skud haar kop beslis.
“Dis klaar so gereël. Glo my, Julius gee glad nie om nie.”
Hierop trek hy net sy wenkbroue op, maar toe hy sien dat Daphne nog onseker lyk, sê hy gerusstellend: “Ek gee regtig nie om nie, Daphne. Nou sal ek darem weer ’n slag behoorlik rus. Karlien snork onhebbelik. Ek weet nie of jy vannag ’n oog gaan toemaak nie.”
Karlien kyk hom verontwaardig aan. “Dis nie waar nie! Waar kom jy daaraan? Jy kan my nie hoor op …” Sy sluk haar woorde vinnig weg en vervolg haastig: “Hy is gewoonlik lank voor my aan die slaap en dis ék wat snags wakker lê van sý onaardse geluide.”
Toe sy vinnig die huis in verdwyn, hoop sy maar dat haar twee gaste nie die glips agtergekom het nie. Maar Julius sien die peinsende uitdrukking op Daphne se gesig. Daarom vat hy, toe hulle nagsê, Karlien in ’n stewige omhelsing vas en soen haar deeglik op die lippe. Karlien is verslae. Is dit dan nou nodig? wonder sy verward.
Toe die twee vroue in die bed is, lê hulle nog ’n rukkie en gesels. Eers oor ditjies en datjies, en dan vra Daphne versigtig: “Hoe kom jy en Carroll oor die weg?”
Karlien byt oudergewoonte haar onderlip vas. Sy wens sy kon van Daphne ’n vertroueling maak. Sy het behoefte daaraan om openlik met iemand te gesels. Sy hou van die donkerkop, maar Daphne is verlief op Julius. Karlien wens sy kon haar gerusstel, haar vertel dat sy nie hoef moed op te gee omdat Julius getroud is nie; dat sy, Karlien, oor ses maande weg sal wees. Maar sy weet sy durf nie. Julius was baie beslis dat niemand, maar niemand op die Seychelle die ware toedrag van sake mag weet nie. Selfs Malcolm, sy boesemvriend, weet nie en hy het ook nie vir Carroll ingelig nie.
Sy antwoord versigtig, nie wetend hoe bevriend die twee vroue dalk is nie: “Ek … ken haar maar swak. Sy is ’n mooi vrou.”
Daphne is eers stil. Dan klink haar stem helder op, ’n diep frons tussen haar wenkbroue. “Ek haat haar.”
Karlien is so verslae dat sy nie weet wat om te sê nie. Dan sit sy regop in die bed en kyk Daphne met groot oë aan. “Maar hoekom? Ek dog dan julle is vriende …”
Sy word met ’n handgebaar stilgemaak. “In die oorspronklike Eden was daar ’n slang, en in hierdie Eden is ook een … in die vorm van ’n hartelose, slinkse, beginsellose vrou. Carroll Day.”
Haar stem is bitter en Karlien is stom. Sy weet nie wat om te sê nie.
“Wees versigtig vir haar, Karlien. Ek waarsku jou as vriendin.” Sy kyk nou reguit na Karlien. “Ons ken mekaar ook skaars, maar … ek hou van jou. Daarom waarsku ek jou. Jy is nog so jonk. Ek weet nie of jy opgewasse is teen Carroll nie, daarom … daarom wil ek jou net sê, loop lig vir haar. En as jy ooit hulp nodig het … onthou, ek is jou vriendin.”
Karlien sluk. Sy is in die middel van die wêreld. Sy wonder vlugtig wat Daphne sal sê as sy haar nou moet vertel dat Carroll haar reeds teen háár, wat Daphne is, gewaarsku het. Op wie se waarskuwing moet sy ag slaan? Sy voel eerder om Daphne te glo. Vreemd genoeg aanvaar sy dat Daphne graag ’n vriendin van haar wil wees, reeds is … hoe ongeloofbaar dit ook al is, omstandighede in ag genome. Karlien is immers getroud met die man wat Daphne, volgens Carroll, jare lank al probeer aankeer.
Die feit dat Daphne vir Carroll haat en dat Carroll blykbaar ook nie veel liefde vir die direkteursdogter het nie, lyk nou vir Karlien heel logies. Hulle is albei verlief op dieselfde man, en jare lank al in ’n wedloop om hom te “wen”. En nou het sy, Karlien, tussenbeide gekom …
Dit voel vir Karlien asof sy haar in die middel van ’n broeiende tropiese storm bevind. Enige oomblik kan dit om haar losbars en sy weet dat sy maklik daarin beseer kan word. Weer oorweeg sy dit om Daphne alles te vertel, maar net die gedagte aan Julius se kil oë laat haar daarteen besluit.
