dog ons is so arm?” vra sy tergend. “Ek het jou dan miljoene laat verloor?”
Hy lyk skuldig. “Wel, nee, jy het nie. Peter het toe die kontrak gekry. Hy het die werk gedoen terwyl ek so siek was en die mense oortuig om ’n week te wag. Ons het niks verloor nie.”
“Ek sien,” sê sy.
“Jy was hier, jy’t gesien ek het nooit eens die telefoon opgetel nie.”
“Jy kon ook nie, want ek het dit uit jou kamer verwyder.”
“Maar jy weet wat ek bedoel. Dis Peter wat alles aan die gang gehou het tot ek weer op kantoor was.”
“Ja,” sê sy.
“Ons is dus nie arm nie,” gaan hy voort. “En ek wil graag vir jou ’n present gee om dankie te sê.”
“Ek wil nie ’n present hê nie, dankie.”
Hy bestudeer haar. Die enigste juwele wat sy ooit dra, is die diamantring en soms haar ma se pêreloorkrabbertjies. “Wat van ’n goue horlosie of ’n halssnoer of …”
“Nee, dankie,” sê sy beslis. “Ek dra nie eintlik juwele nie.”
“Daar moet iéts wees waarvan jy nog altyd gedroom het!” roep hy moedeloos uit.
Sy kyk hom peinsend aan. “Ja, daar is iets, maar dit val nie eintlik in die kategorie van ’n terloopse geskenk nie.”
“Wat is dit?”
“’n Huis by die see.”
Hy kyk haar verras aan. “’n Huis by die see?”
“Ja.” Sy lyk weer verleë. “Jy hét seker al een. Marlise en Eric het Eric se oorlede ouers s’n en ek het al daar saam met hulle vakansie gehou, maar dis nogal klein en ons was almal so bo-op mekaar en ek –”
“Nee,” val hy haar in die rede. “Ek het nie een nie. Wat moet ek daarmee maak?”
“Dis waar. Jy hou nooit vakansie nie.”
“Maar jy sal daarvan hou?” vra hy en leun vooroor. “Watse soort huis?”
Sy lyk droomverlore, asof sy nie meer daar in die eetkamer sit nie, maar klaar uitkyk oor ’n rollende, altyd veranderende see. “’n Huis wat uitkyk oor die see. Waar ’n mens op die stoep kan sit met jou oggendkoffie en vir die see kan kyk.”
“Ek sien,” sê hy. “Het jy enige besondere see in gedagte? Die Middellandse See, die Noordsee, die Atlantiese …”
Sy lag, knip haar oë en keer terug na die werklikheid. “Nee, die gewone een, ons s’n – die Atlantiese Oseaan.”
Sy oë is tergend. “Die hele een of net ’n deeltjie?”
“Jy spot.” Haar oë word weer sag, asof sy iets sien wat hy nie kan sien nie. “Toe ons klein was, het ons altyd na verskillende plekke toe gegaan, nooit eintlik twee keer na dieselfde strand nie. My ma wou altyd ’n nuwe plek ontdek. Maar toe Marlise en Eric getroud is, het hulle my daardie eerste jaar saamgenooi Duinebaai toe.” Sy kyk na hom. “Dis waar die strandhuisie is wat Eric van sy ouers geërf het. En toe …” Sy bly stil.
“Ja,” por hy haar aan. “Vertel vir my. Wat het gebeur?”
“Ons was so ’n klomp in die huis, ek het jou mos vertel. Hulle het nog ander vriende ook saamgenooi, en jy weet ek hou nie van so ’n drukte en lawaai om my nie, dan het ek gaan stap, en toe …” Sy bly weer stil, asof sy nie weet hoe om dit te verduidelik nie. “Ek het net geweet dis my plek op die aardbol. Het jy al ooit so gevoel? Dat jy na ’n plek kyk en hom inasem en sy geluide hoor en net weet, absoluut seker weet, dis jóú plek op die aarde?”
“Nee,” erken hy, meegevoer deur die onderdrukte passie in haar stem. “Ek het nog nooit so gevoel oor ’n plek nie. Dis hoekom hierdie huis my so vreeslik gehinder het. Dis net ’n spul bakstene met ’n dak op en dit het soveel van my tyd en energie opgeëis.”
“Miskien het jy nog net nooit lank genoeg stilgestaan nie,” sê sy versigtig. “As ’n mens net voortjaag van een klomp bakstene na die volgende, gaan jy … gaan jy nooit weet waar jou tuiste eintlik is nie.”
“Dis moontlik,” gee hy toe. “Maar jy het jou plek gevind en dit is Duinebaai?”
“Ja. Dit was maar twee jaar gelede en ek … wel, die rede waarom hulle my saamgenooi het, was omdat ek toe pas ontsnap het uit die mislukte verhouding waarvan ek jou nou die dag vertel het. Hulle het gedink dit sal my help vergeet.”
“En het dit?” vra hy sag.
Sy knik. “Miskien was dit juis die rede. Ek was … nie gelukkig nie. Bietjie rou. Miskien het ek onbewustelik geweet dat ek ontuis gevoel het op al die plekke waar ek nog was, of tussen die mense met wie ek gemeng het, en … Al wat ek weet, is dat ek onmiddellik geweet het dis waar ek wil wees. As ek daar kon bly, sou ek niks meer van die wêreld vra nie.”
“’n Huis op Duinebaai,” herhaal hy. “Het jy enige spesifieke huis in gedagte?”
Sy lag. “Nee. Dis nie ’n groot plek nie en ek het maar altyd as ek gaan stap, opgekyk na die huise met stoepe wat uitkyk oor die see en gewens …”
“Dat een van hulle joune is,” voltooi hy die sin.
Sy knik en rol haar servet in ’n dun buisie wat sy dan weer losmaak en van voor af oprol.
“Daar is net een ding wat my pla,” sê hy. “Gestel ek koop vir jou so ’n huis, beteken dit dan jy gaan jou tasse pak en daar gaan bly?”
Haar kop skiet op, haar oë ontsteld. “Nee, Roland! Ek het onderneem om jou … wel, om my plig te doen soos ons afgespreek het en ek sal nie sommer dros nie!”
“Wat help dit dan?” vra hy. “Wat help dit jy sit hier en jou hart is op Duinebaai?”
Sy bly afkyk na die servet. “Jy gaan so dikwels weg. Oorsee en so. Vir twee, drie weke op ’n slag. Ek het gedink, dan kan ek mos soontoe gaan en hoef ek nie so alleen hier te sit nie.”
“Is jy alleen as ek weg is?” vra hy en iets roer in sy binneste.
Sy lyk ongemaklik. “Wel, daar is nie soveel om te doen nie en jy wil nie hê ek moet aangaan met die spyseniering nie en twee weke kan baie lank word.”
Hy steek sy hand uit en raak vinnig aan haar rustelose vingers. “Ek is regtig ’n selfsugtige mens. Jy moet my vergewe. Ek is so gewoond daaraan om niemand behalwe myself in ag te neem nie dat ek nie besef het ek is nou getroud nie.”
“Dis nie ’n rede nie,” sê sy. “Ons het nie só ’n soort huwelik nie. Jy kan mos doen wat jy wil. Dis nie deel van die ooreenkoms dat jy nou skielik jou lewenstyl moet verander nie.”
“Vergeet van die ooreenkoms!” sê hy geïrriteerd. Toe hy sien hoe haar oë rek, sê hy gou: “Jammer. Wat ek bedoel, is dat ek binne die ooreenkoms tog darem minder selfsugtig kan optree.”
Sy sê niks nie, begin net die servet in konsertinaplooitjies
