in die Paarl, is daar vir Nadia geen sin daarin om langer in die Kaap te vertoef nie.
Haar motortjie is behoorlik tot teen die dak gelaai toe sy twee weke vroeër as wat sy verwag het die pad na De Meer vat. Linne, breekgoed, potte en panne, klerasie, skilderye … hope goed. Nugter weet hoe ’n mens dit regkry om so baie dinge so vinnig op te gaar, dink sy by haarself toe sy met die verkeer saamsmelt. Want voor die hofsaak, toe sy en Johny in een van mevrou Koen se huurkamers gewoon het, het sy feitlik niks besit nie.
Johny … Sal sy weer by hom aanry? Nee, besluit sy. Liewer nie. Dis asof haar skuldgevoel effens aan die taan is. Hoekom sal sy dit nou weer aanwakker deur hom te besoek?
Sy is tog nie werklik iets aan hom verskuldig nie. Eintlik behoort sy hom ook te haat, soos Joan. As dit nie was vir daardie noodlottige nag nie, sou hy haar ook finansieel geruïneer het soos vir Joan. As sy maar net vooraf gewaarsku was! Of as sy net minder naïef was en op die tekens gelet het. Dit was daar, reg van die begin af. Maar sy was so verlief dat sy niks raakgesien het nie. Die dag van hul eerste ontmoeting doem ineens weer helder in haar gedagtes op. Die aantreklike man wat sy in die restaurant op George bedien het. Liefde met die eerste oogopslag, het sy haar verbeel. Hy was alles wat ’n meisie kon verlang: tall, dark and handsome. Sy donker oë was vol bewondering toe hy met haar ’n geselsie aanknoop. Hy het gewag tot die restaurant sluit, en haar toe in ’n swierige rooi sportmotor na die kamer geneem wat sy toe nog gehuur het.
Sy het gevra of hy wil binnekom vir koffie. “Ek was bang jy vra my nie,” het hy gelag.
Hy sal net vir ’n dag of wat in George wees voordat hy moet teruggaan Port Elizabeth toe, het hy haar ingelig. Sy sakebelange daar hou hom baie besig. Hy is onder andere die eienaar van ’n juwelierswinkel, ’n hotel en ’n tekstielfabriek.
So ryk, maar so plat op die aarde, het sy gedink. Want in teenstelling met sy motor, die duur horlosie aan sy arm en goue ketting om sy nek, was sy klere niks om oor huis toe te skryf nie. ’n Verslete, verbleikte denimbroek en ’n swart T-hemp wat beslis beter dae geken het.
Sy was op haar gemak by hom, en kort voor lank het hy alles van haar geweet. Van haar kinderdae, haar tyd in die Kinderhuis, en van oom Jacques en tannie Mercia de Lange wat hulle so oor haar ontferm.
Hy het eers vieruur die oggend aanstaltes gemaak om te ry. Op sy horlosie gekyk en gesê hy wens hy kon die hele nag by haar bly. Toe het hy haar opgetrek uit haar stoel en haar gesoen. Haar eerste werklike soen deur ’n man. Haar kop het geduisel en sy het half geskrik vir die emosies wat dit in haar ontketen. Maar toe hy met ’n fluisterstem vra of sy saam met hom bed toe sal gaan, het sy gesê dis te gou, sy het nie ondervinding van sulke dinge nie.
Hy is weg met die belofte dat hulle mekaar gou weer sal sien. ’n Week later het hy weer by die restaurant opgedaag. Hy het vir haar ’n stringetjie egte pêrels en bypassende oorbelletjies saamgebring. Toe neem hy haar weer na haar blyplek.
Daar aangekom het hy die deur gesluit, die gordyne dig toegetrek, haar opgetel en op die bed gaan neerlê. Sy het halfhartig teëgestribbel toe sy onthou het van pa-Kerneels se onaardse geluide, die gekraak van die bed, en ma-Anna wat sugtende voor haar kamerdeur verbyslof na die buitetoilet. Maar Johny het haar protes met soene gesmoor en gesê sy durf hom nie langer straf nie. Sy was nog nie vir een oomblik uit sy gedagtes sedert hulle ontmoet het nie.
Die volgende dag is sy apteek toe om skaam-skaam pille te gaan koop om te keer dat sy dalk swanger raak, al het hy gesê hulle trou binnekort. Hy moet net eers teruggaan Port Elizabeth toe om na sy sakebelange te gaan omsien.
’n Paar dae later het hy weer opgedaag en vir haar ’n goue vriendskapsring saamgebring. Hulle het lekker gelag oor sy skatting wat so sleg was, en toe het hy die ring in sy sak teruggesit om dit eers by sy juwelierswinkel te laat kleiner maak.
