sien die gelatenheid in haar. Hy probeer haar opbeur, maar sy reageer nie meer op sy betowerende verhale nie. Net af en toe sal sy nog ’n stukkie qat eet wanneer hy dit in die hande kry. Dan is dit asof daar ’n bietjie lewe in haar kom, net om maar weer soos die eerste reëndruppels in die dor sand te verdwyn.
“Los my hier in die sand dat ek kan doodgaan, Kamal. Dit sal nie lank duur nie.”
“U moenie so praat nie, saïda. U is belangrik vir die sjeik.”
“Ja, Kamal, so belangrik dat hy my in hierdie vervloekte verlatenheid instuur. Ek glo jou, hoor.”
“Hy wou seker maak dat hulle u nie kry nie, dis al. Dis nie meer lank nie, saïda, hou net nog ’n bietjie uit.”
“Uithou tot wat, Kamal? Ek kan nie meer nie … en ek wil nie meer nie,” sê sy deur gebarste lippe.
Kamal is bitter ontsteld. Hy het sjeik Jarad belowe dat hy na Isabelle sal omsien. Nou is daar ’n leegheid in haar blou oë wat hom ongerus maak. Die waterputte van Aran is nog ver. Vannag sal hulle uit die kamele moet haal wat hulle kan en Shahira het rus nodig. Sy het meer as rus nodig, maar dis al wat hy haar kan bied.
In Aran is daar ook twee karavane wat die verkwikking van die waterputte kom opsoek. Kamal laat Isabelle alleen om na vars kos te gaan soek. Hy wil ook ’n boodskapper kry wat hy na Jarad kan stuur.
Sy sit alleen in die tent, tot die dood toe moeg. Sy wil nie onbepaald so deur die woestyn swerf nie. Die een of ander tyd moet sy haar regruk en ’n plan uitdink om by die see te kom. Met Kamal aan haar sy is dit onmoontlik. Hy pas haar dag en nag op. Vannag, het Kamal belowe, sal hulle hier oorbly om te rus. Die waterputte is ver van die roete wat die karavane gewoonlik volg, en dis onwaarskynlik dat hulle hier deur Khidr of die sultan ontdek sal word.
Kamal besluit dat dit veilig genoeg is om nog ’n dag oor te bly en sy is hom dit ewig dankbaar. Saam met hom het sy dwarsoor die groot Rub’al Khali geswerf en elke keer het hy reg op die oase afgekom.
Vroegoggend, toe sy seker is dat hy vas slaap, maak sy haar goed bymekaar en glip uit die tent. Geruisloos verlaat sy hulle kampplek met haar bondel waarin sy die allernodigste gepak het. Haar tent is afgeslaan en in ’n stewige bondel gebind, maar sy het moeite om dit weggesleep te kry sonder dat Kamal wakker word.
Dis die eerste kans wat sy kry om weg te kom en sy moet daarvan gebruik maak. Met ’n stuk uitgebrande hout uit die kampvuur skryf sy op ’n plat klip: Ek is jammer, Kamal. Sy laat die klip by die vuur en gaan soek hul kamele.
Sy kry die kamele waar hulle bymekaar lê – uitgerus en dikgevreet. Sy lei haar kameel ’n ent weg van die ander.
“Barak!” gee sy die bevel en die kameel kniel sugtend sodat sy die tent, haar bondel en gevulde watersak aan sy saal kan vasmaak voordat sy op sy rug klim. Dan is sy gereed en stuur sy met bonsende hart die kameel na die bleek, maanverligte landskap anderkant die oase.
Na die suide is daar ’n wadi en daar sal sy dalk water kry, dink sy toe die kameel sloffend begin aanstryk. Die loop van die wadi lei na die see, het sy by Kamal gehoor – haar pad na vryheid. Vir die eerste keer in ’n lang tyd is daar weer ’n sprankie hoop en ’n vonkie lewe in haar.
Na die suide is ook die wadi Jekka en Khidr … en Jarad. Maar dit behoort tot die verlede. Sy sal sjeik Xavier Jarad nooit weer sien nie … Sy sal nooit weer in sy oë kyk en hy sal haar nie weer “ya habibi” noem nie.
8
Kamal ontdek Isabelle se verdwyning ure nadat sy vertrek het. Rasend van bekommernis en ontsteltenis hardloop hy rond om te hoor of iemand haar gesien het, maar niemand kan hom help nie. Dan saal hy sy kameel op en begin rondry op soek na ’n spoor. Dis egter ’n onbegonne taak met die baie kamele wat intussen na die waterput gekom het om te suip.
