sy het vroeër as gewoonlik opgestaan, gedagtig daaraan dat sy vir Dewald ontbyt wou maak. Genoeg tyd om gou Dimitri se tuin te gaan natmaak, besluit sy. Want sy het die vorige dag gesien die blommetjies in die voortuin is besig om te verwelk.
Twee dae later toe sy by die spreekkamer kom, wag Wilhelm en sy dogtertjie al daar op haar. “Ek hoop nie jy gee om dat ek Sonja saamgebring het werk toe nie,” sê hy. “Ek sal so gou moontlik vir haar ’n oppasser soek. Ons het ’n oponthoud op pad gehad en gisteraand elfuur eers by die huis gekom.”
“Ek sal soet wees,” sê die meisietjie kordaat toe Nadia na haar kyk. “Pappa het gesê ek mag nie vir tannie pla nie.”
“Ek glo jy gaan soet wees,” sê Nadia met ’n glimlaggie. “Wat het jy in daardie sak?”
“Dis my speelgoed, tannie.”
“Gee die sak vir my, dan sit ons dit hier agter die toonbank. Hier is ’n lekker sagte mat waarop jy kan speel.”
“Hopelik sal dit net vandag wees,” sê Wilhelm. “Ek het uit Johannesburg gereël vir iemand wat van môre af by my huis na haar sal omsien. Dis ’n jong meisie van Vissersbaai, maar ek het haar nog nie ontmoet nie. Ek glo darem ons sal regkom. Hoe lyk die afspraakboek?”
“Vier mense. En mevrou Kotze het gevra dat ek haar moet bel sodra u terug is.”
Hy slaak ’n sug. “Hoekom moet jy haar bel? Is sy siek?”
“Sy’t nie gesê waaroor dit gaan nie. Sy was twee keer hier, maar wou nie dokter Strydom sien nie.”
Hy staar haar ’n wyle stip aan. “Hoekom lyk jy so … anders? So moeg en bedruk?”
“Ek? Ag, dis maar sommer.”
“Was dit só moeilik om die spreekkamer te hanteer? Of is daar iets anders?”
“Nee, dit het niks met die spreekkamer te doen nie. Ek het net gehoor Johny is oorlede.”
“Johny? O, daardie man! Hoekom ontstel die nuus jou? Jy’s tog seker nie meer lief vir hom nie?”
“Nee, maar … Ag, jy sal nie verstaan nie. Ek verwyt myself maar nog steeds dat ek hom met die pistool gedreig het.” Sy is nog besig om hom te vertel van die besope toestand waarin Johny was toe Marda die spreekkamer binnekom.
Sy val dokter Louw behoorlik om die hals. “Jy kan nie glo hoe bly ons is dat jy terug is nie,Wilhelm. Dis só goed om jou weer te sien!”
En toe sy die kind sien, is daar geen keer aan haar nie. “Ag, is sy nie te oulik nie! Sy lyk vreeslik baie na jou, Wilhelm. Het sy nie die mooiste oë nie! Gaan sy nou by jou kom bly?”
“Ja.”
“Sy kan bedags by my kom bly terwyl jy werk. Ek sal mooi na haar kyk.”
“Ek het reeds gereël met iemand wat bedags na haar sal omsien.”
“Met wie?”
“Met ’n meisie van Vissersbaai.”
“Het sy enige ondervinding as kinderoppasser?”
“Haar ma is dood toe sy sestien jaar oud was. Daarna het sy die hele huishouding behartig, en haar boetie en sussie versorg tot hulle begin werk het.”
“Hoe oud is sy dan nou?”
“Ek het haar nie gevra nie. Ek skat so vier en twintig of vyf en twintig.”
“O, maar dan gaan dit mos nie werk nie, Wilhelm. Dit sal mos ’n geskinder afgee.”
“Waarmee kan ek help?” ontwyk hy ’n antwoord.
“Ag, dis sommer net ’n krapperigheid in my keel. As jy net kan seker maak ek het nie dalk iets ernstigs onder lede nie.”
Nadia glimlag stilweg toe hulle die ondersoekkamer binnegaan. Arme Marda, as sy moet weet wat Wilhelm van haar vrypostigheid dink!
Sy kom gou agter Sonja is ’n soet en gehoorsame meisietjie. En sy weet hoe om haarself besig te hou met die speelgoed.
Die middag toe die spreekkamer sluit, bedank Sonja haar ewe plegtig. “Dankie dat ek hier by tannie kon speel. Maar ek sal tannie weer sien, nè?”
“Ja, ek glo so, Sonja. Dit was vir my lekker om jou hier te hê.”
“Sy moet volgende jaar skool toe gaan,” sê Wilhelm nadat Sonja met haar sak speelgoed motor toe gehardloop het. “Ek gaan haar hier op Vissersbaai in die skool sit. Haar stiefpa … Ek glo hy is verlig om verlos te wees van haar. Daar was deurgaans nooit veel liefde van sy kant vir Sonja nie. En aangesien ek haar wettige vader is en nog altyd vrye toegang tot haar gehad het, behoort daar ook nie van die owerhede se kant probleme te wees om haar vir goed in my sorg te plaas nie.”
Toe Nadia huis toe ry en Dimitri se motor in sy erf sien staan, mis haar hart onverwags ’n slag. Maar sy kan kwalik haar teleurstelling onderdruk toe hy nie uitkom om haar te groet nie. Dit sou tog net goeie maniere wees. Of is dit eintlik haar plig om hóm te gaan welkom heet?
Dat iets so simpel en eenvoudig haar sowaar uit die slaap kon hou, dink sy die volgende oggend onvergenoeg en ergerlik toe sy klaarmaak om werk toe te gaan. As hy dan nie beter maniere kan toon nie, sal sy dit doen! Toe gaan klop sy doelbewus aan sy voordeur.
Hy is duidelik nog deur die slaap toe hy die deur oopmaak. “Môre!” Hy loer vinnig op sy horlosie. “Wat is fout?”
“Daar’s nie fout nie. Ek is op pad werk toe, maar wou darem net gou kom sê: Welkom terug.”
“Hoekom gaan jy dan vanoggend só vroeg werk? Of het my horlosie gaan staan?”
Sy loer ook op haar horlosie. “Dis al … O gaats, hoe laat is dit dan nou? Dié horlosie sê dis nou kwart oor sewe.”
“Dis wat myne ook sê.”
“Maar die wekker … Ek moes verkeerd gekyk het,” sê sy verleë, haar gramskap van flussies vergete. “Of hy moes ’n uur vroeër gelui het.”
“Wel, dit beteken jy het nog ’n uur voordat jy werk toe hoef te ry. Kom binne, dan drink ons koffie.”
Haar blik gaan vinnig oor sy kaal borskas en fris bene onder die oefenbroekie. “Nee, jy kan gaan terugklim in die bed. Ek wou net kom groet. Ek is jammer ek het jou gesteur.”
“Jy steur my glad nie. Ek het buitendien iets om jou te vertel.”
“Wat jy in die Kaap gaan maak het?”
“Nee, iets wat jóú raak. Ek het Engela raakgeloop. Engela wat destyds vir jou gesê het jy is ’n aangenome kind.”
“O?” Dit oorreed haar vinnig om sy aanbod te aanvaar.
“Ek sou haar nie herken het nie,” sê hy toe hy die ketel aanskakel. “Gister met my terugkoms van die Kaap af, het ek op Riversdal stilgehou vir brandstof. Die vulstasie was nogal besig, toe raak ek aan die gesels met ’n boer van die distrik. Toe ek vir hom sê ek is op pad De Meer toe, noem hy dat sy vrou ook as kind in