Die volgende dag het sy na haar eie woonstelletjie verhuis. Tannie Mercia het haar kom help met die ophang van die gordyne en rangskik van die meubels.
Johny het twee weke later opgedaag, en vertel hoe woes dit die afgelope tyd met hom gegaan het. Boonop het sy motor gebreek net toe hy ’n kansie kry om vir haar te kom kuier, dié dat hy sommer een van sy werkers se skedonk geleen het. Hy kon nie wag vir die herstel van sy motor nie, want hy het eenvoudig te veel na haar verlang.
Hierdie keer het hy ’n diamanthangertjie en bypassende oorbelletjies vir haar gebring. Die vriendskapsring het hy ongelukkig verloor. Toe hy die volgende oggend vertrek, het hy gesê wanneer hy weer kom, moet hulle trou. Hy kan nie langer sonder haar lewe nie.
Sy het op wolke geloop. Maar ’n maand het verbygegaan. Haar hart wou breek. En toe beland tannie Mercia en oom Jacques boonop in ’n ongeluk onderweg na Pretoria. Albei op slag dood. Dog, die dag ná die begrafnis bel Johny. Hy het Kaapstad toe verhuis, en sy moet so gou moontlik by hom aansluit. Hy het klaar vir haar werk daar by ’n restaurant gekry.
Nadia gee ’n suggie en trap die brandstofpedaal ’n bietjie dieper weg. Maar dit keer nie haar gedagtes nie. Sy onthou hoe sy inderhaas haar woonstelhuur opgegee het. Haar meubels en alles wat sy bymekaargemaak het, het sy verkoop, en op ’n vliegtuig geklim Kaap toe. Soos afgespreek het sy op die lughawe ’n taxi gehuur om haar na Johny se blyplek te neem, want hy moes ongelukkig by ’n belangrike vergadering wees.
Sy was verbaas toe die huurmotor in ’n minder gegoede buurt voor ’n bouvallige huis tot stilstand kom. Maar toe gewaar sy Johny waar hy haastig na haar toe aangestap kom. Hy het sy arms oopgemaak en haar so hartstogtelik ten aanskoue van die huurmotorbestuurder gesoen dat sy eintlik ’n bietjie skaam gekry het. Toe het hy haar twee swaarste tasse opgetel en dit begin aandra na die bouvallige huis.
Sy het gedink hy sou vir die taxi betaal, maar het geglo hy het net vergeet. Sy het haar beursie uitgehaal en die man betaal. Die ander twee tasse opgetel en by Johny op die stoep aangesluit. Toe al moes sy die gevaartekens gelees het, maar sy het nie. Sy verduideliking het so logies geklink.
Hy was baie jammer dat hulle nou noodgedwonge vir ’n tydjie in een van mevrou Koen se kamers sal moet tuisgaan. Dít in so ’n swak buurt. Maar daar is ’n tekort aan behuising in die stad, en dis al wat hy kon kry. Dit sal egter net vir ’n maand of wat wees, want die huis wat hy besig is om vir hulle te bou, sal binnekort klaar wees.
Sy was verras en in ekstase. “Wanneer gaan jy die huis vir my wys?” wou sy weet.
“Jy sal jou nuuskierigheid moet beteuel. Ek gaan hom glad nie vir jou wys voordat hy nie kant en klaar is nie,” het hy laggend gesê. “Eers dán mag jy hom sien. En dan gaan ons saam meubels koop, gordyne en al daardie dinge.”
Haar moed wil haar amper begewe toe Nadia die huis, nou háár huis, op De Meer binnegaan en sy alles meer aandagtig bekyk. Die meubels mag antiek wees, maar die stoele en bank in die sitkamer se kussings is gehawend. Die binnemure en deure kort verf, en die vloere sal ook aandag moet kry. Om nie te praat van die dak, buitemure en tuin nie!
Sy val sommer dadelik weg met die skoonmaak van een van die kamers sodat sy slaapplek kan hê vir die nag. Veel verder as dit vorder sy nie, want toe sy haar kom kry, is die donkerte al besig om toe te sak. Sy glo toe sy in die bed klim dat sy vas en droomloos sal slaap, want sy is behoorlik pootuit. Maar …
’n Donderende gehamer aan die voordeur maak haar wakker. Sy onthou dadelik van die aanranding op die bejaarde egpaar laer af in die straat ’n week gelede. Sy haal vinnig Johny se pistool uit die bedkassie. Dis die eerste keer in haar lewe dat sy ’n vuurwapen in haar hand hou, maar miskien dien dit as afskrikmiddel.
“Maak oop die blerrie deur, of ek skop hom oop!” Sy laat sak die pistool. Dis Johny. Weer dronk of bedwelm. Hy strompel die huis binne
