“En hoe weet jy hoe dit voel om van jou vaderland weggevoer te word na ’n land wat jy nie ken nie en wat jy nooit weer mag verlaat nie?”
Sy gaan voor Alya staan. “Ek verlang na my land en my mense, Alya. My land is groen so ver as die oog kan sien. Daar is wingerde langs die rivier, met groen woude wat dit omsoom. In die lente is die lug swaar met die geur van blomme. Daar is voëls wat sing en die herte hardloop vry in die veld.” Haar oë skiet vol trane. “Hier is net sand en hitte. Dis net die oases wat groen is.”
“Daar is nie so ’n land soos die een wat jy beskryf nie. Ons almal droom van so ’n paradys. Die mans rook hasjisj sodat hulle net vir ’n rukkie lank daar kan wees. Wat het jy gerook dat jy daarvan weet?”
Alya wag nie op ’n antwoord nie, maar draai om en stap vinnig van Isabelle af weg.
’n Gevoel van eensaamheid oorval haar en sy stry teen die oorweldigende verlatenheid. As sy uit Jemen wil kom, moet sy sterk word soos die Bedoeïene. Sy moet kan terugbaklei en nie vir ’n oomblik haar waaksaamheid verslap nie. In die agt maande wat sy in hierdie land is, het sy baie geleer, maar nog nie genoeg nie.
Ongeveer elfuur die aand verlaat hulle die waterputte waar Yussuf sy karavaan laat oorstaan het. Isabelle is bly om haar kameel weer te sien. Hy het haar lewe gered toe hy die water in die berge gekry het en hy het onafskeidbaar deel van haar bestaan geword.
Ibb is ’n groot, florerende dorp. Yussuf laat sy mense buite die mure by die oog van die fontein om hulself te verfris en gaan soek na ’n man wat hy moet spreek.
Isabelle is in die tent besig om haar klere op te vou toe sy bewus raak daarvan dat sy nie meer alleen is nie. Sy verstyf. Dan draai sy stadig om en die bloed dreineer uit haar gesig toe sy die man in die tentopening sien staan.
“Ek groet jou, saïda.” Hy behou ’n eerbiedige afstand.
Isabelle aarsel en staan dan op. Sy gaan na hom en kyk op in sy donker oë. Daar is geen verwyt daarin nie, net verligting dat hy haar eindelik opgespoor het.
“Ek kon nie meer so doelloos rondswerf nie, Kamal,” sê sy sag. “Ek wil ten minste probeer teruggaan na my vaderland.”
“Sjeik Jarad weet dat jy gevlug het. Hy het my opdrag gegee om jou te vind en terug te bring na Helu.”
“Ek kan nie, Kamal, jy weet dit.”
“Die sultan weet dat die dogter van die sjeik van Oman ’n man na jou gestuur het om jou dood te maak.”
Dan was dit Beryl …
“Beryl word gereed gemaak vir haar huwelik met sjeik Jarad, Kamal. Ek wil nie na Helu teruggaan nie.”
“U lewe is nie veilig saam met Yussuf en Alya nie, saïda. Khidr weet dat u in die karavaan is en hy is op pad hierheen om u te kom haal.”
Isabelle draai van hom af weg. Sy probeer naarstig aan ’n oplossing vir die probleem dink. Sy was so seker dat sy na Aden kan gaan en daar ’n skip kan haal. Nou lyk dit asof haar droom nog verder uitgestel gaan word. Sy was so naby daaraan om te ontsnap …
“Alya het my dan tog verraai,” sê sy eindelik hees. “Yussuf gaan woedend wees.”
“Sal u nou saam met my kom, saïda?”
Sy kyk op na hom. “Wat wil sjeik Jarad van my hê? Hoekom los hy my nie uit nie?”
Sy draai van hom af weg, hewig ontsteld. Wil Jarad haar dan terugdwing in slawerny ná alles wat gebeur het?
“Die sjeik is hard en onvoorspelbaar soos die Rub’al Khali, saïda. Hoe sal ons ooit weet wat in sy hart aangaan as hy dit nie vir ons oopmaak nie?”
