ek in ’n ander grys gebou kan gaan werk. Better the devil you know, daardie tipe van ding. Daarom dra ek my werk soos ’n albatros om die nek. Ek is nie trots daarop nie, maar ek het ’n dak oor my kop en kos om te eet. Genoeg kos. Baie kos.
“Glo my, Billy, geen mens droom daarvan om eendag in ’n boring belastingkantoor te gaan werk nie. Behalwe miskien as jy ’n psigopaat of masochis is.” Dis die eerste keer dat ek hom so op die naam noem. Seker onvanpas, maar dit het uitgeglip. Dis die warmte wat in my nek opstoot wat my roekeloos maak.
“Dis die lewe wat jou soms ’n streep trek,” gaan ek voort. “Dis die ekonomie en die politiek en ’n sameloop van omstandighede wat maak dat die graadjie wat jy met baie nagte se studie bekom het, vir jou min werd is en jy later aansoek doen vir enige werk waarvoor hulle jou gaan betaal sodat jy ’n bestaan kan maak.”
Omdat daar van jou ouerhuis net ’n bouval en gebroke harte oorgebly het en jy nie daar kon gaan inkruip het totdat dinge in jou guns draai nie. Maar daardie deel verswyg ek eerder.
“En dan bly jy daar, jaar na jaar,” vertel ek, verleë soos altyd wanneer ek verskonings soek vir my gebrek aan ambisie. “Niemand wil weet van die avonture van Lucy Lombaard, belastingkonsultant, nie. Daarom het ek nog nooit daaroor geskryf nie. Ek wil nie die hits wat ek vir my Funky Feetjie-blog kry, verloor nie. Mense sal eerder kyk hoe verf teen die muur droog word as om daarvan te lees.”
“Ek dink juis jy moet hierdie alledaagse frustrasies met jou lesers deel, sodat hulle ook die ander kant van die munt kan sien. Die lesers van Uniseks gaan na alle waarskynlikheid mense soos jy wees. Met min of meer dieselfde agtergrond en leefwyse.”
“Kerngesonde Afrikanerdogters?” Ek aarsel, maar nie vir lank nie. “Hoewel ek nie die kerngesondheid kan waarborg nie. Ek het my kwota persoonlike hang-ups.” Ek is nou weer hopeloos te eerlik, skiet myself in die voet. Dis ’n fout. Vet vroue is veronderstel om hulself op ’n skinkbord aan te bied, nie om hul foute uit te wys nie.
“Dis daardie issues wat jou skryfwerk so ‘real’ maak.”
Die man byt vas soos ’n straatbrak wat ’n skroplap beetgekry het. Of hy speel die een of ander surrealistiese spel met my, ’n absurde spel waarvoor daar nie reëls bestaan nie. Ek wil myself nie so blootstel nie, maar die smeulende frieken vonkie van hoop wat ek so hard probeer smoor, neuk al om op te vlam.
Ek het ’n duisend vrae, maar ek kry nie die geleentheid om dit te vra nie.
“Luister Feetjie, oftewel Lucy, jy sal my moet verskoon, asseblief. Ek moet iemand binne ’n paar minute ontmoet.”
Natuurlik. Dis Vrydagaand. Niemand anders sit stoksielalleen in ’n enkelkamertjie in die Eugène Marais-woonstelblok in Sonop, Bellville, soos Lucy Lombaard en haar alter ego Funky Feetjie nie. Veral nie iemand soos mediabaas Billy Bruwer met sy donkernag-oë nie.
“Ons gaan ’n persona rondom Funky Feetjie skep wat groot mans laat huil en vroue laat lekkerkry. Dit gaan ’n moerse journey wees, maar om dit te laat slaag, mag niemand nou al weet wie die ware jy is nie. Ook die manlike eweknie wat saam met jou aan die rubriek gaan skryf se identiteit moet aanvanklik geheim gehou word.”
Huh? ’n Manlike eweknie? Vir Funky Feetjie? Agter watter nom de plume sal hý skuil? Stoute Kabouter? Wat sou die idee daaragter wees? Barbie en Ken? Napoleon en Josephine? Bonnie en Clyde?
“Gedurende ons navorsing oor ’n alternatiewe tydskrif het ons ontdek dat daar meer mans is wat vrouetydskrifte lees as wat mens sou raai. Maar hulle is altyd skaam as hulle betrap word.”
Met Uniseks sal dit seker anders kan wees.
“Hoe lyk dit – sal jy dit kan regkry om stil te bly?”
