sug saggies en bring sy mond doelbewus op hare neer. Dit sal regkom, maak hy homself wys terwyl hy haar soen. Dis maar net die buitengewone situasie waarin hy hom op die oomblik bevind, al die spanning en kommer van die afgelope weke, wat hom afgestomp het.
Tog … toe hy Madie in sy arms geneem het daardie een keer, was hy nie afgestomp en koud soos op hierdie oomblik nie. Inteendeel, sy sinne het gesing en gebruis en hy het amper van sy wysie af geraak …
Hy maak hom vinnig uit haar omhelsing los en staan terug, ’n gedwonge glimlaggie om sy lippe. “Goeienag, Catherine. Sal ons mekaar môremiddag vir ete ontmoet? Dan kan jy my vertel wat jy vasgestel het.”
“Dit sal heerlik wees. Op die ou plek?”
“Goed. En dankie, Catherine. Baie dankie dat jy verstaan en bereid is om te help.”
Sy glimlag net en knik, maar toe die deur agter hom toegaan, trek die oë weer saam en sy gaan peinsend op die bank sit. Natuurlik verstaan ek, jou dierbare gek, beter as wat jy dit self verstaan. En natuurlik is ek bereid om te help – op my eie manier …
Alles is in doodse stilte gehul toe hy die woonstel se voordeur versigtig oopstoot. Hy sug verlig, maar sy verligting is van korte duur. Die oomblik toe hy die leeslamp in die sitkamer aanskakel, gaan die kamerdeur oop en staan sy voor hom in haar nagklere.
Meteens is die vonkie daar waarna hy netnou vergeefs in Catherine se omhelsing gesoek het. Dit sterf egter ’n vinnige dood toe hy in haar oë kyk.
“Die hospitaal het al ’n uur gelede na jou gesoek. Ek het beloof ek sal jou die boodskap gee sodra jy inkom. Dis glo dringend.” Hy kan net knik en voordat sy omdraai, sê sy skalks: “Maar vee net eers jou mond af voordat jy gaan. Dit lyk of jy beet geëet het.”
Sy hand vlieg na sy mond en hy kan homself skop toe hy haar grimmige laggie hoor. Natuurlik! So ’n klein … Maar die deur is stewig toegedruk toe hy dit bereik. ’n Sleutel draai in die slot. Radeloos van woede draai hy om en stap weer uit.
Daar moet nou ’n einde hieraan kom, besluit hy verbete terwyl hy agter die stuurwiel inskuif. Tussen hierdie klomp vroumense sal hy nog gek raak.
Toe die voordeur weer met min ontsag vir hierdie laat uur van die nag toeklap, leun Madie teen die kamerdeur aan en laat toe dat die trane haar oorweldig. Sy huil saggies, want sy wil tant Kitty nie steur nie. Sy voel te seer om ’n ander haar hartseer te laat sien.
Sy lê al ure en wag op hom, wag dat haar man van sy gewese nooi moet terugkeer. Of dit so danig gewese is, is sy glad nie meer seker nie. Hulle wou haar wysmaak dat sy ’n ou universiteitsnooi van Rudolf is en, hoewel hulle dit nie direk gesê het nie, het hulle te kenne gegee dat hy en hierdie Catherine sedertdien nog nie weer kontak gehad het nie. En netnou moes sy hoor dat hulle mekaar veertien dae gelede gesien het. Sy het dit self gesê.
Haar vermoedens was dus reg, dink sy hartseer. Daar is iets tussen Rudolf en hierdie rooikop aan die gang. Hy het hom boeglam geskrik toe sy in die voordeur verskyn, en hy het haar in aller yl agternagesit om weer die vrede te bewerkstellig, nie in die minste bekommerd oor hoe sy vrou op daardie oomblik moet voel nie.
Haar teleurstelling in Rudolf is onbeperk. Sy kan hom net nie verbind met ’n man wat getroud is en dan ’n agterbakse verhouding met ’n ander vrou het nie. Dis nie Rudolf nie, dink sy weemoedig. Maar … hoe goed ken sy haar man werklik? Net drie weke wat haar betref.
Sy het maar ’n skoot in die donker gewaag met die opmerking oor sy rooi mond, en sy hand het onmiddellik skuldig omhoog gevlieg hoewel daar nie ’n merkie aan sy lippe was nie. Die enigste afleiding wat sy kan maak, is dat hy daardie vrou wel gesoen het.
