– Tara, see if you can find your sister.”
Net toe gryp iets my aan die enkel en voor ek kan keer, gil ek.
“Gracie!” gil tannie Mercia van voor af saam.
“Don’t worry, I’ve got her,” sê Nomsa en trek ’n mollige kleuter onder die sitplek uit. Die kleintjie giggel toe Nomsa haar kielie en toe op haar skoot tel.
“Dis hoekom ek dink ek moet adopted wees,” sê Tara en kyk uit die hoogte na die dogtertjie wat nou met vuil vingers aan Nomsa se vlegseltjies voel. “Ek is die enigste sane een in dié gesin.”
Ek ruik rooi Jelly Babies terwyl ons in happy chaos na Tara-hulle se huis toe ry.
Ons kry toe hamburgers en chips vir middagete – maar eers nadat Eddy vir Edmund bloedneus geslaan het, tannie Mercia vir Eddy gefoeter het en Gracie hande vol katkos op die kombuisvloer gesit en eet het.
“Hulle laat my baie aan my eie familie dink, myne is net nog ’n bietjie louder,” sê Nomsa terwyl ons later na Tara se kamer toe loop.
“Not likely,” sê Tara.
“Wow, dis mooi, wie is dit?” vra Nomsa toe ons in Tara se kamer kom. ’n Potloodskets van ’n jong vrou met krulhare is in die middel van die aansteekbord bokant haar lessenaar vasgesteek.
Tara trek haar skouers op. “Who knows. Ek het van haar gedroom, toe teken ek haar.”
Nomsa gaan nader en gaan staan met ’n skewe kop voor die skets. “Daar is iets bekends aan haar.”
“Nee, man, ek sê mos ek het net van haar gedroom,” sê Tara en trek haar skoene en kouse uit voor sy kruisbeen op die bed gaan sit.
Dan vries my hele lyf. Op die sagte binnekant van haar een voet is twee pers sirkels wat mekaar gedeeltelik oorvleuel.
“En nou?” vra Nomsa. “Lyk of jy ’n spook sien.”
Ek wil praat, maar my tong sit aan my verhemelte vas. Al wat ek kan doen, is om met my vinger na die merk te wys.
“Oh, this? It’s a birth mark. Ek het dit al vandat ek kan onthou,” sê Tara.
Ek leun nader en raak met my wysvinger aan die merk.
“Ouch!” Tara pluk haar voet weg. “It hurts!”
“Nkosi yami!” roep Nomsa uit. “Kyk hoe lyk dit nou.”
Die pers sirkels is nou rooi en opgehewe. Tara hou haar voet vas.
Shit, it burns like hell, hoor ek haar dink.
“Ek is so jammer, ek het nie bedoel om jou seer te maak nie.”
“Gee hier daai vinger!” beveel Nomsa en gryp my hand. Sy bestudeer my vinger van alle kante af. “Ek verstaan nie – jou nael is nie eens lank of skerp nie.” Sy laat val my hand skielik en kyk met groot oë na my. “Ek dink jy’t haar getoor. Dalk is jy ’n sangoma – ek het al gehoor van wit sangomas wat black magic doen.”
“Ek … ek is nie …” Sonder dat ek wil, rol ’n vet traan oor my wang. “Sorry, dis net … ek weet nie meer wat deesdae met my aangaan nie.” Ek snuif en sluk ’n slag. “Die geboortemerk … dit lyk net soos die merk op my nek.”
“Whát?” Tara kyk verbaas na my.
“Lig op jou hare dat ek weer kan kyk,” sê Nomsa. Ek maak so en vir ’n sekonde is dit doodstil. “Hells bells. Dit lyk sowaar dieselfde,” sê Nomsa dan.
“There must be a logical explanation for all of this,” sê Tara.
“Maybe het jy ook ’n geboortemerk op jou nek gehad, Kali, en is daar iets in Bospoort se water wat mense se geboortemerke laat opswel,” sê Nomsa. “My pa is op die town council – ek sal hom sê hulle moet bietjie kyk.”
Die kamer ruik meteens na vrot dreinwater. Ek staan op. “Ek moet huis toe gaan.”
Nomsa en Tara kyk na mekaar. “Relax, my ma sal julle nou-nou huis toe vat, Kali,” sê Tara dan, maar dit is nie wat sy dink nie.
Perhaps she should rather go, hoor ek haar gedagtes. Ek sluk. Sy wil my duidelik nie hier hê nie.
“Moenie worry nie, my ma kan my sommer kom haal.” Ek tel my rugsak op. “Ek gaan buite wag. Sê vir jou ma dankie vir die ete,” sê ek en loop by die kamer uit.
Ek gaan by die voordeur uit en loop hek toe. Op die sypaadjie haal ek my selfoon uit en bel my ma.
“Jou stem klink snaaks. Het jy gehuil?” vra sy toe ek met haar praat. Sy raak vreeslik geïrriteerd as ek huil.
“Kan Ma my dalk by Tara-hulle se huis kom haal?” fluister ek hees.
Sy sug ’n ag-Kali-tog-sug. “Goed. Ek kom.”
Ek gaan sit op die sypaadjie se rand. Ek wens ek was dapperder. Soos ’n heldin in ’n movie. Superwoman, nie Kali-tjanke-balie nie.
“Praat, Kali,” sê my ma toe ek minute later by haar in die kar klim. “Wat het jou ontstel?”
Ek vee ’n laaste nattigheid onder my neus af. “Daar is ’n merk op Tara se voet – dit lyk net soos die een agter op my nek. En ek lees gedagtes en ek maak mense seer as ek aan hulle vat,” sê ek bewerig.
“En wat nog?”
Ek staar bo-oor die tissue na my ma. Jis, is dit nie genoeg nie? Sy klink nie eens verbaas nie. Dink sy ek lieg sommer net?
Die Raad kan nie langer wag nie. Dit is tyd dat sy weet wat aangaan.
“Wie is die raad en wat gaan aan?”
My ma kyk na my en sug. “Dis ’n lang storie, Kali. Jy sal binnekort alles hoor. Daar is net eers sekere … prosedures wat ons moet volg.”
“Prosedures? Waarvan praat Ma?”
Sy vat-vat met haar linkerhand aan haar hare agter haar nek, maar net voor sy dit oor haar linkerskouer trek, sit sy haar hand weer langs die ander een op die stuurwiel neer.
“Asseblief. Wees net geduldig, Kali.”
Ek sit al die pad huis toe soos ’n zombie langs my ma. Iets is verkeerd. Iets is vreeslik verkeerd.
’n Deel van my wil weet wat aangaan, maar ’n ander deel wil liewer nie, want diep in my weet ek dit gaan my lewe totally verander.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
