En ek bring my dogtertjie saam.”
“Dis reg so. Moenie bekommerd wees nie. Dokter Strydom is bekwaam. Ons kom reg.”
Net ’n paar minute later kom Marda die spreekkamer binne. “Is Wilhelm terug?” vra sy sonder om eens te groet.
“Nee, hy het nou net gebel om te sê sy gewese vrou is oorlede. Hy gaan vir haar roudiens wag.”
“Oorlede! Regtig?”
Nadia knik haar kop en wonder of dit regtig blydskap is wat sy op Marda se gesig sien.
“Hm, dan is hy nou …” Sy swyg. “Weet jy wanneer die roudiens is?”
“Daar is nog nie ’n datum bepaal nie.”
“Haai, dit val my nou by, hy’t mos ’n kind. Wat gaan nou van háár word?”
“Hy bring sy dogtertjie saam hierheen.”
“O. Dis gaaf. Sy kan dan bedags by my bly. Dan is sy uit sy pad wanneer hy werk, en het my kinders sommer ’n speelmaatjie ook.”
“Moet ek vir u ’n afspraak maak by dokter Strydom?”
“Nee, dankie. Ek het net gou kom kyk of Wilhelm nog nie terug is nie. Sê my, wat dink jy van hom?”
“Ek dink dokter Strydom is bekwaam en –”
“Ek praat van Wilhelm, nie van dokter Strydom nie. Hy is ’n aantreklike man, nè?”
“Dokter Louw … Ek het hom nog nie só in oënskou geneem nie, mevrou. Wat my aangaan, is hy net my werkgewer.”
“Dis wat hy vir my ook gesê het. En dit beter so bly, want die meisie wat my en Wilhelm se vriendskap ruïneer, sal met mý te doen kry.”
Toe sy omdraai en wegstap, kyk Nadia haar kopskuddend agterna. ’n Duideliker waarskuwing kon sy nie gekry het nie. Arme Wilhelm. Dis geen wonder hy probeer Marda om elke hoek en draai ontduik nie. Die middag ná werk toe sy by die huis kom, hoor sy al van haar tuinhekkie af die telefoon lui. Sy begin sommer drafstap toe dit by haar opkom dat dit Dimitri kan wees.
Maar dis nie Dimitri nie, dis Dewald Duvenhage. En toe hy vra of sy vir die aand tuis gaan wees, kry sy nie kans om te wonder oor die gevoel van teleurstelling wat sy ervaar nie, want sy moet hom antwoord.
“Ja. Het u nuus oor my weldoener? Is hy –”
“Sal dit reg wees as ek so oor ’n uur daar by jou ’n draai kom maak?” knip hy haar vraag kort.
“Ja. Maar mag ek vra in verband waarmee jy my wil sien?”
“Kom ons laat dit tot ek daar is. Sien jou later.” Dis vir Nadia asof haar verstand vassteek. Sy is seker daarvan dis hierdie keer nie net ’n welwillendheidsbesoek nie. Hy het ernstig geklink. Haar weldoener … is hy dood? Of het hulle dalk uitgevind die geld van die weldoener was nie vir háár bedoel nie?
Wat word van haar as sy dit moet terugbetaal? Die huis sal verkoop moet word. Waar gaan sy dan bly? Dit kom nou daarvan as ’n mens op so ’n onsekere voet allerhande dinge aanvang!
Haar senuwees is omtrent gedaan toe Dewald opdaag. Maar hy is nie haastig om te vertel wat hy op die hart het nie. Hy ontwyk haar vrae tot hulle eers in die sitkamer met ’n koppie koffie in die hand sit.
“Ek weet nie hoe die nuus jou gaan affekteer nie,” sê hy dan. “Daarom het ek besluit om dit self aan jou te kom oordra. Johny is verlede nag oorlede.”
“Johny?”
“Ja.”
Dis asof sy woorde nie by haar wil insink nie. Johny is dood. Sy proe ingedagte aan die koffie. Probeer hom onthou soos hy gelyk het voor … Maar dis net die prentjie van sy kwylende mond en starende oë wat voor haar geestesoog opduik.
“Hy’t niks gesê voordat … hy oorlede is nie?” vra sy oorbodig.
“Nee.”
Sy proe weer aan die koffie. “Het daar nog geen naasbestaandes van hom na vore gekom nie?”
“Nie sover ek weet nie. Ons kon dan nie eens vasstel of sy identiteit eg was nie. Maar ek dink dis beter dat hy dood is. Om jou onthalwe ook.”
“As ek betaal vir … wel, dat hy darem in ’n ordentlike kis begrawe word, sal u dit kan reël?”
Hy frons effens. “Ja, maar hoekom wil jy dit doen? Het jy nog ’n gevoel vir hom, Nadia?”
Sy skud haar kop. “Nee, maar hy kon tog nie net sleg gewees het nie. Miskien het daar iets in sy lewe gebeur wat hom laat ontspoor het.”
“Soos wat?”
“Hoe sal ons weet? Sy kinderdae kon dalk ongelukkig gewees het. Ongelukkiger as myne.”
Hy plaas sy leë koffiekoppie terug op die skinkbord. “Dankie, die koffie was lekker. Ek sal kyk wat ek oor jou wens aangaande ’n ordentlike kis kan doen.”
“Dankie. Ek sal al die onkostes betaal, vir jou moeite ook. Stuur my maar net ’n rekening. Wanneer gaan jy terug Kaap toe?”
“Ek ry môreoggend terug.”
“Het jy spesiaal hierheen gery om my te kom sê van Johny … dat hy dood is?”
“Ja. Ek was bang dit ontstel jou.”
“Dit ontstel my. Ek het tog maar nog altyd vaag gehoop hy word gesond, sodat hy self vir die wêreld kan verduidelik wat daardie aand gebeur het.”
“Jy glo tog nie hy sou die waarheid praat nie?”
Sy los ’n suggie. “Nee, hy sou seker nie.”
“Gaan dit al beter met jou drome, of kry jy nog daardie nagmerries?”
“Dit gaan beter. Heelwat beter. Ek droom darem nou al van ander dinge ook.”
“Soos wat?”
“Ag, sommer lawwe, verspotte dinge,” sê sy vinnig. “Gaan jy hier by my oorslaap?”
“As jy vir my slaapplek het, sal ek. Maar as dit moeite is, kan ek op George gaan slaap.”
“Jy is welkom. Ek het darem ’n ekstra kamer.”
Hulle gesels tot laataand. Sy vind dit maklik om met hom te praat, want hy ken immers haar hele geskiedenis. Maar toe hy voorstel dat sy hom op sy naam moet noem, struikel sy oor haar woorde. “Ek sal eers aan die gedagte gewoond moet raak. Jy sal my moet tyd gee om te oefen.”
Hy lag. “Wel, ek hoop jy slaag spoedig in jou oefening.”
Daardie nag word sy egter van nuuts af geteister deur nagmerries oor Johny en die hofsaak.
Toe sy Dewald die volgende oggend daarvan vertel, raai hy haar aan om weer vir berading te gaan, maar sy skud haar kop. “Nee wat, ek sal wel daaroor kom. In die eerste plek sal