Sy kruip saggies bed toe waar sy haar snikke in die kussing kan smoor, onwetend dat tant Kitty hier digby haar nog wawyd wakker lê en self na huil voel.
Alles sou goed gegaan het as Catherine net nie weer haar opwagting gemaak het nie, maar nou het daardie rooikat alles kom omkrap. Die gode alleen weet wat nog alles hieruit gaan voortvloei.
Tant Kitty voel sleg terwyl sy na die gedempte snikke luister. Dit is gemeen van haar om Madie te wil gebruik om Rudolf van daardie vroumens te red, maar wat kan sy anders doen? Sy kan Rudolf nie net so aan die kat se genade oorlaat nie. Dan kan hy ’n honderd keer liewer in sonde met Madie lewe, dink sy roekeloos, ook nie meer seker wat alles klug en wat werklikheid is nie. Die lewe is deesdae te deurmekaar. Soms voel dit vir haar sy kan nie meer tred hou nie. Sy moet soms doodstil gaan sit en eers weer alles van voor af uitpluis om seker te wees wat is waarheid en wat verdigsel.
Soos vanaand. Dis eers toe sy in die bed lê en alles oordink, dat sy tot die ontdekking kom dat sy baie kwaad is vir Rudolf omdat hy agter daardie rooikop aangehardloop het en sy “vrou” sonder enige verduideliking net so gelos het.
Dan onthou sy weer dat Rudolf en Madie nie werklik getroud is nie, dat Catherine in der waarheid Rudolf se nooi was en dat hy Madie geensins verkul as hy agter Catherine aanhardloop nie.
Maar sy het Madie aangehits: “Jy gaan baklei vir jou man, hoor jy, kind? Jy gaan nie toelaat dat daardie rooi duiwel hom van jou steel nie.”
Nou lê sy bekommerd en wonder of sy nie al te oud vir sulke intriges is nie. ’n Ou mens se verstand is nie meer so helder soos die jonges s’n nie.
Hoe kan Madie vir Rudolf baklei? En hoe kan Catherine hom van Madie steel? Hy het nog nooit aan Madie behoort nie. En tog …
Tant Kitty besef sy sal treur as hierdie kastige huwelik van Rudolf en Madie eendag tot ’n einde kom en elkeen weer hul onderskeie paadjies loop.
Die snikke het opgehou. Nee, kyk, daar moet nou ’n oplossing gevind word, neem sy haar vasbeslote voor.
Die volgende dag vind Rudolf twee stoïsynse wesens aan ontbyttafel. Die een se gesig is stugger as die ander s’n. Hy wil hom eers vererg en ’n opmerking maak, maar besluit toe om te swyg.
Hy is nie lus vir ’n rusie op sy nugter maag nie. Madie se kilheid kan hy nog in ’n mate begryp, maar wat met tant Kitty aangaan, kan hy glad nie verstaan nie. Sy was nog altyd sy getroue kampvegter, maar nou lyk dit asof sy teen hom gedraai het.
Hy doen ook nie eens die moeite om Madie met ’n piksoentjie te groet toe hy vertrek nie, maar by die voordeur word hy deur ’n kil stemmetjie vanuit die kombuis teruggeroep.
“Net ’n oomblik, Rudolf van der Merwe.” Hy frons toe hy daarheen stap. Hulle moenie veel langer met hom sukkel nie. Elke man het sy perke, en syne is sowaar baie naby. “Groet jy nie jou vrou nie?”
Hy trek sy asem stadig in, buk af, maar die voorkoppie bly buite sy bereik.
“Groet my ordentlik, soos ’n man sy vrou behoort te groet.” Weer trek hy sy asem in, soen haar toe vinnig op die stywe lippies en waag dit nie om na tant Kitty se kant te kyk nie. As hy moet sien sy sit en lag, sal hy sowaar bars!
Hy maak dat hy wegkom. Een oomblik langer … Toe kom hy in die deur tot stilstand en spreek tant Kitty kortaf aan: “Ek sal nie vir middagete hier wees nie. Julle hoef nie vir my te wag nie.”
Maar dis iemand anders wat iets daarop te sê het: “O? Waar gaan julle eet? In die President?”
Haar antwoord is ’n harde klap van die voordeur en dieselfde stywe stemmetjie vervolg droogweg: “As hy so voortgaan, sal hy volgende week ’n nuwe voordeur moet koop. Tante …” Die blou oë kyk op. “Wat het Catherine daarmee bedoel toe