“My lippe is gesluit,” verseker ek hom. “Maar eintlik verstaan ek nie veel hiervan nie.”
“Ek stel dit so gou moontlik reg,” belowe hy. “Ons sal binnekort by mekaar moet uitkom om ordentlik hieroor te brainstorm.”
Nie ’n goeie idee nie. Vandat ek nie meer rook nie, gaan ek vreeslik aan die eet ás ek die slag begin brainstorm. Winkelkoekies, peanuts en rosyne, net wat voorkom. En sjokolade, pakke en pakke daarvan. Ek hou nie boek van die kwaad nie, ek sorg net dat daar genoeg proviand is sodat ek nie langs die pad begin panic nie, en ek prop in. Deesdae veral sjokoladetoffies, want dit word gekou en hou langer. Wat dit aan my tande doen, is iets waaraan ek nie nou wil dink nie. Mens kan mos maar winkeltande kry as dit nou nie anders kan nie.
“Ek wil jóú as mens ook eers ordentlik leer ken.”
Ek skrik. “Ek … ek is nie besonder suksesvol as mens nie,” keer ek. “Dit hang natuurlik ook af van hoe jy ‘mens’ definieer. Ek is nog steeds meer mens as feetjie.”
Hy glimlag weer, maar hierdie keer is ek beter bestand teen die magic en bokspring my hart nie so erg nie. “Dis wonderlik, dis hoekom jy in jou Funky Feetjie-gedaante iets het om oor te skryf.”
Kan hierdie gesprek ooit waar wees? As dit ’n gekskeerdery is, doen hy darem baie moeite daarmee. ’n Man soos Billy Bruwer het tog seker beter dinge om met sy tyd aan te vang as om met ’n Kaapse meisietjie soos ek se drome te mors.
“Die aanlyn-weergawe van Uniseks gaan eerste live wees en sal natuurlik deurlopend interaktief wees,” praat hy nog terwyl hy sy das knoop en sy hempsmoue afrol. Hy hark met sy hand deur sy hare sonder om in ’n spieël te kyk. “Dis wat alle tydskrifte doen, maar ek hoop om meer lewe in die virtuele bekgevegte tussen skrywer en leser te blaas. Dit móét inderdaad amper iets soos Facebook wees, waar die woorde en gedagtes maar heen en weer kan vlieg. Maar met ’n streng poortwagter wat die gepeupel gaan probeer weghou.” Hy lag. “Elke ou met ’n koue vrou of ’n kwaai skoonma baklei mos deesdae op sosiale media oor onderwerpe wat eintlik nie daarmee verband hou nie. Dis ’n uitlaatklep, eerder as om hul werklike probleme aan te spreek.” Hy kyk direk in die kamera. “Die idee met Uniseks gaan wees om intelligente geselskap te inspireer en te aktiveer.”
Ek kreun. “Ek is bevrees Funky Feetjie is nie besonder intellektueel nie.”
“Nee, ek weet, sy is eerder ’n bietjie naïef.”
My nekhare spring orent. Funky Feetjie is miskien nie ’n besonder slim feetjie nie, maar sy dink oor dinge en sy sê haar sê. Miskien nie met vreeslike groot woorde geborduur nie, maar ook nie so dat sy tevrede gaan wees om as naïef afgemaak te word nie.
“Nou waarom wil jy haar dan vir die wolwe gooi?”
Billy Bruwer moenie dink ek gaan my of vir Feetjie so maklik laat misbruik nie.
“Luister, girl, al wat ek vra, is dat jy my die geleentheid gee om te verduidelik. Uniseks gaan nie droë, akademiese leesstof wees nie, ons wil erns én humor daarin hê. ’n Tikkie naïwiteit kan bekoorlik wees en Funky Feetjie is net reg daarvoor om ’n ambassadeur vir ons vroulike lesers te wees.”
My mond gaap oop, maar ek word nie toegelaat om te protesteer nie.
Billy Bruwer praat nog oor sy skouer met my terwyl hy sy selfoon in sy sak sit en skynbaar na sy motorsleutels soek. Dit verbaas my dat hy genoeg hande het om dit te doen, want hy is steeds aan die beduie soos ’n straatprediker voor dié wat nie wil hoor nie. “Uniseks gaan uniek wees. Dit gaan eenvoudig nie moontlik wees om bladsye uit die tydskrif te skeur om onder in die voëltjiehok te sit of om die vuur aan die brand te kry nie.”
Ek kan sien hy is nou rooiwarm-haastig
