom ons gaan,” sê hy. “Ek sal jou netnou weer hier aflaai, ons ry sommer met die Jeep.”
“O … oukei,” sê ek huiwerig, maar stap agter hom aan. Stefan druk die knoppie op sy afstandbeheer en die deure glip oop. Hy stap na die passasierskant waar ek moet inklim, maar voordat hy vir my die deur kan oopmaak, spring ek hom voor.
“Ek is nie ’n invalide nie, ek kan self my deur oopmaak,” keer ek.
Stefan pers net sy lippe saam. Ek sien hy wil iets sê, maar bly eerder stil. Hy stap om na sy kant en klim in.
“Oukei, waarheen nou?” vra hy.
“Sommer JJ’s hier om die draai,” sê ek en beduie waarnatoe hy moet ry.
Buite JJ’s is die parkeerterrein nogal vol. Die stad woel soos ’n byekorf vandag.
Stefan ignoreer die ander mense wat staan en wag vir tafels en kry vir ons sitplek toe twee mense net opstaan om te loop.
“Ek dink ons het so pas iemand se tafel gesteel,” sê ek bekommerd.
“Ag wat, hulle sal daaroor kom, hierdie is mos ’n noodgeval, of hoe?” sê hy en glimlag vir my.
Die kelnerin bring vir ons spyskaarte. Ek skuif myne vorentoe sonder om dit oop te maak.
“Ek wil net ’n grondboontjiebotter-milkshake hê, asseblief,” sê ek vriendelik vir haar.
Haar bruin oë is heeltyd op Stefan gerig. Ek dink ek gaan naar word. Noudat ek so om my kyk, besef ek hoe vol verliefdes die wêreld is. Oral is mense wat hande vashou en in mekaar se oë staar of in hul maats se ore fluister. Arme Kupido werk behoorlik oortyd.
“Ek sal net ’n sjokolade-melkskommel vat, dankie,” sê Stefan en gee vir haar die spyskaarte terug.
“Dankie dat jy my netnou gehelp het, maar dit was regtig nie nodig nie,” sê ek verleë. Ek wil beslis nie hê Stefan moet dink ek kan niks vir myself doen nie.
“Geen probleem, ek is net bly ek was daar om te help.”
Stefan se selfoon lui en hy haal dit uit sy jeans se sak. Hy staar vir ’n oomblik na die skerm en druk dit dan dood. Hy trek sy hande senuweeagtig deur sy hare voordat hy sy elmboë op die tafel sit.
“Wat doen jy in elk geval in die stad vandag?” probeer ek ’n gesprek aanknoop.
“Ek …” sê hy toe sy selfoon weer begin lui en die gesprek onderbreek. Die naam Surette flikker op die skerm. Stefan druk dit net weer dood.
“Ek was op pad om ’n nuwe branderplank te gaan koop. Miskien kan jy saam met my gaan,” sê hy.
Ek antwoord hom nie. Ek dink nie ’n inkopiesessie saam met Stefan is ’n goeie idee nie. Ek moet buitendien gaan leer.
“Lyk my iemand soek jou dringend,” sê ek en beduie na sy foon wat so pas weer begin lui het. Meer soos iemand soek jou lyf seker dringend, maar ek sê dit nie.
“Ag, dis niemand belangrik nie,” sê Stefan en sit sy foon af.
“Hoe was die game gisteraand?” vra hy geïnteresseerd.
“Baie cool, as jy kans kry moet ons ’n bietjie aanlyn speel.”
Stefan knik. Die kelnerin bring ons milkshakes op ’n skinkbord en sit dit voor ons neer. Sy gooi amper Stefan s’n op sy skoot uit van senuwees.
“Shame, jy maak die girls se knieë lam,” sê ek en lag toe sy wegstap.
“Behalwe joune,” sê Stefan.
Sy opmerking vang my onkant.
“Beslis nie myne nie,” beaam ek en glimlag koeltjies. Maar ek voel hoe my wange in rooi vlamme uitslaan. Ek het myself belowe geen ou sal my ooit weer charm met ’n oulike glimlag of simpel praatjies nie.
Ek spot altyd en sê ék is die een vir my. Dit is presies hoe ek beplan om dit te hou.
