begin. Die fokus was nog altyd op die prins op die perd, die sletterige sekretaresse, die breë “vriend”-skouer om op te huil, maar nooit op my en jou nie. Wat dan nou van die individu? Die ander persoon is maar net ’n karakter in jou lewensverhaal wat hom of haar en die nuwe storielyn vanself “uitspeel”.
Die kuns van ware geluk in die lewe en in jou huwelik en sekslewe, en die hoofdoel van hierdie boek is om ontslae te raak van hierdie “vanself-liefde” en illusie van verliefdheid, en beheer te begin neem oor jou lewe sodat jy dit met gesonde keuses meer doelgerig kan bestuur.
Dit begin altyd met die EK
Ek het julle vertel van my en Janet se paradys-ontmoeting en ek twyfel of daar meer sprake van liefde met die eerste oogopslag kan wees as in ons geval. Hoewel dit vir ons gevoel en vir almal rondom ons gelyk het asof alles spontaan en vanself tussen ons gebeur het, is dit nie heeltemal waar nie.
Ons is in mekaar se “reeds bestaande paradyse” geplaas. Die vrug, die gevoel, die verliefdheid was dadelik beskikbaar, maar slegs omdat sekere dinge vooraf gebeur het. Dit is belangrik om te verstaan, so ook wat affairs betref. Geen affair gebeur net vanself nie. Dit voel dalk vir jou asof hierdie gevoelens en emosies vir hierdie skelmpie van nêrens en vanself in jou lewe opgeduik het, maar dit is nie waar nie. Julle het in mekaar se reeds bestaande paradyse ingeloop.
Janet het van jongs af geweet wat sy in ’n man soek. Sy het nie haar tyd gemors met enigiemand wat nie aan haar hoë standaarde voldoen het nie. En dit was nie asof daar nie ander mans (in daardie stadium seker nog seuns, want ons het baie jonk getrou) was wat in haar belanggestel het nie. Maar vir hulle almal het sy haar neus opgetrek en gedink “ek gaan nie my paradys oopmaak vir hierdie slang nie”.
Ek, aan die ander kant, het my voelers oral probeer uitsteek waar ek kon (hoewel my probeerslae maar baie amateuragtig was). Dankie tog vir die feit dat ek maar ’n skamerige introvertseuntjie was, anders sou ék die slang in die verhaal gewees het. Net voordat ek Janet ontmoet het, het ek uit ’n verhouding gekom wat baie van my happily-ever-after-fantasie-illusies verbreek het. Ek het die idee van “die een” laat vaar. Ek was so moeg om verlief te raak op elke nuwe meisie wat ek ontmoet het dat ek besluit het, ek gaan nou maar net in die bondel vry en basta met die hele konsep van “wag vir jou sielsgenoot”.
Op pad na hierdie einste partytjie het ek dit my missie gemaak om daardie aand lekker te vry, sommer met die eerste gewillige meisie. Ek het net gehoop sy sou mooi wees, maar ek was desperaat om ’n leemte te vul. Toe ek by die partytjie aankom, het ek sommer dadelik begin om my pick-up lines rond te gooi. Hulle moes almal duidelik gestink het, want die eerste drie meisies het my vinnig verwerp. Ek besluit toe om eers ’n blaaskans van my vry-met-enigiemand-missie te neem, aangesien verwerping nogal sy tol kan eis op ’n selfverklaarde casanova. En net toe ontmoet ek vir Janet en begin met haar praat. Sy het my voete onder my uitgeslaan. Ek het dalk gesoek vir ’n goedkoop, vinnige fling, maar toe kry ek ’n juweel van ’n vrou wat my lank laat wag het voordat ek haar mag gesoen het. (Ouers, leer dit tog vir jou kinders. Moenie dadelik met ’n oulike persoon vry nie. Laat hy daarvoor werk, want sodoende skakel jy al die skimmel uit.)
Janet, aan die ander kant, het voor ons ontmoeting besluit om haar enkelstatus te aanvaar en net op haar verhouding met die Here te fokus. En ek glo dit was die hoofrede hoekom sy nooit vir my sulke maklike toegang tot haar tuin gebied het nie. Want sy was nie desperaat vir liefde nie. Sy het haarself liefgehad en daarom kon sy langer gesonde grense rondom die fisieke plaas as ek. In daardie stadium het Janet meer ryp karaktervrugte as ek gehad.
Jy dink dalk, maar Timothy, wat het hierdie storie nou eintlik te doen met ons wat ons huwelik graag affair-bestand wil maak? Wel, baie.
