Sy skud sy hand teësinnig. “Lelani. Jy is nie my pasiënt nie,” antwoord sy koel en los sy hand vinnig, asof sy aanraking haar nie geval nie.
Hy voel vreemd afgehaal deur haar vyandigheid, vererg hom dan omdat hy hom daaraan steur en blik oor sy linkerskouer. “Yvette is op die oomblik in Huis Winterrus. Kom saam. Ek sal die trommel dra.”
“Ek het gehuil,” sê sy selfbewus en kom onwillig orent.
“Asof ek dit kan vergeet!” skerts hy en frons ergerlik. Hy is nie gewoond om met meisies – bekend of onbekend – te skerts nie. Hy is Roland Stadler, ’n geswore oujongkêrel wat alle meisies oor dieselfde kam skeer. Ná vanoggend sal hy Lelani Wessels nooit weer sien nie. Sy is ’n gekwalifiseerde hospitaalsuster. Sy sal elders werk kry. Hy het nie nodig om ’n enkele slapelose nag oor haar te hê nie, besluit hy en tel die bliktrommel op. “Was jou gesig onder die tuinkraan. Ek het nog ’n droë sakdoek,” sê hy onsimpatiek en stap vooruit na die tuinhekkie van Huis Winterrus.
Oom Giepie sit op ’n eetkamerstoel en suig onstuimig aan sy kromsteelpyp terwyl hy Yvette Boonzaaier met grimmige argwaan betrag. Yvette staan voor die antieke buffet, ’n notaboekie in haar hand, en skryf elke item sorgvuldig daarin neer.
“Wonderlik! ’n Antieke silwer tee-en-koffiestel. Dis ’n klein fortuintjie werd,” sê sy ingenome.
“Dit behoort aan Lelani,” kom dit koud van oom Giepie. Yvette swaai nydig om na hom. “Het sy enige bewyse dat dit haar eiendom is, meneer Taljaard?”
“Ek het, ja,” klink Lelani se stem rustig uit die deur skuins agter haar.
Yvette draai stadig om na die deur, haar oë nuuskierig op die meisie in ’n verpleegstersuniform. Dan is die skraal dingetjie met die wit gesiggie en donker oë haar stiefsuster, dink sy. Gelukkig lyk sy nog soos ’n pure kind. Die bemoeisieke meneer Taljaard het haar tot vervelens toe verseker dat die besondere antieke meubelstukke en kosbare porseleinware Lelani se eiendom is. Sy het die ou man geïgnoreer, want sy het reeds besluit: alles in haar pa se huis is haar wettige eiendom.
“Jy is Lelani Wessels?” vra Yvette koel. Sy merk Roland in die gangdeur agter Lelani staan en glimlag flitsend met hom.
“Ek is. Al die antieke meubels, die silwer- en porseleinware is erfstukke van my oorlede ma.”
“Ek sien.” Yvette glimlag met bedrieglike vriendelikheid. “Ek sê nie ek trek jou woord in twyfel nie, my poppie, maar het jy enige bewyse dat dit wel jou eiendom is?”
“Kom nou, Yvette,” sê Roland ongeduldig. “Ek twyfel of Lelani jou van jou erfenis sal wil beroof. As sy sê dit is hare, is dit so.”
Oom Giepie lag geamuseerd. “Slim van jou, Lelani, om ’n advokaat saam te bring. Kan jy darem sy fooi bekostig?”
Ergernis vlek Lelani se wange. “Sy naam is Roland Stadler en hy is ’n vriend van Yvette, oom.” Sy rig haarself op en kyk Roland uit die hoogte aan. “Ek het nie jou hulp nodig nie, Roland. Ek besit nog my oorlede ma se testament waarin elke item wat ek geërf het, in die fynste besonderheid beskryf word.”
Yvette tik met haar pen ritmies op die notaboekie in haar hand. “In daardie geval: ek sal graag die testament wil sien.”
“Jy sal,” antwoord Lelani kortaf, begin wegdraai om na die studeerkamer toe te gaan, maar steek vas toe tant Charity en tant Patience soos twee verwilderde kwikstertjies die eetkamer binnekom.
“Ons meubels, Lelani,” sê tant Charity na aan trane.
