gedemp: “Ja, ek begryp. Ek is darem nie só jonk nie!” Maar al wat sy werklik ten volle begryp, is dat sy ’n probleem vir haarself geskep het wat elke minuut meer gekompliseerd raak. Wat het haar besiel?
Hy staan op. Sy blik dwaal oor haar en daar verskyn ’n trek om sy een mondhoek waarvan sy niks hou nie.
“Daardie klomp sal hul eie oë nie glo as hulle jou nou moet sien nie. Jy lyk kompleet tien jaar oud. Dit gaan goeie toneelspel verg om hulle te oortuig dat alles pluis is met hierdie huwelik.” Hy stap na die deur en sê oor sy skouer: “En, om liefdeswil, sluit jou deur.”
Toe hy uit is, spring sy op om sy bevel te gehoorsaam. Dan gaan staan sy voor die spieël. Lank bestudeer sy haar gestalte in kort somerpajamas, die fynbesnede gesig met die groot bruin oë … Oudergewoonte vang sy haar onderlip met haar tande vas. Dis waar. Sy kan dit nie ontken nie. Sy lyk bitter jonk. Maar dis nie nodig dat hy haar dit elke keer voor die kop gooi nie, dink sy ergerlik. Sy kan mos nie help hoe sy lyk nie!
Met ’n ligte sug draai sy eindelik terug na die bed en kruip in. Julius – en so ook die res van die Seychelle – sal maar vir lief moet neem. Daar is niks wat sy daaraan kan verander nie. Ná al die bekommernis van die afgelope tyd, is sy net verbaas dat sy nie al ’n klomp plooie gekry het nie. As dit so moet aanhou, sal sy een van die dae soos Julius se ouma lyk! Sy glimlag effens, maar dis ’n weemoedige glimlaggie. Wat kan dit haar tog skeel wat Julius van haar dink?
Karlien en klein Essie is nog in droomland toe Julius die volgende oggend klop. “Goeiemôre, goed geslaap?”
“Môre. Ja, dankie. Essie slaap nog steeds.”
“Jy sal jou moet roer. Ons moet net ná ontbyt winkels toe dat ons daar is wanneer hulle oopmaak. Ons tyd is bitter min – die vliegtuig vertrek om eenuur en ons moet omtrent ’n uur voor die tyd op die lughawe wees.”
Toe hulle by die boetiek instap, neem Julius asof vanselfsprekend die leiding. Dit is vir Karlien al asof sy haar hand in syne moet lê, want sy voel kompleet soos ’n skoolmeisie wat deur haar pa geneem word om nuwe skoolklere te gaan koop.
Omdat haar kennis van klere gebrekkig is – sy het maar altyd by ’n verkoping die noodsaaklikste aangeskaf – laat sy hom begaan. Dit blyk dat Julius ook op hierdie gebied ’n kenner is en sy wonder waar hy aan dié kennis kom.
Sy sit met gevoude hande soos ’n welopgevoede kind eenkant terwyl die verkoopsdame die een rok ná die ander voor Julius uitsprei. Hy wys die meeste sommer met ’n handgebaar af. Daar is enkeles wat hy eers van naderby beskou en dan eenkant laat, en toe Karlien met die verkoopsdame in een van die aantrekhokkies verdwyn, kyk sy oor haar skouer asof sy verwag dat Julius ook hier sal wil help.
Woordeloos loop sy ’n draai met elke kledingstuk voor hom vir sy goedkeuring, wat hy net met ’n knik van die kop gee. Een van die rokke dra nie sy goedkeuring weg nie.
“Dis te oud vir jou,” is sy kommentaar en Karlien keer sonder protes terug na die aantrekhokkie.
Daar sê sy: “Sit hierdie een by die ander, asseblief.”
“Maar jou pa dink dis te oud vir jou, juffrou.”
Karlien byt haar onderlip vas, innig dankbaar dat Julius nie nou by is nie. “Nietemin. Ek wil dit hê. Sit dit asseblief by.”
Daarna volg onderklere en nagklere en dies meer. Hier bewaar Julius tot Karlien se heimlike verbasing en geamuseerdheid ’n veilige afstand. Toe hy ’n rukkie later sonder ’n woord ’n tjek uitskryf, kom hy niks agter van die ekstra rok nie. Dis ’n stywe bedrag wat hy op die tjek invul en Karlien kyk met ontsag na die stukkie papier.