Ek wil vir jou uitwys dat so baie van ons paradys nie afhang van ons maats of skelmpies nie, maar eerder van ons eie innerlike persoonlike groei, karakter en vorige ondervinding. Dit is noodsaaklik om te verstaan, want so baie van ons glo: My huwelik se verval en my affair is omdat my maat nie genoeg aandag aan my paradys gegee het nie. Maar in werklikheid is jou maat slegs ’n gas in jou paradys en nie die tuinier nie.
Ek weet hierdie beginsel klink vreemd, want ons is so lank geleer dat ons vir ons maats moet leef. Dis ons verantwoordelikheid om vir ons maats te sorg en hulle gelukkig te maak, te ondersteun, en te verdra en seks te gee, en hul emosies en behoeftes bo ons s’n te plaas. En dit is ook alles waar.
Maar dit is nog lank nie die volle waarheid nie. Om jouself lief te hê soos jou naaste, is ook ’n waarheid wat ons nodig het om te begryp as ons ooit ons huwelik suksesvol affair-bestand wil maak. En om die klein maar tog ook groot verskil tussen hierdie twee waarhede te beklemtoon wil ek vir jou twee prentjies skets van ’n dieretuinopsigter en ’n tuinier.
Dieretuinopsigter
’n Dieretuinopsigter se fokus is op die diere se gerief en geluk. Hy probeer om die lewensomgewing so na aan die diere se behoeftes te kry as moontlik. Sommige dieretuinopsigters is beter as ander. As die dier gelukkig is, sal hy goed opgepas word en vir die res van sy lewe gelukkig in ’n sintetiese paradys leef, waar hy nie hoef te jag of paar of enigiets nie. Daar is geen behoefte wat ’n dier in die sorg van ’n goeie dieretuinopsigter kortkom nie.
Maar as die dier hom in die sorg van ’n swak oppasser bevind, is daar letterlik geen einde aan die mishandeling wat die dier moet verduur nie.
In albei gevalle is die bewaarder of die dier nie sonder werk nie. Die dieretuinopsigter is heeltyd onder druk om alles vir die dier te doen, aangesien die dier se welsyn volkome op sy skouers rus. Die dier verloor sy eie identiteit en karakter in hierdie heeltydse versorging. Die dieretuinopsigter, asook die dier, is ’n gevangene in hierdie verhouding. Die opsigter kan nie een dag afneem in sy sorg vir die dier nie (tensy hy ’n plaasvervanger kry), en die dier is van sy vryheid en onafhanklikheid ontneem.
Dit is dalk waar die vergelyking van die huwelik as tronk vandaan kom. Want vir baie voel hul huwelik soos ’n tronk. Die tronkgevoel is nie daar omdat jy nou ’n monogame leefstyl moet handhaaf nie, maar eerder omdat dit ’n emosionele tronk van verantwoordelikheid en plig is waarvan jy nie kan ontsnap nie.
As ons nou hierdie prentjie op ons huwelik van toepassing maak, sal ons dadelik die waarheid en ooreenkoms hierin kan raaksien. As ons ’n goeie huweliksmaat het wat vir ons sorg, kan ons lewe letterlik nie beter wees nie. Ons emosionele en seksuele liefdestenk is vol. Ons hart is vol liefde. Ons oë sien niemand anders raak behalwe ons sielsgenoot nie. Ons hart bokspring wanneer ons maat die vetrek instap ná ’n ruk waarin ons hom of haar nie gesien het nie. Wanneer ons weg van mekaar is, verlang ons en treur ons amper dood.
Wat beskryf ek hier?
Verliefdheid. Die paradys.
En hoe wonderlik is dit nie?
Net weer eens jammer dat dit is hoe alle affairs ook moet begin. Daarom is dit amper onmoontlik om iemand in hierdie verliefdheidsfase van die affair te oorreed van wat die regte ding is om te doen. Hoekom? Want verliefdheid is blind.
Die twee grootste stereotipes wat ek in berading teëkom, is waar die man finansieel verantwoordelik voel vir sy vrou en gesin en die vrou seksueel verantwoordelik voel vir haar man.
Hierdie verantwoordelikheid druk en druk totdat die dieretuinopsigter nie meer kan nie. Dit is onder hierdie druk dat al die “verliefdheid” in die huwelik uitgepers word om ’n leë, droë dop van ’n eens wittebrood-huwelik agter te laat.
Dit is allermins ’n affair-bestande situasie. Kom ons kyk hoe lyk die “tuinier”-prentjie.
Tuinier
In hierdie weergawe van die paradys-prentjie bly jou maat ongelukkig