Hy het sy hart een keer vir my oopgemaak, dink Isabelle, maar dit het nie werklik iets beteken nie.
“Jy kan vir sjeik Jarad sê dat ek in die woestyn gesterf het,” sê sy na ’n lang stilte. “Dan sal hy nie meer na my soek nie.”
“Ek sal doodgemaak word omdat ek in my sending gefaal het, saïda.”
Sy kyk verskrik na hom en knik dan. “Ek sal vannag saam met jou vertrek. Al wat ek vra, is twee weke. Net twee weke waarin ek aan ’n plan kan probeer dink … asseblief.”
Hy knik aarselend. “Dis goed, saïda. Dis ’n redelike versoek.”
Hy glip geruisloos na buite soos hy gekom het. Isabelle se hande bewe toe sy haar besittings in die reissak pak. Daar is nogmaals ’n nuwe pad voor haar geplaas wat sy moet loop.
Toe Yussuf terugkeer, gaan vertel sy hom dat Kamal opgedaag het om haar te kom haal. Tot haar verbasing lyk Yussuf heeltemal ingenome met die gedagte. Hy is selfs bereid om ’n paar van sy weerbare mans saam met haar te stuur, maar sy wil niks daarvan hoor nie.
“Mag dit goed met jou gaan, Shahira,” groet hy en hou albei haar hande in syne vas. “Oor tien dae sal ek terug wees in die wadi Jekka, as jy my dalk sou nodig kry.”
“Dankie, Yussuf. Ek sal dit onthou.”
Dis met ’n effens ligter hart dat sy terugkeer na haar tent om te rus. Sy lê op haar grasmat en wag op ’n teken van Kamal. Vreemd genoeg dink sy vannag weer aan Etienne le Riche. Volgens wat sy van hom gehoor het, is liefde vir hom net ’n speletjie. Dis nie soos met hierdie mense vir wie die liefde so intens en belangrik is omdat dit so kosbaar is nie. Al gaan sy uiteindelik terug na Frankryk of na die Kaap de Goede Hoop, sal sy na ’n man soek wat dieselfde eienskappe het as sjeik Jarad.
Maar so ’n man, weet sy, sal sy nie vind nie. Xavier is geslyp deur die barre woestyn. Sy blougroen oë is helder en tog ondeurdringbaar soos die Arabiese nag. Daar is ’n geheimsinnigheid omtrent hom, ’n magnetisme wat haar onweerstaanbaar na hom aantrek. Sy hele houding is dié van ’n man wie se rykdom nie sy enigste krag en bate is nie, maar ook sy persoonlikheid waarmee hy die mense om hom beheer. Sy blote nabyheid is genoeg om sy rasjids tot die onmoontlike aan te spoor.
Isabelle weet skielik met pynlike sekerheid dat sy nooit in haar hart van hierdie land afskeid sal kan neem nie. As sy weggaan, sal sy wegkwyn van verlange.
Kamal kom geruisloos die tent binne. Alya snork rustig verder toe Isabelle hom na buite volg. Hulle loop tussen die kamele deur tot waar Kamal drie kamele gereed het vir hulle om mee te vertrek.
Net Yussuf sien hulle gaan en lig sy hand swyend in ’n groet.
Hulle ry tussen die tente van die Bedoeïene deur, versigtig om nie aandag te trek nie. Om hulle is die gewone naggeluide. Verderaan maak ’n karavaan gereed vir ’n lang reis deur die nag.
Isabelle haal verlig asem toe hulle verby die laaste tente is en die maanverligte woestyn voor hulle lê. Môre sal sy en Kamal reeds ver weg wees van Ibb. Khidr se manne sal met leë hande na hul meester terugkeer.
Nie een van hulle sien die Arabier wat tussen die lae bosse skuil nie. Hy grynslag toe hy Isabelle en Kamal sien verbyry. Sjeik Khidr sal hom ’n goeie beloning hiervoor gee. Môre sal hulle die meisie gevange neem en die rasjid doodmaak. Laat hulle vannag nog maar dink dat hulle die wraak van Khidr vrygespring het.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст
