perd …?” adem sy en spartel in sy arms.
“Is veilig in sy kamp. Ontspan, Lelani. Jy het ’n groot skok opgedoen. Tant Engela sal weet wat om te doen,” sê hy paaiend en stap die kombuis binne.
“Nee, sit my neer! Ek vertrou jou nie. Los my, Roland!” krys sy, haar oë wildstarend van vrees.
“Voel jy sterk genoeg om sonder my hulp …?” begin hy en swyg toe tant Engela die kombuis uit die gang binnekom.
“Ag, liewentjies, boet, wat het Lelani oorgekom?” vra tant Engela onsteld.
“Sy het vir ou Poena geskrik, tannie. Sy het flou geword en ek het haar huis toe gedra. Sal ek haar na haar slaapkamer toe neem?”
“Ek kan loop. Sit my neer,” protesteer Lelani halfhartig, bewus van ’n verblindende hoofpyn wat agter haar oë pols.
“Maak soos die dogter sê, Roland,” beveel tant Engela, besorg oor die strak bleekheid van Lelani se gelaat.
Roland gehoorsaam, maar Lelani se bene vou onder haar in en hy gryp haar net betyds. Hy lig haar gemaklik in sy arms op. “Jy het nie ’n keuse nie, Lelani: ek dra jou na jou kamer toe. Daarna sal ek uit jou pad bly,” sê hy saaklik en stap die gang vinnig binne.
Haar kop is te seer om rusie te maak, dink Lelani en sluit haar oë. Vreemd, sy kan nie onthou dat sy al ooit tevore flou geword het nie. Maar sedert haar stiefpa dood is … Dit het vir haar gevoel asof sy saam met hom gesterf het. Huis Winterrus en al die dinge wat soveel jare lank die patroon van haar lewe gevorm het, is deur sy dood uitgewis. Niks sal ooit weer dieselfde wees nie.
Hoe ironies dat sy nou in Huis Daeraad woon, dink sy wrang. Dit maak nie saak hoeveel nuwe dae in die ooste breek nie, want hier diep in haar het die son van haar jeug vir altyd ondergegaan. Oom Barend, tant Charity en tant Patience – hulle was deel van die son van haar jeug. Nou is sy soos ’n warrelende blaar wat deur ’n swart wind van onsekerheid meegesleur word na ’n plek waar sy nie welkom is nie; sy is teen haar sin deel van die duisternis waarin Roland Stadler wandel.
“Lê haar hier neer, Roland,” sê tant Engela en die warmte in haar stem is soos die sagte gloed van ’n sterwende kaggelvuur.
Lelani maak haar oë oop en strek haar hand uit na tant Engela, asof sy hoop dat sy haar sal help om die koudheid in haar binneste te verdryf.
Roland lê haar op die bed neer, talm ’n oomblik lank gebukkend oor haar en kom dan orent. “As tannie iets nodig het …”
“Niks op die oomblik nie, boet. Jy kan maar gaan,” antwoord tant Engela en neem Lelani se hand in albei hare.
Lelani hoor die kamerdeur agter Roland toegaan en vra verwytend: “Hoekom moet ek hier bly, tannie? Roland haat my. Ek en oom Giepie sal maklik elders verblyf kan kry.”
Tant Engela sak met ’n suggie op die kant van die bed neer. “Ek besef dit, hartjie. Glo my, daar is meer as een rede waarom jy hier moet bly, maar ek kan nie nou alles verduidelik nie. Op die oomblik het ek net een selfsugtige rede, Lelani: bly hier ter wille van my.”
Tant Breggie het gesê daar was veertig jaar gelede ’n verhouding tussen oom Giepie en tant Engela, onthou Lelani. Sy kyk krities na tant Engela. Sy weet tant Engela is drie-en-sestig, maar haar vel is vlekloos met weinig plooie. Haar gelaatstrekke is fyn en in haar groot, grysblou oë leef die lente van ’n immerjeug. Haar hare is nou silwer, maar in haar jeug moes sy ’n beeldskone, blonde meisie gewees het. Oom Giepie het haar liefgehad en oom Giepie is nooit getroud nie. Is dit moontlik dat ’n man nooit sy jeugliefde kan vergeet nie?
“Is tannie bly oom Giepie is terug in tannie se lewe?” vra sy reguit.
’n Blos wat van die jeug geleen is, sprei met rosige vingers oor tant Engela se gelaat. “Ja, Lelani, ek is bly,” antwoord sy met eerlike eenvoud. “Maar ons gaan nie nou oor my en Giepie praat nie. Jy het nie vanoggend ontbyt gehad nie. Ek gaan vir jou iets te ete bring en jy gaan intussen jou nagklere aantrek en in die bed klim. Jy weet dit dalk nie, maar jy is koorsig en daar is donker kringe onder jou oë. Jy het rus nodig en ek gaan sorg dat jy dit kry.”
“Goed, tannie,” antwoord Lelani lomerig, haar oë reeds toe. Sy sluimer in voordat tant Engela die kamerdeur agter haar toemaak.
Tant Melinda Kleynhans spring ontsteld op uit haar stoel toe Yvette met arms vol pakkies die sitkamer binnekom en die pakkies op ’n rusbank laat val.
“Wat ’n fees!” sê Yvette stralend. “Ek het die winkels in Port Elizabeth leeg gekoop!”
“Yvette, nee!” kom dit handewringend van tant Melinda. “Jou laaste oorsese vakansie het my elke sent gekos wat ek besit het. Ek durf nie jou oom Nathan vra om my meer geld te gee nie – nie voor ná die volgende oes nie.”
Yvette staar die skraal, klein tant Melinda met ergerlike misnoeë aan. Dat so ’n bang, bedeesde mensie ’n naam soos Melinda kan hê, is iets wat haar beurtelings irriteer en amuseer. Sy het jare gelede reeds tant Melinda die bynaam “tannie Muis” gegee, want vroeër jare het sy met haar muisvaal hare, klein, bruin ogies en spits gesiggie soos ’n muis gelyk. En sy tree nog al die jare soos een op: bang en sku, veral wanneer oom Nathan ter sprake kom. Die ouderdom het met genadige vingers tant Melinda se muisvaal hare silwergrys geverf, maar dit het beslis niks aan haar geaardheid verander nie, dink Yvette sinies.
“My liewe tantetjie, oom Nathan kon tannie nog nooit iets weier nie. Het tannie se erfenis hom nie gehelp om ’n skatryk man te word nie? Hy was nog altyd vrygewig teenoor my. Waarom sal hy nou skielik weier om my klererekenings te betaal?”
Tant Melinda klem haar hande styf voor haar bors vas en slaan haar blik neer. Hoe dankbaar was sy nie toe sy na haar suster se dood die klein Yvette in haar huis kon neem en soos haar eie kind grootmaak nie. Yvette was so ’n intelligente, liefdevolle kind. Sy kon droom oor die dag wanneer Yvette sou groot wees, met ’n goeie man sou trou en van haar ’n ouma sou maak. Die opstal op Goedgevonden sou nooit weer leeg wees nie.
Maar drome en realiteit is dikwels teenstellings, dink sy ontnugter. Yvette het grootgeword, maar van die liefdevolle kind het daar niks oorgebly nie. Yvette is ’n bedorwe meisie, veeleisend en volkome gevoelloos vir ander se probleme. Yvette het haar al die jare net gebruik, besef sy en haar pyn is so intens dat sy dit soos ’n tweede hart in haar bors kan voel klop.
“Ek moes lankal gepraat het, Yvette, maar ek kry jou so maklik jammer en …” Tant Melinda lek oor haar droë lippe en kyk Yvette vir die eerste maal weer in die oë. “Ek is ’n lafaard, my kind, daarom ignoreer ek alles wat onaangenaam is en hoop dat dit sal weggaan.”
Yvette frons ongeduldig. “Wat probeer tannie sê? Dat oom Nathan oornag bankrot gespeel het?”
“Natuurlik nie, maar …”
“Nou waarom oor ’n paar rand karring?” vra Yvette skouerophalend. “As tannie nie my klererekenings kan betaal nie, gee dit vir oom Nathan. Hy is gewoond daaraan om rekenings te betaal.”
“Nie jou rekenings nie,” sê tant Melinda met ’n nuwe ondertoon in haar stem. Sy kan nie weer weghardloop nie, besef sy. Yvette se spandabelrigheid het haar in ’n hoek gedryf en nou sal sy vir die eerste maal moet terugveg. Sy vrees hierdie dag al soveel jare, maar noudat dit hier is, kan haar vrees haar nie meer raak nie.
“Wat bedoel tannie? Tannie en oom Nathan het my grootgemaak, my nog altyd alles gegee wat my hart begeer het. Maar dis vanselfsprekend,
