was nie nodig om my humeur te verloor nie. Dit begin nou laat word. Ek het beplan om eers volgende Saterdag terug te gaan, maar nou het dinge so flink ontwikkel … As ek my sake só kan reël en plek kan kry op die vliegtuig, vertrek ons môre na Mahé. Van daar af gaan ons na Praslin, die eiland waar ons sal woon.”
Karlien knik net omdat sy nie haar stem vertrou nie. Donderdag ontmoet, Vrydag getroud en Saterdag sit sy op ’n eiland – een van die Seychelle-groep. Sy kan dit al minder glo; sekerlik is sy besig om te droom.
Sy voel hoe haar hart in haar keel bons toe sy in die motor klim. Julius se stem is baie kalm toe hy sê: “Ek gaan nou my sake reël terwyl jy inpak. Ek sal jou net ná vyfuur by die losieshuis oplaai, dan gaan ons hotel toe.”
Ja-nee, een ding is seker. Al moet sy ook soos ’n aap in ’n boom gaan bly, Julius sal sorg dat sy haar deel van die kontrak nakom.
2
Karlien pak amper koorsagtig in. Die nuuskierige oë van die losieshuismense ontsenu haar. Sy is behoorlik bly toe Julius tien oor vyf aan haar deur klop. Met Essie rustig in haar arms maak sy die deur oop.
“Ek het plek gekry op die vliegtuig – alles is gereël. As jy gereed is, kan ons maar ry,” sê hy. Daar is nog ’n styfheid in sy stem, maar hy het blykbaar besluit om ’n vriendskapsfront voor te hou. Sy speel gewillig saam, want vir nog ’n konfrontasie het sy nie krag nie. Dis so goed of jy loop jou teen ’n muur vas. Geen redenasie gaan ’n jota of tittel aan die omstandighede verander nie. Sy is vas.
Hy laai haar paar tasse in die motor en nou besef sy eers hoe karig haar aardse besittings is. Asof hy haar gedagtes kan lees, sê hy: “Ons moet môreoggend vroeg vir jou gaan klere koop. Die klimaat op die Seychelle vra die regte soort klere.”
Karlien knik stom en dit is stil in die motor tot by die hotel. Sy keer net betyds ’n uitroep van bewondering toe hulle voor die hotel stilhou. Van sulke plekke het sy nog net gehoor. Julius sê sy moet vir hom wag totdat hy met die hoteljoggie kom om die bagasie te kry.
Toe die hoteljoggie haar bagasie in die luukse kamer neersit, knik hy in haar en Julius se rigting. “Ek hoop julle sal gerieflik wees.”
Karlien verseker hom haastig dat alles in orde is, en toe hy wegstap, draai sy haar kop vinnig weg van Julius se ondersoekende blik. Maar sy word nie gespaar nie. Hy het blykbaar die kuns ontdek om haar gedagtes te lees.
“Jy het niks te vrese nie, Karlien. Hoeveel keer moet ek dit nog vir jou sê? Jy en Essie is alleen in die kamer. Niemand sal julle steur nie.”
Sy kyk hom ongemaklik aan en verwens haarself dat sy so maklik bloos. “Maar wat van jou? Waar slaap jy?”
Sy wenkbroue lig en sy oë lag haar uit. “In my eie kamer, natuurlik! Tensy jy graag wil hê dat ek …”
Haar oë fladder verbouereerd en die geamuseerdheid in die ligblou oë verdiep. “Nee! Nee, natuurlik nie,” sê sy vinnig, te vinnig, en nou lag hy hardop.
“Toemaar, bedaar! Jy is darem nog ’n kind, Karlien! Ek kan die versoeking nie weerstaan om jou te terg nie. Maar al was die omstandighede ook so dat ek vanaand die kamer met jou moes deel, sou dit nog geen verskil gemaak het nie.”
Hy plaas skielik sy hand onder haar ken sodat sy verplig is om in sy oë te kyk. Sy blik versag toe hy op die blosende gesig en skugter oë in die omraming van sy hand afkyk.
“Jy is heeltemal veilig, Karlien. Ek is nie van plan om eise aan jou te stel nie.”
Hulle het hierdie delikate onderwerp nog nooit so openlik bespreek nie en hy voel hoe sy intuïtief terugtrek, maar hy weier om haar te laat gaan.
