begin die gevoel kry dat ek – en die res – jou onderskat het. Ek het die aangename voorgevoel dat ons pragtige, onweerstaanbare Carroll haar tier in jou gaan kry.”
“Dankie.” Die glimlag verdwyn van Karlien se lippe en haar bruin oë is baie ernstig. “Ek hoop jy is reg.”
Lank nadat Daphne se rustige asemhaling verraai dat sy in droomland is, lê Karlien nog met oop oë. Waarin het sy beland, vra sy haarself herhaaldelik af. Dis geen benydenswaardige situasie nie – om getroud te wees met ’n man oor wie twee ander vroue mekaar se oë wil uitkrap. En sy, omdat sy in die middel is, het ’n goeie kans om in die proses ook háár oë te verloor.
Wat het haar besiel? Haar intuïsie behoort haar tog te gewaarsku het dat alles nie pluis is nie, dat Julius se dringende vrousoekery nie om dowe neute kon wees nie. Maar op daardie tydstip het sy net aan Essie gedink. Haar hart en verstand het haar gewaarsku, maar toe was dit nie van belang nie. Solank sy Essie net kon behou. Dit was die belangrikste. Maar noudat Essie veilig is – nou eers, noudat dit te laat is – besef sy in watter lieflike gemors sy beland het.
Gister – was dit maar net gister? – het sy nog gedink dat sy apart van hierdie dinge staan. Dat sy niks daarmee te doen het nie. Dat dit haar regtig nie kan skeel wie op wie verlief is, en wie wie se oë wil uitkrap nie. Maar op hierdie oomblik, enkele ure later, besef sy met ’n skok dat sy teen wil en dank betrokke is, dat sy nie net haar skouers ongeërg kan optrek en dit van haar afskud nie. Sy het beslis belang by die saak.
By hierdie gedagte sper haar oë nog wyer oop. Watter belang kan sy daarby hê? Sy het tog niks met Julius te make nie. Hy is maar net haar man op papier. En tog …
Haar blik dwaal onrustig deur die venster na die tropiese naglandskap wat in helder maanlig gebaai is. Dit máák saak, moet sy aan haarself erken. Die gedagte dat Carroll daarin kan slaag om Julius finaal te verower, krap aan haar. Sy het weliswaar niks met sy lewe te doen nie en wanneer sy oor ses maande weggaan, behoort dit haar nie ’n bloue duit te skeel wie die vrou is wat hy in haar plek stel nie. Maar … sy sal nie graag wil sien dat dit Carroll is nie. Dan liewer, ’n honderd maal liewer, die mooi, uitgesproke Daphne. Ook ter wille van Malcolm – die gawe, goeie Malcolm – hoop sy dat Julius se keuse dan op Daphne Roderick sal val.
Sy sug en draai om. Sy maak haar oë beslis toe, maar die gedagtes wyk nie. As Daphne maar weet hoe magteloos sy is. Sy sal die minste van almal iets aan hierdie netelige situasie kan doen. Want Julius beskou haar as ’n kind, ’n blote kind wat nog moet grootword. Wat meer is, hy het haar reguit beveel om haar neus uit sy persoonlike sake te hou. Dus, Daphne, moenie te veel hoop op my bou nie, my liewe vriendin. Ek kry jou jammer, innig jammer, maar … snaaks, ek kry myself skielik ook jammer. Verspot van my, nè? Julius is maar net my man op papier … dis al. En dan … dit weet jy ook nie … is ek maar net ’n besoeker aan die tuin van Eden; ’n vreemdeling wat môre, oormôre weer sal vertrek.
Karlien voel spyt om die volgende oggend van Daphne en John afskeid te neem. Met ’n betekenisvolle kyk druk Daphne vir Karlien teen haar vas en knipoog dan vir haar. Karlien glimlag bewerig terug. Sy wens Daphne kon bly, al is dit dan net om ’n rukkie hier op Praslin te kuier. Sy voel veiliger met Daphne by haar, maar sy weet dat sy nou iets onsinnigs wens. Indien Daphne langer bly, sal sy baie gou agterkom wat die ware toedrag van sake tussen haar en Julius is. Karlien voel vanoggend bly dat sy gisteraand die drang onderdruk het om Daphne alles te vertel. Laasgenoemde is nou ’n vriendin, ’n ware vriendin, maar sy is bly dat selfs Daphne nie weet dat haar huwelik ’n skynhuwelik is nie.