“Sý,” begin tant Patience strydlustig en bedwing haarself net betyds om nie alle etiketreëls te oortree en met haar vinger na Yvette te wys nie, “het ’n lys van my en Charity se persoonlike besittings gemaak. Sy het selfs die antieke horlosie wat al die jare in die ontvangsportaal van ons plaashuis gehang het, opgeskryf.”
“Ek het Huis Winterrus van my pa geërf. Alles in hierdie huis is ook myne,” kom dit verwoed van Yvette.
“Nee, ou kintatjie,” sê oom Giepie met ’n droë laggie. “Jy het slegs die huis geërf. Die meubels wat nie ons persoonlike eiendom is nie, sal verkoop word om jou pa se skuld te betaal. En enige kapitaal wat oorbly, is Lelani se erfenis.”
Yvette swaai na hom asof hy haar geklap het. “Wat weet jy, jou armsalige ou man? Jy is net een van die spul parasiete wat op my pa geteer en hom uitgeroei het,” snou sy.
“Dalk,” antwoord oom Giepie rustig, “maar ek was toevallig jou oorlede pa se vertroueling. Ek het ’n afskrif van sy testament gelees. As jy my woord in twyfel trek, kan ons saam na jou pa se prokureur toe gaan sodat hy die testament opnuut aan jou kan voorlees.”
“Sê haar, meneer Taljaard!” kom dit opgewonde van tant Charity.
“Kalm bly, Charity,” maan tant Patience. “Ons het die wet om ons te beskerm.”
“En om te sorg dat reg en geregtigheid doodgeskiet word,” kom dit triomfantelik van tant Charity.
“Geskied, Charity,” korrigeer tant Patience. “As ’n mens jag, skiet jy diere dood.”
“Ek het geweet dit het iets met ’n geweer te doen,” sê tant Charity ingenome. “Kom, Patience. Meneer Taljaard en Lelani sal sorg dat ons nie besteel word nie.”
Die twee vroue stap die vertrek met statige waardigheid uit, oënskynlik onbewus van Yvette wat hulle met moord in haar oë aangluur. Sy lig haar ken en betrag Lelani met onverbloemde minagting. “Jy en jou spul bloedsuiers het ’n week tyd om Huis Winterrus te ontruim. Ek en Roland sal intussen ’n besoek aan my pa se prokureur bring. Wie was hy nou weer?”
“Meneer Wilhelm Kritzinger. Sy kantoor is op die dorp, naas die stadsaal. Julle sal dit maklik kry,” antwoord Lelani koel.
“Kom, Roland,” beveel Yvette.
Roland huiwer en kyk na Lelani, maar sy het reeds op ’n stoel naas oom Giepie plaas geneem met haar rug op hom gekeer. Hy frons en volg Yvette na die ontvangsportaal.
“Sy is giftiger as ’n nagadder, jou stiefsuster,” sê oom Giepie gedemp. “Maar moenie jou deur haar laat ontstel nie, ounooi. Ek het jou pa se testament gelees en gister het meneer Kritzinger dit aan jou voorgelees. Jy weet tog jy het die meubels geërf?”
Lelani sug en skud haar kop verward. “Ek het nie werklik geluister nie, oom Giepie. Die ontsteltenis oor Huis Winterrus het my doof en blind gemaak vir alles wat om my aangaan. Vreemd, ek het altyd geweet Huis Winterrus het aan my stiefpa se vorige vrou behoort, maar ek het nogtans gehoop … geglo … Dit was my eie ma se geld wat gebruik is om sowat tien jaar gelede ekstra badkamers aan te bou en die ou teëldak te vervang. My stiefpa het volstrek geweier om enige verbeteringe aan die huis aan te bring, want volgens hom was dit ’n swak belegging. Maar my ma was so trots op ons woning… op Yvette se huis,” vertel sy verslae.
“Die meubels wat jy van jou ma geërf het, is ’n klein fortuintjie werd,” sê hy paaiend.
Sy kyk magteloos na hom. “Ek gaan dit nodig kry, want …” Sy sluk hoorbaar, lek oor haar droë lippe en vertel hom van die gebeure vroeër die oggend in die Greyvenstein-huis.
Oom Giepie luister aandagtig. Sy gesigsuitdrukking is onpeilbaar, maar sy lees die smeulende
