En hoeveel kelners wil jy hê?”
“Twee is seker genoeg?”
“Oukei.” Sy skryf dit neer. “Hulle is studente,” sê sy. “Maar ek het hulle goed opgelei en hulle’t die sakgeld nodig.” Sy kyk hom goedig aan. “Jy kan my met ’n tjek betaal, want soos ek netnou gesê het, ek het darem werk en sal nie vergaan as jou tjek hop of so iets nie.”
“My tjeks hop nie!”
“Ek noem dit maar net,” sê sy onverstoord. “Maar die kelners wil graag kontant betaal word. Jy weet hoe gaan dit met studente, altyd platsak.”
“Reël dit met mevrou Steyn,” sê hy. “Ek het regtig te veel om aan te dink met die besoek aan China op hande.”
“Natuurlik,” sê sy vriendelik en drink haar koffie klaar. “En ons is almal sober.”
“Sober?”
“Ons drink nie,” verduidelik sy asof hy ’n kind is. “Ek het al ’n stel afgetrap met ’n kelner wat elke halfvol glas in die kombuis leeggedrink het. Man, hy kon nie eens die skinkbord met koffie indra nie.” Sy lag by die herinnering. “Het alles op die vloer laat afgly. Gelukkig nie op die mat nie! Daar was ’n stuk vloer net voor die mat begin, maar al die koppies was stukkend.” Sy skud haar kop en sug. “Ek moes die helfte van my fooi inboet, want die gasvrou wou my vermoor.”
“Jy lei ’n interessante lewe,” sê hy droog en beduie vir die kelner hy kan maar die rekening bring. “Tamatiesous oor jou motor en koffie op die vloer.”
“O, ek kan baie stories vertel,” sê sy. “Die beste een was toe ’n man skielik gestik het. Ek weet nou nog nie hoe dit gebeur het nie, ek het elke liewe stukkie been uit daardie hoender gehaal. Gelukkig het ek net buite die deur gestaan en wag, want almal het net geskree en rondgehardloop.”
“Laat ek raai,” sê hy. “Jy het sy lewe gered.”
“Natuurlik. En hy was nogal geset. Dit was nie maklik om my arms om sy lyf te kry en te druk nie.”
Roland sit sy kredietkaart bo-op die rekening neer en wys vir die kelner hy moet gou maak. “En hy was jou ewig dankbaar?”
“Wel, hy’t ’n bos rose gestuur wat my hele kamer vol gemaak het,” sê sy. “En die gasvrou het ’n groot fooitjie bygesit.” Sy kyk Roland streng aan. “Mense wil ongesteurd eet, hulle hou nie van sulke dramas nie. Toe daardie stukkie vleis uit sy keel spring, het ek almal tot bedaring gebring. ’n Glas water, ’n vermaning om stadiger te eet en alles was verby. Rustig, asof niks gebeur het nie.”
Roland teken die strokie, sit sy kredietkaart in sy sak en staan op. “Dis gerusstellend om te weet jy gaan nie net na die kos omsien nie, maar ook na die welsyn van my gaste. As daar nog iets is, bespreek dit met mevrou Steyn.”
“Dankie vir die slaai,” sê sy. “En geniet China.”
Hy kyk met opgetrekte wenkbroue na haar. “Geniet? Dis nie die doel van die besoek nie.”
“Oppas vir die kos,” sê sy vermanend. “Hulle eet snaakse goed. Slange en drake en honde en ape.”
Maar hy hoor haar nie meer nie. Na ’n vinnige blik op sy horlosie verdwyn hy tussen die mense en stap haastig na sy kantoor toe vir sy volgende afspraak.
Hoofstuk 2
Roland dink nie weer aan die ete nie. Dit is, soos Victoria gesê het, iets wat hy net doen omdat hy skuldig genoeg voel oor al die uitnodigings wat hy aanvaar. Normaalweg neem hy mense na ’n restaurant en hy weet ook daar word nie veel meer van ’n alleenloper verwag nie. Maar aan die ander kant, as hy iemand kan kry wat ’n ordentlike ete kan voorsit, hou mense tog meer daarvan. Hy kwel hom in elk geval nie langer daaroor nie en laat alles aan mevrou Steyn oor terwyl hy voorbereidings tref vir sy besoek aan China.