John maak daar geen geheim van dat hy swaar tot siens sê nie. Oor en oor moet Karlien belowe dat sy Julius sal vergesel wanneer hy na Victoria kom – soseer dat Julius weer ’n donker frons tussen sy wenkbroue kry. Dan groet John, maar hou Karlien se hand opmerklik lank vas. Sy wuif vir hulle tot siens totdat hulle net ’n spikkeltjie is.
“Ek twyfel of John jou nog kan sien waai,” laat Julius droog hoor.
Sy laat haar hand vinnig sak asof iets dit in die lug gepik het. “Ek waai vir albei … nie net vir John nie,” sê sy vererg.
“Werklik?”
Hy draai dadelik om en sy kyk hom verward agterna. Wat sal nou met hom aangaan? Dan skud sy haar skouers ongeërg. Na die maan met hom. Hy is net so onvoorspelbaar soos ’n tropiese storm. Wanneer jy dit die minste verwag, bars dit sonder rede oor jou kop los.
In die dae wat volg, is dit asof Julius ’n bietjie styf en teruggetrokke teenoor haar is, maar omdat sy aan geen oorsaak kan dink nie, vertel sy haarself dat dit maar haar verbeelding is.
Sy sien gelukkig min van Carroll, en daarvoor is sy diep dankbaar. Haar vriendskap met Malcolm verdiep, en waar sy wag dat Julius haar moet saamnooi wanneer hy op inspeksie uitgaan, hardloop sy vrymoedig na die jeep wanneer Malcolm agter die stuur is. Hy ontvang haar altyd met ’n vrolike glimlag. Hulle het groot vriende geword en Malcolm se lag klink dikwels op. Julius merk dit op. Dat daar ’n baie spontaner verhouding tussen Malcolm en Karlien is as tussen haar en hom, is duidelik. Maar as iemand dit raaksien, word daar geen aanmerking oor gemaak nie.
As Malcolm hom soms vraend aankyk, maak Julius asof hy dit nie raaksien nie. En as daar soms iets in Julius se oë is wat vantevore ontbreek het, ’n weemoed amper, gee Malcolm weer voor dat hy niks opgemerk het nie.
Karlien se dagdrag bly maar T-hemde, kortbroeke en haar los vlegsel. Mettertyd neem haar vel ’n brons kleur aan, en tot haar ontsteltenis wys Malcolm op ’n dag ’n paar sproete op haar neus uit. Sy vryf heftig met haar voorvinger daaroor.
“Laat staan maar, kleintjie. Jy dink tog nie dat jy hulle afgevryf sal kry nie!”
“Maar dis lelik!”
“Nie as hulle op so ’n neusie sit nie. Nie waar nie, Julius?”
Die twee mans het ná die gloeiende hitte koue bier op die stoep kom drink. Julius kyk haar stip van bo tot onder deur totdat sy lus het om vir hom te sê: die sproete sit op my neus, nie op die res van my nie!
Toe hy antwoord, praat hy nie van sproete nie. “Die wet van die natuur sê dat ’n vrou gouer in die trope ryp en oud word. Maar jy … Ek is seker jy is besig om nog jonger te raak.” Sy blik is spottend. “Miskien het dit tyd geword om jou van die verbode vrug te gee. Op die een of ander wyse sal ek die groei in die verkeerde rigting moet keer, of hoe, Malcolm?”
Karlien se bruin oë flits vererg van die een na die ander.
Malcolm skud sy kop. “Jy kan hom nie kwalik neem nie, kleintjie. Jy lyk, met daardie klere en die vlegsel, sproete op die koop toe, net mooi tien jaar jonger as die dag toe julle hier aangekom het. En toe het ons almal gedink Julius het êrens ’n verlore dogter ontdek.”
Karlien doen haar bes om haar waardigheid te behou. “Ek dink glad nie julle is snaaks nie. Soos julle te kere gaan, veral Julius, sal ek een van die dae Essie se doeke moet begin dra.”
Malcolm se hartlike lag klink op en Julius grinnik ook.
“Sal John Roderick nie ingenome wees nie!”
Karlien kyk hom verbaas aan. “Wat het John Roderick met die saak te doen?”
“Hy …” Malcolm se mond gaan dadelik toe die oomblik dat hy die skielike frons op sy vriend se gesig sien. “Nee … ek meen maar … jy sal al wat man is op die Seychelle op loop hê.”
Karlien klik haar tong vererg en spring op. “Julle praat twak. Verskoon my, asseblief, ek gaan stort.”
Toe
