ontstel nie. Catherine is ’n swak verloorder, dis al.”
“O? Wat beteken dit? Sal tante omgee om dit ’n bietjie duideliker te stel?”
Kitty skuif rond op haar stoel. Liewe land, hoekom het ek nooit ’n skrywer geword nie, dink sy.
“Nee, kyk, die ding staan eintlik so … Jy het seker al die afleiding gemaak dat daar iets tussen Rudolf en hierdie rooikat was, nie waar nie?”
“Wás? Ja, tante. Ek is seker nie vreeslik slim nie, maar só onnosel is ek darem ook nie.”
“Nou ja, die ding staan so … Hulle was eintlik verloof, toe ontmoet Rudolf vir jou en los haar net so … ja, soos ’n warm patat …” Tant Kitty glimlag. Gits, dit sal darem wonderlik wees as dit regtig waar moet wees!
“Werklik?” Die stemmetjie is maar bra skepties, maar tant Kitty borduur voort: “Ja. Jy het haar hand in die as geslaan. Toe sy haar oë uitvee, is julle klaar getroud.”
“Dit was nie mooi van hom nie. ’n Mens maak nie so nie.”
Kitty kyk haar verontwaardig aan. Sal die meisiekind nog sowaar vir die rooikat partydig wees!
“Sy verdien niks anders nie, laat ek jou vertel. Sy het haar al die jare voor Rudolf gegooi soos ’n … ’n oorryp appelkoos.”
“Ek sien. Wat wil sy nou by die polisie gaan maak?”
“Hom seker dagvaar vir troubreuk of so iets. Ek weet nie veel van sulke goed af nie. Jy weet ek is ’n oujongnooi.”
Madie se oë lyk meer belangstellend. “Kan sy dit doen?”
“Nee, kind, ek sê jou mos, ek weet nie. Miskien kan sy. En nou probeer Rudolf maar net die storm bedaar kry, haar soort van pamperlang totdat sy van hierdie voorneme afgesien het.”
“Of hom terug het.”
“Dit sal die dag wees. Oor my dooie liggaam, sê ek jou. Madie, jy gaan nie sommer tou opgooi nie; jy gaan my nie in die steek laat nie.”
“Maar as Rudolf dalk self wil … na haar teruggaan, bedoel ek.”
“Natuurlik sal hy nie wil nie. Wat ’n belaglike gedagte! Hy is gek na jou. Hy sal nooit daarvan droom om jou te verruil vir daardie affêre nie.”
Madie swyg en gaan voort om die eier af te wurg. Sy is nie so seker nie. Dalk is tant Kitty ook nie so seker nie.
Op daardie oomblik stap Catherine by ’n kantoor in en groet gul: “Hallo, Daan. En hoe gaan dit met die misdaad in ons groot stad?”
Die man agter die lessenaar glimlag en bied haar ’n stoel aan. “Ag, die gewone goed. Dit begin vervelig word. Ek wens iemand wil ’n slag iets regtig sensasioneels uitdink, ’n splinternuwe metode om van iemand ontslae te raak.”
Sy lag. “Jy word sinies, maat. Jy werk al te lank met moord. Jy moet ’n slag na ’n ander afdeling skuif.”
“Miskien. Maar na watter afdeling? Koeke en southappies?”
“Nee, gewis nie. Kyk waar staan jou magie al klaar. Wat sal dan van jou word?”
“Bly jy uit my figuur, Catherine. Die vroumense dink dis pragtig – ’n teken van welvarendheid.”
“Of oorgewig!” laat sy ongeërg hoor. “Maar hier was mos darem kort gelede iets buitengewoons, dan nie? Ek het gister daarvan gelees; nie juis tyd gehad om dit na te gaan nie. ’n Dogter wat haar stiefpa – was dit nie – aangerand en toe spoorloos verdwyn het? Het hulle haar toe gekry?”
