gevoel is wederkerig: hy oordeel hulle nie, hulle oordeel hom nie, en in sy huishouding heers al jare lange rus en vree.
Selfs hy en Lente het al intussen vrede gemaak ná hulle mislukte kalwerliefde wat so jammerlik onbestand was teen die eise van grootword, veral teen die eise van ou leiers wat jong seuns gestuur het om in die bos te gaan sterf vir ’n futiele ideologie.
Hy was een van die gelukkiges. Hy was flenters, maar het die lokval oorleef. Agterna bossies, ja, rasende kop met roereiers vir ’n brein; gryp na ’n skietding vir elke hoes, nies en poep. Snydokters het hom probeer lap, kopdokters het sy brein probeer ontroer.
Kom uit die kophospitaal en stap in ’n leë woonstel in – Lente weg, Kandas die Eerste weg, matras op die vloer, koevert op die kussing: Lou. Nie eens Liewe Lou nie. Dis toe dat hy na betroubare nuwe BFF’s begin soek het en hulle gekry het: die tweeling psilocybin en psilocin, geëkstraheer uit Psilocybe cubensis, die mushies wat sy woedende, slapelose kop moes diens. ’n Man se hart is mos darem nie van Pretoria Portland Cement nie, want hulle twee het immers – welbeskou toe nog taamlik onhandig – mekaar hul maagdelikheid oor en weer ontneem, en toe getrou. Lente, skrywer van afskeidsbriewe, ontvoerder van katte, eksvrou. En hier duik sy gisteraand op, Batseba herrese, met haar rooi hare en sagte lyf vol kontoere en beloftes.
Nou die gatslag: te danke aan ’n moord is hy sy braai kwyt, te danke aan sy eks het hy laat afgeslaan en is hy ook sy steaks kwyt. Ewe erg, dalk erger, is dat Ella nie vanoggend kans gehad het om Linden toe te kom vir Ramona se sampioene nie. En buite is dit al sterk donker, en hy voel dit aan sy water: die kanse op Chinees is ook omtrent nul.
Hy staan op, gaan voer sy tropiese visse in die glasbak, eens die terrarium vir sy mushie-kwekery, skep vir Kandas salm-in-jellie in, kry in die vrieshok ’n boks lasagne met bief, spinasie en ricotta, hard soos sement.
Hy staan besluiteloos, hoor die mikrogolf se gesnor, staar na sy swygsame sel.
Sy beantwoord nie sy oproepe nie, reageer nie op sy boodskappe nie, sny hom af ná die oggend se afjak. Hoe besig kan ’n mens wees? Selfs met ’n moord? En hy wil net help, dis al, haar bietjie skraag en troetel.
Dinge lol.
8
Sy sit agteroor. Die rug van Clara Heyns se stoel gee lekker mee as jy bietjie wil terugleun om diep te dink, soos nou, sonder die gedreun van stemme iewers uit ’n vertrek.
Sy sit ineens weer regop. Dis wat skielik so drukkend is: die groot stilte.
Sy staan op en slenter die moordhuis in, sit weer ligte aan, bevind haarself terug in die woonkamer. Nou, so sonder mense, lyk dit of ’n ligte storm die plek getref het. Grys vingerafdrukpoeier aan alles, meubels uit die pad geskuif, boeke en foto’s omgekeer. Deurmekaar, maar tog ook vreemd leeg. Die koerant en pantoffels en sandale is weg. En die swaar glasbak en duimspykers, ook die laken en vlerke. Selfs die voetstoel. En Clara se liggaam. Alles weg. Net ’n enkele blou lateks-handskoen vergete langs ’n leunstoel.
Jimmy-hulle het weer die swaar gordyne toegetrek. Hy het gesê hulle het alles gesluit en buitedeure met polisielint verseël, maar sy kan haarself nie keer nie en gaan voel self of die skuifdeur wel toe is, en gesluit.
Nog veels te vroeg vir idees en ’n rekonstruksie, maar sy breek haar kop oor hoe die aanvaller by die erf ingekom het. Daar is geen manier om oor die hoë muur met sy elektriese drade te kom nie. As hy nie gevlieg het nie (soos die kolonel suggereer), moes hy by die voorhek ingestap het. Al logiese verklaring is dus dat Clara hom ingelaat het. En sy sou nie die deur sommer vir enigeen oopmaak nie, veral nie so laat en klaar in haar slaapklere nie. Sy moes hom geken het, góéd geken het. Maar hoekom hom agter by die skuifdeur laat inkom? Of is hy by die voordeur in en by die agterdeur uit?