Sy voel skuldig dat hy soveel geld aan haar bestee. Dis onbehoorlik dat sy soveel van ’n vreemdeling moet aanvaar, want dit is hy tog – al is hy haar wettige man. Toe sy egter vanoggend wou protesteer, het hy haar met ’n handgebaar stilgemaak.
“Daar is belangrike mense op die Seychelle en ek wil my nie vir my vrou skaam nie. Ek is bekend op die eilandgroep en ons is ook beskaaf daar, al leef ons baie afgesonder. Wat meer is, in die tropiese hitte gebruik ’n mens baie meer klere, want die goed raak gouer gedaan. Oor ses maande sal jy weer alles nuut moet kry.”
Dit is op die punt van haar tong om hom daarop te wys dat die verstandhouding is dat hulle net ses maande getroud sal wees, maar soos altyd praat sy nie teë nie.
In die motor, met die agterste sitplek oorvol pakkies, is sy ’n oomblik stil voordat sy selfbewus sê: “Dankie vir al die mooi klere, Julius. Ek het nog nooit sulke pragtige en duur goed gehad nie.”
Hy kyk haar vlugtig met ’n fyn glimlaggie aan, sy oë skielik ongelooflik sag. “Dit was ’n plesier, kindjie.”
Sy byt weer haar onderlip vas en soek na iets om te sê, iets intelligents. Sy weet nie wat dit is nie, maar al haar gedagtes droog op in hierdie man se teenwoordigheid. “Hoe lank gaan die vlug duur?” vra sy dan.
“Ons land om kwart voor agt – dus ses en ’n driekwart uur.”
“Ek hoop ek … ek gedra my; ek het nog nooit per vliegtuig gereis nie.”
Hy lag en druk haar hand gerusstellend soos wat ’n mens met ’n bang kind sal doen. “Toemaar. Ek sal na jou kyk.”
Karlien is stil. Sy woorde laat ’n warm gevoel in haar opwel. Tot haar eie verbasing besef sy hoeveel sy ná net twee dae op hierdie man steun. Ten spyte van die onsekerheid en beklemming wat haar nog soms oorval, weet sy dat sy nog nooit in haar lewe so ’n gevoel van beskerming ervaar het soos juis nou nie. Sy het haar ouers vroeg verloor en toe was dit net sy en Lana, haar suster. Daarna is Lana getroud en sy, Karlien, was maar soos ’n los donkie wat saam met die wa gedraf het.
Toe volg die ongeluk waarin Lana en Peet op slag dood is en net Essie oorgebly het. Sedert hierdie man in haar lewe verskyn het, het sy egter geen bekommernis meer nie. Sy kan net terugsit en haar verwonder oor hoe hy die een probleem ná die ander sonder klaarblyklike inspanning of moeite oplos. In die verlede moes sy self met die probleme worstel, en as gevolg van haar gebrekkige lewenservaring het dit alte dikwels op ’n fiasko uitgeloop.
Maar sedert twee dae gelede is alles uit haar hande geneem en tot dusver moes sy net saamdraf om by te hou. Sy kon net sowel ’n robot gewees het. Tot haar dinkwerk het Julius Schreider oorgeneem.
Voordat Karlien nog reg besef wat haar getref het, staan sy met Essie in haar arms op die lughawe.
Daar is ’n bewerigheid in haar ingewande en ’n droë kol op haar tong van skone senuwees. Karlien, jy kan nog terugdraai, vertel sy haarself, maar sy weet dis net om haarself te bluf. Al sou sy ook die moed gehad het om kop uit te trek, sal Julius Schreider sorg dat sy haar by hul ooreenkoms hou. ’n Duisend keer al wou sy hom vra hoekom hy dan so dringend moes trou, maar elke keer het haar moed haar begeef. ’n Mens stel nie so ’n vraag aan ’n man soos Julius nie. Hy sal haar net kalm laat verstaan dat dit sy saak is.
Tot dusver het hy net die allernodigste besonderhede oor homself verstrek, en sy stemtoon het haar vertel dat die res, wat dit ook al mag wees, haar nie aangaan nie.
Toe Julius klein Essie by haar neem en hulle die trap bestyg, ervaar Karlien ’n oomblik van blinde paniek. Waarin het sy haar begeef? Hoe weet sy dat sy hierdie man kan vertrou? Dis maar net intuïsie, maar is sy al volwasse genoeg om daarop te vertrou?
Julius moet iets van haar gevoelens agtergekom het, want hy vat haar hand en sê hier digby haar oor:
