raas Amelie voordat sy ook vir haar ’n drukkie gee. “Ek was so bly om te hoor jy sal betyds vir Kersfees hier wees.”
Natalie gee haar ’n klapsoen. “Hallo en geseënde Kersfees!”
“Ma en Pa kom eerste, ek het gister net by hulle gekuier,” lag Nicola en verkyk haar aan die twee vroue wat haar broers se harte gesteel het.
“Ons arme broers het darem nie ’n kans gehad met dié twee mooi girls nie,” sê sy vir René en beduie na Amelie en Natalie.
“Ja, foeitog, hulle voete is behoorlik onder hulle uitgeslaan.” René haak by haar in. “En ons is so bly, want nou het ons nog twee sussies bygekry.”
“Kom, kom, ons kan nie wag om te hoor wat jy die afgelope jaar aangevang het nie.” Amelie druk hulle voor haar uit. “Almal is al hier, ons het net vir jou gewag voor ons begin eet.”
“Francois het gelukkig jou motor hoor stilhou, anders het jy nou nog met daardie skinkbord gestoei. Hoe hy dit reggekry het om iets te hoor bokant die geroesemoes van stemme en die kinders se lawaai wil ek graag weet,” sê Natalie.
“My hande was so vol dat ek op pad was om die skinkbord op die grond neer te sit, toe Francois die deur oopmaak.”
Amelie se oë vonkel toe hulle op die stoep uitstap. Haar oë sak af na Nicola se kort rompie. “Goeie ding jy’t nie voor die man gebuk nie, anders het hy sweerlik sy tong vasgetrap. Baie sexy nommertjie wat jy aanhet.”
In die skielike stilte op die stoep klink Amelie se woorde hard en duidelik op.
’n Blos dreig om teen Nicola se nek op te klim en sy kyk verbouereerd op, vas in Francois se oë. Sy kan in die grond wegsak. Vinnig draai sy haar rug op hom. Hoe sy moes gelyk het, wil sy liewer nie weet nie – seker soos ’n eend wat onder die water duik, boude in die lug. G’n wonder die man het op sy tande gekners nie. O, aarde, sy skaam haar morsdood.
“Hallo, almal, geseënde Kersfees,” groet sy en buk af om haar pa en ma te soen, bly dat haar hare oor haar gesig val.
Haar broers kom vinnig nader.
“Hallo, Sus, jy was heeltemal te lank weg.” Neethling gee haar ’n stywe drukkie.
“Bly ons is weer voltallig.” Chris soen haar op die voorkop.
Terwyl sy gesels en drukkies uitdeel, bly sy oorbewus van die blonde man wat eenkant staan.
Dit is nie asof dit die eerste keer is wat sy Francois raaksien nie. Sy het wel nie baie met hom te doen gehad voor sy oorsee vertrek het nie. Hy het pas as geoktrooieerde rekenmeester in die Paarl begin werk toe sy weg is.
Die langste wat sy nog met hom gesels het, was op Neethling en Natalie se troue en dit was om hallo te sê. Tydens die een of twee Sondagkuiers by Amelie en Chris voor sy weg is, was hy gewoonlik by die mans en het hulle nooit regtig gesels nie.
Chris slaan sy arm om haar skouers. “Jy het so baie gemis in die jaar wat jy weg was. Kyk hoe groot is ons kinders al.” Hy beduie na waar die spruite buite op die gras speel.
Nicola lag en sit haar handsak op ’n stoel neer sodat sy albei haar hande vir haar kamera kan gebruik. Kinders is vir haar ’n bron van inspirasie. Sy kan nie wag om deur die foto’s te gaan wat sy die afgelope jaar geneem het nie. Van al die gesigte wat sy afgeneem het, is dit die kinders s’n wat sy onthou, veral die heel kleintjies wat nog onbevange lag voor hulle hartseer leer ken.
Maar dis ook die eindelose hartseer juis op kindergesiggies geëts wat haar keer op keer so ontstel het – iets wat sy nooit sonder haar kamera sou oorleef het nie.