Sy staan na die rusbank en kyk. Clara moes gister vroegaand hier kom ontspan het. Nog in haar dagklere. Sy het haar sandale uitgetrek en die leerbelt om haar heupe afgehaal en die serp om haar nek, en toe die koerant sit en lees, tussendeur dalk TV gekyk en gesprekke op haar selfoon gevoer met Tom en met Babs Eloff. In ’n stadium het sy die staanlig aangesit en die gordyne voor die skuifdeure gaan toetrek. Miskien het sy ook toe, steeds kaalvoet, iets gaan maak om te eet. Weer die kombuis opgeruim en kamer toe gegaan. Daar het sy haar juweliersware afgehaal, haar klere uitgetrek, die naellak van haar tone en vingers verwyder, en in die bad gaan lê. En haar beenhare geskeer.
Sy het klere vir slaap aangetrek en is in ’n kamerjas en pantoffels terug kantoor toe. Vir ’n verwagte kuiergas sou sy tog steeds in dagdrag gewees het. Wie wag laataand in slaapklere vir ’n besoeker? Tensy jy en die besoeker spesifieke planne het.
Sy en Tom was nog tot 21:38 oor hulle selfone aan’t koer – hoe laat het haar gas, verwag of onverwag, die voorhekklokkie gedruk en homself oor die interkom aangemeld?
Sy herken sy stem en laat hom by die erf in, hou hom miskien selfs deur haar kantoorvenster se blindings dop terwyl hy instap voordeur toe. Twee, drie ure later, in elk geval ná middernag, verlaat hy die huis agter by die skuifdeur, waarskynlik toe taamlik haastig, want hy trek dit nie behoorlik toe nie. Dis buitendien ’n knip wat nie van buite soos ’n Yale-slot sonder sleutel kan sluit nie. Hy loop agterom die motorhuis in die steeg langs die grensmuur, stap by die voorhek uit, trek dit agter hom op knip, en verdwyn die nag in.
Waaroor het Clara en haar besoeker alles gesels, en wat het hulle gedoen voor sake ’n moorddadige wending begin inslaan het?
En wat is die rol van die groot vlerke? Die besluit om dit aan te trek moes vrywillig gewees het. ’n Aanvaller sou haar kwalik teen haar wil in daardie harnas ingekry het. Dalk as sy duiselig of bewusteloos of reeds dood was. Maar haar hande is vasgebind terwyl sy nog geleef het en nadat die vlerke reeds op haar rug was.
Ella stap verby die eettafel waar die vlerke gelê het. Ook in die kombuis kleef die taai vingerafdrukpoeier aan alles. Sy betrag die yskas met haar voël, die ander vlekvryestaaltoebehore, langs die broodblik die bottel rooiwyn, halfleeg, die prop teruggedruk. Maar geen teken van glase in die opwasbak nie, geen ander teekoppies of koffiebekers nie, geen borde vir laatnagpeuselkos nie.
Sy merk die skottelgoedwasser se liggie en maak die deur oop. Net ’n paar stukkies, klaar gewas en droog: ’n groot bord, klein bord, mikrogolfbak, mes en vurk … Aha, selfs die besittersklas eet soms eensaam en alleen opgewarmde oorskiet uit die yskas. Net een bord, maar twee wynglase – die laataandse gas het saamgedrink, nie saamgeëet nie.
En hoekom sit Clara die masjien aan vir so min skottelgoed, amper oorhaastig om alles skoon te kry, wag selfs nie eens vir haar teekoppie nie?
Die res van die kombuis is ordelik, alles opgeruim en weggepak. Ella sug. Nie soos haar eie nie, moet maar openlik erken: ’n goeie huisvrou is sy nié. Sy laat skottelgoed opgaar en wanneer sy uiteindelik die oorvol masjien aansit, gebruik sy borde en bekers en glase sommer uit die wasser uit soos benodig. Maar sy woon alleen, en sy kook nie groot etes nie. Kook nie eens klein etes nie. Kan nie juis kook nie, tot haar ma se groot onthutsing. Tog, sy’s besig met ’n groot kopskuif voor die stoof, met dié dat Lou ’n gereelde besoeker is. Wil nie dink wat die bra-branders dáárvan sal sê nie.
In die groot stilte is daar ineens ’n sagte gegorrel.
Sy loer yskas toe. Kry die stywe mynah nuwe lewe?
Nog ’n rammeling.
Nee, dié een is nader, dié een voel sy. Borborigmus. Dié bekvol leer sy ook by Dok – die peristaltiese beweging van vloeistowwe en gasse in die dermkanaal kom ook by kadawers voor.
Haar maag sê hy’s