Intussen het die dag gebreek en is Isabelle reeds ver in die woestyn. Sy probeer om nie die barre onherbergsaamheid van die landskap om haar raak te sien nie. Sy moet net probeer koers hou na die suide, want dis haar enigste hoop. Daar is die see, daar is die pad na haar vryheid.
Terwyl sy stadig voortry, dink sy aan haar lewe in Frankryk. Sy dink aan haar pa se huis in Parys.
In die winter het die sneeu op die vensterbanke gelê en het die rooiborsies die krummels daar opgepik wat sy vir hulle gestrooi het. Winter was altyd ’n feestelike tyd met Kersfees en Nuwejaar so kort op mekaar. Sy en Ninon het dikwels in hul pelsjasse toegewikkel uitgery in die koets om te gaan kyk hoe die kinders buite in die sneeu speel.
Sy kyk om haar rond na die landskap wat sidderend in die versengende hitte lê. Hier is net die strak kranse langs die wadi’s, waar daar nooit enige sneeu val nie. Sy mis die wit sneeu en die donkergroen sipresse. Sy mis alles wat haar aan haar vaderland herinner.
En tog is daar iewers in hierdie harde land ’n man aan wie haar hart behoort. Sy sou met blydskap al haar herinneringe aan haar vaderland prysgee as sy net aan sy sy kon wees. Verlange word ’n kloppende pyn in haar binneste waarvan sy nie kan ontsnap nie.
Dit hou haar gevange en martel haar totdat sy die kameel uiteindelik tot stilstand bring. Sy sal hier op die verlate sandvlakte vir die dag moet uitspan. Dit sal haar en die kameel te veel dehidreer as hulle in die bloedige hitte verder reis.
Eers ’n uur later het sy die tent behoorlik opgeslaan en strompel sy uitgeput na die skuiling wat die warm skaduwee haar bied. Hier lê sy en dink weer aan Etienne le Riche. Hy is egter nog net ’n vae herinnering, so ver van die werklikheid verwyder as die ooste van die weste. Sy het hom nooit werklik geken nie en in die vrolike, lighartige lewe van Parys sou hy slegs ’n pluimpie in haar hoed gewees het, ’n oorwinning waaroor die ander meisies haar sou beny.
Sy glimlag half hartseer oor haar destydse oppervlakkigheid. As sy maar net geweet het wat op haar lewenspad sou kom, sou sy dit dalk ernstiger opgeneem het.
Toe dit aand word, pak sy op en klim op die kameel. Die dier loop traag verder. Die nag word dag en steeds het hulle die wadi nie bereik nie. Haar water is min en net ’n wonderwerk kan haar nog red. Sy het geen benul meer waar sy is nie en om haar lyk die een horison soos die ander. Miskien is ek van koers af, dink sy bekommerd, want die son gaan nie op dieselfde plek onder as waar dit die vorige aand ondergegaan het nie.
Die volgende nag protesteer die kameel toe sy hom aanpor om op sy pote te kom. Sukkelend gaan hulle verder en toe die dag breek, lê die woestyn steeds dor en verlate om hulle, en daar is geen teken van ’n waterput of oase nie.
Isabelle se tong kleef aan haar verhemelte, maar die kameel lyk asof die dors hom nog nie ernstig hinder nie. Al protes teen sy onkundige ruiter is ’n weemoedige gebrul soos wat hy sy lyding aan die wêreld verkondig. Sy kry hom jammer, maar sy besef dat sy in baie groter gevaar as hy verkeer, want die watersak is byna leeg. As sy baie mooi werk, sal sy nog ’n paar slukke water vir ’n dag of twee hê. En daarna? Sy wil nie verder dink nie. Sy wil droom van die see en haar vryheid.
Die daaropvolgende twee dae is vir Isabelle ’n marteling. Haar gesig voel styf en seer, haar mond is kurkdroog en haar tong voel dood en swaar. Die kameel sal nog vir ’n paar dae kan aanhou sonder water, maar hy is self uitgeput. Isabelle gly van sy rug af toe sy hom laat kniel. Van vanaand af sal sy verder moet loop en hom moet lei, want haar gewig maak dit vir hom moeiliker.
Op die oggend van die sesde dag sien sy die jebels in die blou, dynserige vertes. Haar hart ruk van vreugde. Nog een dagreis en dan sal sy daar wees, dink sy vol moed.
Teen middernag por