Neethling tel sy dogtertjie op en bring haar nader.
Nicola glimlag breed. Sy het Mila nog net op foto’s gesien.
“Dis jou tannie Nicola,” sê Neethling. “Sy het oorsee foto’s geneem toe jy gebore is en het nog nie kans gehad om jou vas te hou nie.”
Die dogtertjie het ’n bloedrooi tutu aan. “Ons lyk amper eenders,” lag Nicola en steek haar hande versigtig uit na Mila.
Sy word lank en ernstig beskou voordat die dogtertjie haar armpies uitsteek.
Nicola sak terug op haar bene en lig die kind hoog in die lug. “Jy lyk soos jou mooi mamma, dankie tog,” terg sy, en die kleintjie kraai soos sy lag.
2
Francois keer sy rug op die prentjie op die gras. Wat de hel? Dis ’n girl by kinders, hoekom voel sy vel nou te klein vir sy lyf? Hy is soos ’n verliefde tienerseun wat sy oë nie van die vroumens kan afhou nie. Hy het haar motor hoor stilhou, ja, maar dis nie asof hy vir haar gewag het nie, demmit. Dis net …
Hy vat ’n groot sluk bier en kreun amper hardop. Dis verdomp presies wat hy gedoen het. Die vroumens is op sy brein vandat hy haar die eerste keer gesien het. Daarom het hy gesit en wag om die geluid van haar motor te hoor, en daarom weet hy presies hoe lank sy weg was.
En dis nie asof hy kruisies deur die datums op ’n almanak trek nie, hy weet eenvoudig net. Iets diep binne-in hom weet hoeveel tyd verloop het vandat hy die langbeen-meisiekind met die donker hare en kamera om die nek laas gesien het. Daar was verlede jaar ’n vreemde gemis, ’n gemis wat veral tydens die Meyers se Sondagetes gevoel is. Sy oë het maar altyd bly soek na die meisiekind met die kamera om haar nek.
“Francois!” roep sy suster, en hy kyk op.
Sy beduie na Nicola wat met Chris en Amelie se jongste, klein Dewald, op haar heup in die huis ingestap kom. “Ons gaan solank die kos uitdra, wees so nice en help seblief vir Nicola om haar Kersgeskenke uit die motor te laai?”
Amper moedeloos knik hy in sy suster se rigting en stap agter Nicola aan, sy oë op haar lang bruingebrande bene, haar sitvlak wat so netjies in die dekselse rooi rompie pas. Sy gesels land en sand met Dewald en is heel waarskynlik salig onbewus van hoe die seunslyfie die rooi rompie nog hoër optrek.
Hy lig sy kop en kyk op na die dak terwyl hulle in die gang af beweeg.
“… van ’n bal?” hoor hy haar vra.
Dewald knik heftig. “Bal.” Hy vat aan Nicola se lang hare.
“Wel, ek het vir jou een gekoop …” Sy wip haar heup sodat sy die seuntjie hoër teen haar kan opskuif. Hy het sy suster en Amelie dieselfde beweging al ’n honderd keer sien doen, maar hierdie wip het ’n vuishou van begeerte reg op die krop van sy maag tot gevolg – die hoofrede heel waarskynlik die feit dat die rooi rompie nou nog ’n ent hoër opgeskuif het en meer van haar been sigbaar is.
Blik-bleddie-sem. Die vroumens gaan wragtig sy einde beteken voor hierdie Kersdag verby is.
Terwyl sy steeds met die seuntjie gesels, lig sy haar ander hand om die voordeur oop te maak.
Francois is nou reg agter haar. “Ek sal.” Hy steek sy hand uit om te help, maar toe sy hand om die knop van die deur sluit, is haar hand reeds daar.
Haar vingers fladder angstig onder syne soos ’n skoenlapper wat toegevou word. Hy los onmiddellik.
Sy maak die deur oop. “Ek sal regkom, dankie,” sê sy oor haar skouer.
“Natalie
