Victoria,” sê Roland en moet eers weer hoes. “Dis ’n verskriklik belangrike kontrak waarmee ons besig is. Dit kan nie uitgestel word nie, anders verloor ons dit.”
“Dis miljoene rande wat op die spel is,” sê Peter. “En die voorlegging moet môre gedoen word, anders sou ek Roland nie gepla het nie.”
Tevrede dat sy die laaste papier buite hulle bereik het, vou sy haar arms. “En wat wil julle daarmee maak?” vra sy.
Roland hoes so dat hy eers water moet drink. “Watse soort vraag is dit?” vra hy toe hy met sy hol oë teen die kussings lê. “Ek is ’n sakeman en dis my …”
“Soos ek die saak sien, het jy genoeg geld,” sê sy.
“Wel, ja,” sê hy onthuts. “Maar dit het niks daarmee te doen nie en ek …”
“Dit het alles daarmee te doen,” sê sy. “Jy kan sonder om ’n oog te knip vir my diamantringe koop, of vliegtuigkaartjies, of wat ook al. Wat op aarde wil jy met nog ’n paar miljoen doen?”
Roland kyk hulpsoekend na Peter. “Dis wat ek doen,” sê hy lamlendig. “Die feit dat een transaksie suksesvol beklink is, beteken nie ek kan nou sit en niksdoen nie. ’n Mens gaan dadelik voort met die volgende een.”
“En die volgende én die volgende een,” sê sy. “Jy hou nooit meer vakansie nie, jy gaan net aan van een jaar tot die volgende. Die lewe kan maar by jou verbygaan; al wat tel, is dat jy nog ’n miljoen maak.” Sy kyk hom vraend aan. “Sê my, wat wil jy daarmee maak?”
Hy haal sy skouers op en begin weer hoes. “Dis nie asof ek dit net in die bank sit en … Profyte word teruggeploeg en stel mense in staat om die volgende projek aan te pak.”
“Al maak dit jou dood?” vra sy. “Al is jy siek en veronderstel om te rus? Sal die miljoene vir jou ’n wonderlike kis koop?”
“Wag nou, Victoria,” protesteer Roland flouerig. “Jy oorreageer.”
“Wanneer laas het jy iets sommer vir die lekker gedoen?” vra sy. “Gaan fliek of piekniek gehou of …”
“Ek haat piekniek hou.”
Peter is dom genoeg om hieroor te lag en hy kry ’n vurige blik van Victoria.
“Die lewe gaan by jou verby, Roland,” sê sy koud. Dan kyk sy na Peter. “Roland moet nou rus.”
“Maar ons moet …” begin Peter.
“Niks nie. Julle moet niks doen nie. As julle die kontrak verloor, is dit jammer. Daar sal wel nog een opduik. En as ek jy is, Peter, kry ek vir my ’n lewe. Daar is ’n lewe daar buite, weet jy? Allerhande goed om te doen behalwe werk. Jy sal jou verbaas.”
Peter is te verstom om te protesteer. Hy staan op en begin die stapels papier in ’n netjiese hoop rangskik. “Ek is jammer,” sê hy. “Ek het nie besef Roland is so siek nie.”
“Hoe siek hy is, is nie van belang nie,” sê sy. “Die feit dat hy in die bed is, beteken hy kan nie werk nie. Hy moet rus.”
Peter kyk na sy vriend, maar kry geen hulp uit daardie oord nie, en toe hy alles bymekaar het, sit hy dit in sy aktetas en stap vinnig deur toe.
“Kan ek vir jou iets aanbied?” vra Victoria vriendelik, om te wys sy is nie kwaad nie. “Tee, koffie, ’n glas wyn?”
“Nee, dankie,” sê hy verbouereerd. “Ek sal maar teruggaan kantoor toe en …”
“Sê vir wie ook al sit en broei oor die kontrak julle laat dit dié keer verbygaan,” sê sy.
Peter is te verbaas om enigsins iets te sê. Hy kyk vir oulaas na Roland, mompel ’n groet en stap vinnig in die gang af. Victoria kyk op haar horlosie.
“Amper tyd vir aandete,” sê sy. “Is daar iets waarvoor jy besonder lus is? Jy het die hele dag nog omtrent niks geëet nie. Sal ek vir jou iets ligs maak – ’n kruie-omelet miskien?”
Roland lê terug teen die kussings en kyk na haar. “’n Kruie-omelet,” herhaal hy. “En dit nadat jy miljoene rande by die deur uitgegooi het.”
Sy haal haar skouers op. “Gaan dit jou laat honger ly?”
“Nee.”
“Gaan almal jou haat?”
“Wel,” sê hy, “ek veronderstel nie, maar mens weet nooit.”
“Dan het hulle nooit regtig van jou gehou nie,” sê sy onverstoord. “As almal van jou hou bloot omdat jy die gans is wat die goue eiers lê, is dit ’n treurige toedrag van sake.”
“Aarde,” sê hy. “Liewe genugtig. Ek het nie geweet jy kan so bitsig wees nie.”
Haar oë rek. “Ek is nie bitsig nie. Ek praat net die waarheid. En ek dink dis tyd dat jy ’n slag gaan stilstaan en besluit wat in jou lewe vir jou die belangrikste is.”
Hy antwoord nie dadelik nie, lê net moeg na haar en kyk. “Wat dink jy is die belangrikste vir my, Victoria?”
Sy kyk vinnig weg, sien dat sy waterglas leeg is en loop badkamer toe om dit weer te gaan vol maak. “Ek moet nou gaan kos maak,” sê sy afwysend.
“Want dis deel van die kontrak,” sê hy neutraal.
“Dit het niks daarmee te doen nie,” sê sy.
“Jy het Peter skoon verskrik.”
Sy haal weer haar skouers op. “Ek sou gedink het jy sal baie bly wees.”
“Nee,” sê hy dadelik. “Ek is nie.”
Sy lag. “Ek gaan nou vir jou ’n omelet maak, Roland, en dan gaan jy jou medisyne drink en dan gaan jy slaap. As jy verder wil praat, sal ek genoodsaak wees om jou ’n bedbad te gee. Weet jy wat dit is? Ek het dit altyd met my sussies gedoen as hulle siek in die bed was. Mens begin bo en eindig by die voete.”
Ten spyte van die feit dat hy baie siek voel en sy lyf brand van die koors, kan hy nie help om te lag nie. “Dink jy dit gaan my laat skrik? Ek sal glad nie omgee as jy …”
Sy swaai om. “Ek gaan jou aandete maak en ek moet nog brood uitgooi vir die voëls. Jy en Peter het my roetine heeltemal omvergegooi.”
Hoofstuk 9
Roland kry nie weer kans om hom oor die kantoor, sy werk of verlore kontrakte te kwel nie, want hy is te siek. Ten spyte van die medisyne en die inspuiting wat die dokter hom tydens sy tweede besoek gee, is hy drie dae lank baie siek – so siek dat hy nie weet of dit dag of nag is nie. Al waarvan hy bewus is, is dat Victoria altyd daar is met ’n glas yskoue water of lemoensap as hy dors is, dat sy gesig en hande met koel lappe afgevee word en dat sy beswete, omgewoelde bed soggens, wanneer hy badkamer toe gaan, skoon oorgetrek word sodat hy in ’n koel, skoon bed kan terugklim.
Toe hy begin beter voel, is dit weer eens sy wat toelaat dat hy opstaan en vir kort rukkies in die sonkamer sit. Sy dra voedsame, ligte kos aan wanneer sy dink hy moet eet, maar laat steeds nie toe dat enigiemand van