“Ek begryp nie heeltemal nie, Daphne. Wat het Carroll met my te doen? Ek bedoel, sy is met Malcolm getroud.”
“Jy het tog seker al agtergekom wat werklik aan die gang is, Karlien! Ek wil nie moeilikheid saai nie. Verstaan my goed. Ek probeer nie deur kwaadpraatjies ’n wig tussen jou en Julius indryf nie. Maar daardie vroumens beskou Julius jare lank al as haar persoonlike eiendom en sy sal dit nie duld of aanvaar dat Julius nou ’n vrou het nie. Sy sal op elke moontlike manier moeilikheid probeer maak. Die feit dat sý ook getroud is, en dit nogal met Julius se beste vriend, sal geen verskil maak nie.”
Haar stem bly bitter. Die arme Daphne. Eintlik is sy ook magteloos teen ’n vrou soos Carroll, dink Karlien simpatiek.
“Ek kan mansmense soms nie verstaan nie. Hulle moet tog sien, wéét watter soort mens sy is. Maar blykbaar is hulle albei blind. O, en sy weet hoe om hulle te hanteer, glo my! Sy is daardie klein, fyn, ag, so pateties afhanklike soort wat ’n man soos ’n kruis tussen Tarzan en Apollo laat voel. Sy maak my siek met haar hulpelose houdinkies; die patetiese blou ogies wat so droewig kan lyk. Soms speel sy so oortuigend toneel dat ek self lus voel om haar in my arms op te raap en te vertroetel.”
“Daphne!” Karlien kan nie help om te lag nie.
Daphne glimlag wrang. “Jy lag, maar glo my, daar is niks lagwekkends aan die situasie nie.”
Karlien versober dadelik. Dis waar. Eintlik is daar niks om oor te lag nie. Vir haar, Karlien, nog die minste. Sy is tussen twee vure.
“En sy haat jou,” vervolg Daphne reguit en Karlien voel ’n rilling langs haar ruggraat afgaan. “Het jy haar oë gesien toe Julius jou as sy vrou voorgestel het? Sy kon jou vermoor. Sy is siek van jaloesie, en nie net omdat jy Julius se vrou is nie. Nog altyd was sy die petite een op die Seychelle. Die paar ander Westerse vroue op die eiland is meer soos ek, groot en grof en lank – die Amasone-tipe.”
“Ag, nee wat, Daphne, jy is nou verspot. Jy is ’n pragtige mens. Ek beny jou weer jou lengte en mooi figuur,” erken Karlien. “As ’n mens kort en klein is, is mense geneig om op jou kop te sit as hulle nie sommer bo-oor jou loop nie.”
“Dankie, Karlien. Jy doen my moreel goed! In elk geval, nou is jý hier, net so fyntjies en kleintjies soos sy, en …” Daphne glimlag effens geamuseer.
“Ek is nie die hulpelose tipe nie,” verweer Karlien vinnig en Daphne lag gerusstellend.
“Ek sê nie jy sal jou fynheid en kleinheid uitbuit soos Carroll nie, maar jy is ook soos sy gebou en net so petite. In die toekoms sal die mans nie net om haar draai nie. Jy sal baie aandag trek. En Carroll sal nie daarvan hou nie. Wanneer sy in ’n vertrek is, moet sy die enigste vrou wees wat aandag van die teenoorgestelde geslag ontvang. Ons ander vroumense vervaag dan tot sekslose skimme.” Sy sug skielik en kyk Karlien verskonend aan – ’n skewe, meewarige glimlaggie om haar lippe. “Ek is jammer, Karlien. Ek klink soos ’n viswyf.”
“Nee. Ek dink jy is net baie eerlik. En ek is bly dat jy my vriendin is.” Karlien skud haar kop beslis.
Hulle glimlag met mekaar en so word in hierdie laat naguur ’n vriendskap gesluit tussen twee vroue wat eintlik vyande moes gewees het.
“Dankie, Karlien. Miskien is ons almal verkeerd …” sê Daphne sag.
“Wat bedoel jy?”
“Ons dink almal jy is te jonk vir Eden. Maar … miskien gaan jou oorwinning juis daarin lê. Jeug en onskuld is dalk jou pantser. Miskien sal dit sterk genoeg wees om jou teen die gif van die adder te beskerm.”
Karlien trek haar gesig op ’n plooi. “Was die