“Ja, dit was nogal ’n interessante geval. Die eienaardigste van die hele affêre is die verdwyning van die dogter. Sy het spoorloos verdwyn, en ek verseker jou daar ís na haar gesoek, hoor. Dis byna ongelooflik dat so ’n jong meisie so kon verdwyn dat van ons beste manne haar nie kon opspoor nie. Sy het natuurlik hulp êrens gekry, anders was sy al lankal aangekeer.”
Hulle gesels nog ’n hele rukkie, en toe staan Catherine op.
“Nou ja, wederom. Ek moet nog na die grootbaas se kantoor. Sien jou weer.”
Rudolf sien haar aankom en sug verlig. Op die vraag in sy oë knik sy net en hulle neem swyend plaas. Eers nadat hulle bedien is, word die swanger stilte verbreek.
“Het jy iets gehoor?”
“Ja, ek het met Van Jaarsveld gesels.” Sy kyk op. “Rudolf, jy moet van daardie meisie ontslae raak. Hulle soek haar nog steeds. Die speurder is oortuig daarvan dat sy vir die aanranding verantwoordelik was. Jy kan in groot moeilikheid beland. Asseblief, luister na my … Die stiefpa het weer sy bewussyn verloor. As hy sterf, is dit moord.”
Sy kop sak en die hand op die tafel span tot ’n vuis. “Ek kan dit nie glo nie. Ek sal dit nooit glo nie!”
Die groen oë blits, maar sy hou haar stem laag en dringend: “Hoe weet jy? Hoe kan jy so seker wees? Al die bewyse is daar.”
“Watter bewyse?”
“Hy … hy klink seker van sy saak. Daan van Jaarsveld weet net soveel van misdaad as enige speurder. Hy sê ook reguit hulle weet dat sy deur iemand gehelp moet word, en daardie iemand sal medepligtig wees as sy aangekeer word. Kom tot jou sinne, Rudolf. Gaan jy werklik jou hele lewe, jou toekoms, alles wat jy deur die jare opgebou het, laat verwoes deur ’n … ongebalanseerde klein droster wat jy een nag op straat opgetel het?”
Toe hy nie antwoord nie, net voor hom na die tafeldoek sit en kyk, die kos voor hom onaangeraak, pers Catherine haar lippe opmekaar, en die groen oë blits op hom. Die onrus in haar verdiep. Sy was seker hy sou besef hy moet so gou moontlik van die meisie ontslae raak …
Toe hy opkyk, luister sy verbysterd na sy antwoord: “Ek glo dit nie en ek gaan haar nie in die steek laat nie, Catherine. Hulle kan sê wat hulle wil, maar ek sê sy is nie in staat tot so iets nie.”
“Rudolf! Is jy gek?”
“Miskien. Ek weet net een ding, en dit is dat my gewete my nooit weer rus sal gee as ek haar nou in die steek laat nie. Ek het geen keuse nie. Ons sal maar net moet voortgaan soos nou.”
“Hoe lank dink jy kan jy haar nog wegsteek?”
“Ek weet nie, maar ek kan nie anders nie. Ek het eenmaal met hierdie ding begin, en ek moet dit enduit voer. Nie voordat die waarheid aan die lig gekom het, sal ek …”
“Maar die waarheid is dat sy haar …”
“Dis nié waar nie.” Hy sê dit so hard en driftig dat van die mense by die ander tafels vinnig na hulle kyk. Hy ruk hom reg. Hy sluk en Catherine tel haar mes en vurk op.
Sy laat gedemp hoor: “Rudolf, jy moet na my luister. Jy moet haar wegstuur, sê Durban of Windhoek toe of waarheen ook al, solank dit net ver van hier af is. Jy kan dit nie langer waag om haar hier te hou nie.” En dan sê sy listig: “As jy wíl voortgaan om haar te beskerm, is dit die beste manier, ook vir haar. Hulle sal nie daar na haar gaan soek nie, maar hulle is gedurig op die uitkyk vir haar hier. So sê Daan. Jy kan haar nie vir ewig teen haar sin in die woonstel opgesluit hou nie. Die oomblik dat sy op straat verskyn, gaan hulle haar vastrek.