Hierdie taak word egter in die wiele gery deur sowel sy huishulp as sy tuinier. Om mee te begin, breek die tuinier sy arm en Roland moet hom hospitaal toe neem, reëlings tref vir sy versorging en iemand anders probeer kry om die tuin te versorg. En die oggend voor sy vertrek staan hy sommer by die kombuistoonbank en sluk ’n koppie koffie af toe Eva, sy huishulp, met ’n droewige gesig en die strykyster in haar hand na hom toe stap.
“Dis stukkend,” sê sy. “Hy wil nie warm word nie.”
Hy rol sy oë. “Eva, ek kan regtig nie nou iets daaromtrent doen nie. Bel vir mevrou Steyn.”
Sy lyk nie tevrede nie en sleep die stofsuier uit sy kas. “Hy’s ook nie reg nie,” sê sy somber. “Hy suig so tjie-tjie, asof hy iets in sy keel het.”
“Miskien het hy,” sê hy moedeloos. “Het jy al die pype uitmekaar gehaal en gekyk? Dalk sit daar iets vas, ’n papiertjie of so iets?”
Sy skud net haar kop en haal ’n stuk papier uit haar sak. “Die kos is ook klaar.”
Hy haal sy beursie uit en druk ’n klomp note in haar hand. “Gaan koop asseblief. Ek moet ry, anders verpas ek die vliegtuig.”
Vir die eerste paar uur op die vliegtuig tob hy bitter hieroor. Hy kán nie langer sy bedrywige sakelewe en die behoeftes van die huis hanteer nie. Om alles op mevrou Steyn se skouers af te skuif, is ook nie regverdig nie. Sy het haar hande vol met sy skedule en die hoë eise wat hy aan haar stel. Sy kan nie boonop sorg dat daar suiker in sy spenskas is nie.
Hy kyk op toe die sjarmante lugwaardin oor hom buig, haar blonde kapsel perfek, haar grimering foutloos, haar eweredige wit tande glinsterend tussen rooi lippe. Miskien moet hy haar vra of sy nie met hom wil trou nie. Vir ’n hofmakery het hy eenvoudig nie tyd nie, maar hy het ’n vrou nodig. Hy onderdruk die impuls, bestel iets om te drink en maak sy aktetas oop om voor te berei.
Vir die volgende twee weke vergeet hy van sy huis, maar toe hy moeg en vlugvoos by die voordeur instap, wag alles net so vir hom. Die lys goed wat verkeerd gegaan het, is so lank soos sy arm. Eva se gesig is een afkeurende frons. Dit het een nag verskriklik gereën en water het by die kombuisdeur ingestroom. Dit het gelukkig niks aan die teëlvloer gedoen nie, maar die gangmat is beskadig. Die warmwatertenk vir die kombuis het ’n defekte klep gehad, was vir vier dae buite werking en is pas eers herstel. Eva moes water in die ketel kook vir die skottelgoed. Josef, die tuinier, se neef sou in die tuin kom help het, maar het nooit opgedaag nie en die tuin was ’n oerwoud tot die vorige dag, toe ’n ander familielid ingespring het. Die mieliemeel is op, want die geld wat Roland gelos het, was nie genoeg nie. Die klagtes hou net aan en aan, en alhoewel Roland op sy kalender sien dat die ete al nader kom, word hy so besig gehou op kantoor dat hy saans laat eers by die huis kom en dan by Eva moet hoor wat alles kortkom.
“Ag tog,” sug hy toe hy die middag voor die ete by die huis kom en na Eva roep om te help om die kruideniersware uit sy motor se bak te haal. Hy kon kwalik die tyd afknyp, maar hy het tog supermark toe gegaan. Dit was ’n enorme irritasie. Blykbaar het die hele werkende bevolking van die stad dieselfde idee gehad, want die toue was ellelank. Om ’n supermarktrollie rond te stoot, is ten beste van tye nie sy idee van pret nie, maar op hierdie besondere Vrydagmiddag was dit ’n totale nagmerrie.
Hy loop reguit kamer toe, ruk sy das af en skop sy skoene uit. Dis broeiend warm en hy besluit om eers te gaan swem voordat hy enigiets anders doen of na verdere klagtes luister. Hy trek sy swembroek aan, vat sy handdoek en stap na die swembad, waar hy induik en heen en weer