“Ek het jou nie met voorbedagte rade in die duister gehou, soos jy dink nie. Daar was net nie tyd om op die besonderhede in te gaan nie. Moenie bekommerd wees nie. Gaan bad nou lekker – ek kom jou so halfagt haal vir aandete. Ek het met die hotelpersoneel gereël dat hulle iemand stuur om na Essie om te sien terwyl ons eet.”
Karlien verstom haar aan die weelde van haar kamer. Sy voel soos ’n koningin, soos ’n beroemde filmster. Toe sy uit die bad klim, staan sy lank voor haar tas. Eintlik het sy nie ’n enkele rok wat deftig genoeg is vir hierdie plek nie. Sy kan tog nie weer haar troupakkie aantrek nie! Dan maar ’n romp en ’n bloes; dis die beste waaraan sy kan dink – die beste wat sy het.
Toe Julius haar kom haal, glimlag hy haar bemoedigend toe. Hy het seker gesien hoe ongemaklik sy voel.
In die groot restaurant heers ’n gesellige atmosfeer. Karlien sê sy sal neem wat Julius bestel. Net toe klink ’n joviale groet op en ’n middeljarige man klop Julius op die skouer.
Julius is opreg bly om sy vriend te sien en nooi hom om by hulle aan te sluit.
Pierre Dupré, bestuurder van een van die kopraplantasies op die Seychelle, is totaal van stryk toe Julius vir Karlien voorstel as sy vrou.
Om Julius, die geswore oujongkêrel van die Seychelle, te hoor sê dat iemand sy vrou is, sal al wat bekende is heeltemal verstom laat. Maar wat die grootste rede vir die verbasing, nee, verdwasing is, is dat Karlien nog jonger lyk as wat sy is. Dupré kan hom moeilik daarmee vereenselwig dat Julius Schreider so ’n jong vrou het.
Maar as Julius die ander man se verbystering agtergekom het, laat hy niks blyk nie. Dupré waag dit ook nie om ’n opmerking te maak nie, nog minder om ’n nuuskierige vraag te stel. Soos Karlien reeds agtergekom het, weet Dupré blykbaar ook dat ’n mens nie persoonlike vrae aan Julius Schreider stel nie.
Hoewel die mans die gesprek aan die gang hou, bly daar ’n ongemaklike atmosfeer deur die hele ete heers. Dis die heerlikste ete wat Karlien nog ooit gehad het, maar sy kan dit nie regtig geniet nie. Sy voel Pierre Dupré se blik telkens ondersoekend op haar en daar is ’n boodskap in Julius s’n wat sy glad nie begryp nie. Miskien verbeel sy haar dit maar net.
Sy bedank die nagereg en koffie en maak verskoning. Met ’n goeienag aan albei mans gaan sy na haar kamer.
Sy maak eers seker dat klein Essie gemaklik is vir die nag en begin dan uittrek. Sy is net gereed om te gaan lê, toe daar ’n ligte kloppie aan haar deur opklink. Die volgende oomblik kom Julius sonder uitnodiging binne. Sy sak verskrik op die bed neer en hou haar kussing voor haar.
Hy kyk haar skerp aan. “Moet tog nie so verskrik lyk nie! Hoeveel keer moet ek jou sê …” Dan sug hy en stap nader. “Dit sal snaaks lyk as ek nie eers hierheen kom voordat ek gaan slaap nie. Ons is veronderstel om getroud te wees en jy het netnou vir my nag gesê asof ek ’n groter vreemdeling is as Dupré.”
“Maar … hoe moes ek dan nagsê?”
Sy mondhoeke trek geamuseer en hy neem langs haar op die bed plaas. Sy stem klink soos dié van ’n onderwyser wat ’n moeilike wiskundeprobleem probeer verduidelik aan ’n leerling wat nie te vreeslik intelligent is nie.
“Kyk, Karlien, op hierdie punt moet ons mekaar goed verstaan. Ons is getroud. Hoe ons getroud gekom het en waarom, is ons saak en het niks met die res van die wêreld te doen nie. Maar ons sal darem ’n soort skyn voor die mense moet handhaaf. Begryp my goed, ek gaan nie dat die hele Seychelle agter my rug vir my lag nie. In die teenwoordigheid van ander mense gedra jy jou asseblief soos ’n getroude vrou teenoor my.” Hy lag kortaf toe hy die verdwaasde uitdrukking in haar oë sien. “Ek weet dis byna die onmoontlike wat ek van jou vra, maar dit kan nie anders nie. Ek sal my bes doen om jou tegemoet te kom,
